Αποχαιρετισμός 10/6/2017… «να μας πας σε πέρα μέρη… φύσα αγέρι ..φύσα αγέρι»
Μια φορά ένα ζευγάρι μετακόμισε σε μια άλλη γειτονιά της πόλης που ζούσε …. Εκεί στο καινούριο τους σπίτι άρχιζε μια νέα φάση της ζωής τους. Μια μέρα απολάμβαναν τον καφέ τους και βλέποντας από το παράθυρο η γυναίκα λέει στον άνδρα… Κοίτα τον απέναντι απλώνει τα ρούχα… μα πόσο βρώμικα είναι …δεν τα έπλυναν καλά. Το ίδιο επαναλήφθηκε πολλές φορές, μέχρι σημείου που η κυρία έλεγε θα πάω να τους δείξω πως πλένουν…. Κάποια μέρα φωτεινή βλέπει έξω και αναφωνεί πως τα ρούχα έχουν γίνει πεντακάθαρα !!.. Μα πώς;…. ρωτά τον άνδρα της, μήπως τους έδειξες πώς να τα πλένουν;….. Κι ο σύζυγος της απαντά! Όχι απλά καθάρισα τα δικά μας παράθυρα!…..
Η οπτική σκοπιά ..το πως βλέπουμε τα πράγματα είναι κάπως περίεργη κατάσταση. Αφορά τον καθένα μας προσωπικά και μας στιγματίζει με καλή ή άσχημη έννοια στη ζωή μας!
Το σχολείο έχει μυριάδες οπτικές, όπως μυριάδες είναι και τα παιδιά που περνούν το κατώφλι του, μυριάδες οι γονείς, μυριάδες οι δάσκαλοι. Ας φανταστούμε λοιπόν μυριάδες μυριάδων εικόνες να πλημμυρίζουν τον ουρανό! Πόσο διαφορετικές, αντιφατικές, μα και πόσο ταιριαστές, να συμπληρώνουν ένα μεγάλο πάζλ ,το πάζλ του σχολείου δημιουργώντας τελικά μιαν υπέροχη μυρωδάτη χρωματιστή εικόνα.
Αυτό είναι το σχολείο που βιώνουμε, με τις συνθέσεις, τις αντιθέσεις , τη δημιουργικότητα τα στραβοπατήματα, τη μάθηση, τη φασαρία, το γέλιο, την ανακατωσούρα, τις φωνές, τα σσσσσσσς…. ,τα ποδοβολητά, τα ξεφωνητά, τα γέλια, τα χαχανητά, τα κλάματα, όλα αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή όλων μας ..Κι όλα αυτά χτίζονται με πρωταγωνιστές τούτα δω τα χαμογελαστά ή στραβομουτσουνιασμένα προσωπάκια τα παιδιά μας!
Αυτές οι φατσούλες είναι απόψε εδώ για να μας δείξουν, να μας πούνε… ΕΕΕΕεεεε σεις οι μεγάλοι αφήστε μας λίγο λεύτερους. Πολλά μάθαμε φέτος, κουρκουτιάσαμε από τα εμβαδά, την προπαίδεια, το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο, τις δεκάδες, τους τόνους την ρημαδοορθογραφία, το τρέμουλο των επαναληπτικών, τις φωτοτυπίες…
Απόψε είναι η βραδιά μας… Βγαίνουμε από την πρίζα των βαθμών του άριστα και του καλά, του μέτρια και του άσχημα και μη ξεχνιόμαστε, τώρα είναι η δική μας εποχή η δική μας σειρά…. είναι ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
Τούτες οι μέρες είναι λίγο περίεργες… πλημμυρίζουν με συναισθήματα είτε τα κρύβουμε είτε όχι… Τούτες οι ώρες που φεύγουν δε θα ξαναγυρίσουν. Μιλώ για τα 16 πρόσωπα που μας ήρθαν εδώ κουμπωμένα, πριν έξι χρόνια και πλέον τρομάζουμε να αναλογιστούμε την πρόοδο τους σωματικά και πνευματικά… Χαιρόμαστε που κι εμείς εδώ βάλαμε ένα λιθαράκι σας ανοίξαμε κάποιους δρόμους, κόψαμε τα σκοινιά που σας κρατούσαν δεμένους και δεμένες, σας βοηθήσαμε όπου χρειάστηκε πότε με το καλό, πότε με φωνές και τιμωρίες….(ειδικά εγώ) να χετε να με θυμάστε!!…. Σας υποδεχτήκαμε μπόμπιρες και σας αποχαιρετούμε δεσποινίδες και παλληκάρια…!! Πιστέψτε με δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση για ένα δάσκαλο και μια δασκάλα να σας παρακολουθεί και πιότερο να οδηγεί το χέρι σας στη γραφή, τη σκέψη σας να δημιουργεί ,να αρνείται, να δέχεται να αντιδρά… Το χω πει και θα το ξαναπώ . Τα οκτώ χρόνια που βρίσκομαι σε τούτο δω το σχολειό, είστε το καλύτερο τμήμα που έχει περάσει! Και δε το λέω από άποψη μαθησιακή αλλά πιο πολύ γιατί διαπίστωσα ένα τρομερό δέσιμο μεταξύ σας. Είσαστε μια ομάδα.!! Τώρα που θα χωριστείτε γιατί οι δρόμοι αλλάζουν έτσι είναι η ζωή..κρατείστε το δέσιμο αυτό! Κι ειδικά σε δύσκολες στιγμές για τον καθένα σας!
Σας ευχαριστούμε πολύ που είσαστε μαζί μας έξι χρόνια. Να γνωρίζετε πως κι εμείς μάθαμε από σας! Πιστέψτε το… Διδαχτήκαμε και διδασκόμαστε από σας τα παιδιά. Είμαστε δάσκαλοι και μαθητές, Είστε μαθητές και δάσκαλοι!
Καλό σας ταξίδι με άνεμο ευνοϊκό …κι αν υπάρξουν τρικυμίες, έχετε τον τρόπο να τις ξεπεράσετε… κι αν δυσκολευτείτε χτυπήστε μας την πόρτα… εδώ θα είμαστε!
Σας αποχαιρετώ με κάποιους στίχους από τη Θαλασσογραφία του Σαββόπουλου:
Να μας πάρεις μακριά
Να μας πας σε πέρα μέρη
Φύσα θάλασσα πλατιά
Φύσα αγέρι …φύσα αγέρι!!
Δημήτρης Κ. Νούλας