“Αν ήξερες θα πρόσεχες”

Του φαρμακοποιού Βασίλη Τσιούτσια

Όσο και αν ο σημερινός άνθρωπος προσέχει τον εαυτό του περισσότερο από παλιά, όσο και αν προσέχει τη διατροφή του, το περιβάλλον του και τον προσωπικό του χρόνο, χάνει το σημαντικότερο κομμάτι για την φροντίδα του εαυτού του όταν δεν γνωρίζει πως να ελέγξει και να διαχειριστεί το στρες του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πολλές και καλά ενημερωμένες πηγές για να μάθει πώς να διατρέφεται σωστά, πώς να αθλείται πώς να περιποιείται τον εαυτό του, αλλά γνωρίζει πολύ ελάχιστα για τον βασικό παράγοντα που κρύβεται πίσω από κάθε φθορά και βλάβη του οργανισμού του που δεν είναι άλλο από το στρες. Το στρες κρύβεται κάτω από το 90% των δυσλειτουργιών του οργανισμού που στη συνέχεια εξελίσσονται σε ασθένειες. Το κακό είναι ότι το στρες δεν το αντιλαμβάνεσαι και πολύ περισσότερο έχεις παρασυρθεί στο να δικαιολογείς την ύπαρξη του και συνήθισες να συμβιώνεις μαζί του σαν μια αναπηρία που δεν μπορείς να την αποχωριστείς. Η κατάσταση επιδεινώνεται όταν σου λένε εκείνο το ανεκδιήγητο «διώξε το στρες» κι εσύ ψάχνεις απεγνωσμένα να το βρεις για να το διώξεις, με ποιο τρόπο άραγε. Όχι μην επιδεινώνεις τη κατάσταση σου γιατί το να προσπαθείς να διώξεις το στρες είναι άλλος ένας στρεσογόνος παράγοντας και μάλιστα γνωστικού τύπου, δηλαδή από τους πιο επικίνδυνους. Το στρες έτσι και αλλιώς θα μας εγκαταλείψει μια και καλή όταν θα πάψουμε να είμαστε ζωντανοί γιατί μόνο τότε δεν θα αντιδρούμε στα εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα. Το στρες είναι συνυφασμένο με τη ζωή και ο μόνος τρόπος να τα πάμε καλά μαζί του είναι να το ελέγξουμε και όχι να το διώξουμε γιατί βρισκόμαστε σε δια βίου συνύπαρξη μαζί του. Μέσα μας λειτουργεί η τραμπάλα του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Από τη μια μεριά της τραμπάλας είναι το συμπαθητικό και από την άλλη το παρασυμπαθητικό. Όταν ανεβαίνει δηλαδή διεγείρεται το συμπαθητικό τότε κατεβαίνει δηλαδή συμπιέζεται το παρασυμπαθητικό. Δεν μπορεί να είναι και τα δύο επάνω. Όταν το ένα ανεβαίνει τότε το άλλο κατεβαίνει. Το συμπαθητικό είναι το γκάζι που διεγείρει τις σωματικές λειτουργίες για να μπορέσεις να αντιδράσεις παλεύοντας ή βάζοντας το στα πόδια κάθε φορά που αντιμετωπίζεις την απειλή ενός στρεσογόνου παράγοντα. Ξέρεις πόσους χιλιάδες στρεσογόνους παράγοντες αντιμετωπίζεις κάθε μέρα; Το παρασυμπαθητικό είναι το φρένο που θα ηρεμήσει και θα κατεβάσει τις στροφές μετά τη διέγερση από τον στρεσογόνο παράγοντα. Εσύ έχεις μάθει να χρησιμοποιείς το φρένο; Ξέρεις αν η τραμπάλα του αυτόνομου νευρικού σου συστήματος ισορρόπησε μετά το στρες; Νοιώθεις, αντιλαμβάνεσαι αυτή την αναζωογονητική ανακούφιση από την μετακίνηση της τραμπάλας προς τη μεριά του ελέγχου, της ηρεμίας της ικανοποίησης; Η παραμένεις σχεδόν μόνιμα στη μεριά του άγχους, του φόβου, της ανικανοποίησης και της ψυχικής μιζέριας; Αφού δεν έχεις κάνει ειδική εκπαίδευση στον έλεγχο του στρες σίγουρα σου συμβαίνει το δεύτερο. Το στρες προκαλεί αύξηση του σακχάρου και της χοληστερίνης στο αίμα, αύξηση της πίεσης του αίματος, ταχυκαρδία, αρρυθμίες και πολλές καρδιακές παθήσεις, αύξηση της πηκτικότητας του αίματος, σπασμό του διαφράγματος με συνέπεια δεκάδες παθήσεις του αναπνευστικού, μυϊκούς σπασμούς και χρόνιους πόνους, κεφαλαλγίες ημικρανίες, δυσπεψία, γαστρίτιδα έλκος, δυσκοιλιότητα, παγωμένα άκρα, έμφραγμα, εγκεφαλικό….. δηλαδή όλη τη παθολογία. Παιδιά του στρες είναι ακόμη το άγχος, ο φόβος και ότι προκύπτει από αυτά, δηλαδή όλη η ψυχιατρική. Τελικά είναι εύλογο να φτάσεις να αναρωτιέσαι «που πας ξυπόλητος στα αγκάθια» όταν δεν έχεις ασχοληθεί ακόμη με τον έλεγχο του στρες. Θα μου πεις αφού εγώ κάνω χαλάρωση, γιόγκα, ρηλάξ, σπα, μασάζ κα ακούω χαλαρωτική μουσική είμαι καλυμμένος…. αλλά δεν είναι έτσι. Όλα αυτά είναι πολύ ευχάριστα και ανακουφιστικά αλλά δεν είναι έλεγχος του στρες. Είναι αντιμετώπιση των συνεπειών του στρες δηλαδή το συνεργείο αφού σε πατήσει το τραίνο. Έλεγχος του στρες είναι να αποφεύγεις τη σύγκρουση με το τραίνο. Ο έλεγχος του στρες είναι γρήγορη, ευχάριστη και εύκολη διαδικασία. Γρήγορη και εύκολη γιατί δεν έχεις να μάθεις καινούρια και δύσκολα πράγματα αλλά να ξαναθυμηθείς και να βάλεις σε λειτουργία αυτά που είναι έμφυτα μέσα σου σαν αμυντικοί μηχανισμοί που τους ξέχασες και τους παραμέλησες. Είναι και ευχάριστη διαδικασία γιατί για πρώτη φορά ανακαλύπτεις ότι μπορείς να έχεις έλεγχο της τραμπάλας του συμπαθητικού-παρασυμπαθητικού με αποτέλεσμα αυτή την ανακουφιστική αίσθηση του ανθρώπου που νοιώθει ότι έχει έλεγχο της φυσιολογίας του και του εαυτού του. Απαραίτητα για τον σύγχρονο Οδυσσέα που παλεύει με τα κύματα της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής αστάθειας.

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;