Αποχαιρετούμε με συντριβή έναν σπάνιο άνθρωπο, έναν εμπνευσμένο δάσκαλο, έναν χαριτωμένο άνθρωπο, τον πνευματικό μας πατέρα Θανάση Αγγελόπουλο.
Ήταν εκείνος που μας ανέβασε την ψυχολογία, που ενέπνευσε τον καθένα μας με την εμπιστοσύνη του και τη μεθοδική δουλεία του. Έτσι, έχοντας αυτοπεποίθηση, που εκείνος μας τόνωσε, μελετήσαμε σκληρά για να μην τον ντροπιάσουμε, για να τον κάνουμε να χαρεί και στο τέλος τον δικαιώσαμε.
Κάτω από την επιφανειακή αυστηρότητά του έκρυβε ένα πατρικό ενδιαφέρον για τον καθένα μας ξεχωριστά και αναλόγως βοηθούσε. Όταν ένα παιδί δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για φροντιστήρια φρόντιζε με πολύ διακριτικό και αθόρυβο τρόπο να παίρνουμε τις απαραίτητες για την εισαγωγή μας στο Πανεπιστήμιο εξωσχολικές γνώσεις, είτε αναλαμβάνοντας ο ίδιος (ακόμα και το καλοκαίρι) να μας διδάσκει δια αλληλογραφίας και να μας κρατά σε εγρήγορση, είτε (όπως στην περίπτωση μου) να μας στέλνει σε γνωστά φροντιστήρια τιμής ένεκεν & αριστείας. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το έκανε αυτό, αφού ήξερε την οικονομική μας ανέχεια.
Αυτός ήταν ο φιλόλογός μας, αυτή ήταν η παρουσία του στο σχολείο και στη ζωή μας γενικότερα. Είναι ποτέ δυνατό να ξεχάσουμε έναν τέτοιο δάσκαλο εμείς οι μαθητές του; Του οφείλουμε πολλά. Η απώλειά του είναι οδυνηρή για όλους μας που υπήρξαμε μαθητές του.
Καλό ταξίδι δάσκαλέ μας, καλό Παράδεισο.
Ένας παλιός μαθητής σου που αξιώθηκε να γίνει (με την καθοδήγησή σου) συνάδελφός σου