Γράφει ο Δημήτρης Παπαθανασίου, Δικηγόρος, πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Τρικκαίων και πρώην υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με την «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ» του Περιφερειάρχη Θεσσαλίας Δημήτρη Κουρέτα.
Στις αρχές του Φθινοπώρου στη Θεσσαλία, θέλοντας και μη, πολιτικοποιημένοι και ενεργοί πολίτες, αλλά και πολίτες που ούτε καν πηγαίνουν να ψηφίσουν, ζήσαμε όλοι μας και στο πετσί μας το τι σημαίνει μια ολόκληρη πολιτεία, ένα υποτίθεται εκσυγχρονισμένο και μεταρρυθμισμένο,(αλλά εν τέλει ξεχαρβαλωμένο) από τα αλλεπάλληλα μνημόνια προσαρμογής «συντεταγμένο κράτος», να αιφνιδιάζεται για δεύτερη φορά μετά τον «Ιανό» μέσα μόλις σε μια 2ετία και να αδυνατεί να αντιμετωπίσει ένα προβλέψιμο ημέρες πριν και αναμενόμενο σύμφωνα με τις συνθήκες, που έχει ήδη δημιουργήσει η εκδηλωθείσα εδώ και χρόνια παγκόσμια κλιματική καταστροφή, πλημμυρικό φαινόμενο.
Και αν για το «συντεταγμένο κράτος» οι ευθύνες αυτής της αδυναμίας μπορούν να αναζητηθούν σε κεντρικές πολιτικές επιλογές και στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες και προτεραιότητες, για το υπόλοιπο κομμάτι της Πολιτείας που αφορά κυρίως τις διαχειριστικές δομές και υποδομές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πρώτου και δεύτερου βαθμού, τότε στην κουβέντα για τις ευθύνες που της αναλογούν στο κομμάτι των θεσμικών λειτουργιών της, αλλά κυρίως της στρατηγικής και τακτικής αντιμετώπισης των κρίσεων που την αφορούν, υπάρχουν καίρια ζητήματα που θα πρέπει να ξανατεθούν στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου και θα πρέπει επιτέλους να ειπωθούν κάποια πράγματα με το όνομα τους.
Την προηγούμενη 15ετία μέσα στο αρτηριοσκληρωτικό νομοθετικό καθεστώς του «Καλλικράτη» και του «Κλεισθένη» που καθόρισαν τα βήματα και τον προσανατολισμό της Τ.Α. τόσο στον πρώτο, όσο και στο δεύτερο βαθμό, γιγαντώθηκε ο ρόλος του «Δημάρχου/Περιφερειάρχη-Ηγεμόνα», μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των τοπικών συστημάτων νομής της εξουσίας.
Η διάθλαση της παραμόρφωσης αυτού του ρόλου ήταν επόμενο να μειώσει τη δραστικότητα και την αποτελεσματικότητα των υπολοίπων εργαλείων που θα μπορούσε η Τ.Α. να χρησιμοποιήσει και να συνεγείρει προκειμένου να απαντήσει στις βασικές επιταγές που έθετε όχι τόσο η καθημερινότητα, όσο η κρισιμότητα των ζητημάτων που μια ενεχόμενη κρίση θα έθετε ξαφνικά , αλλά και έντονα, όπως ο «Ιανός», όπως ο «Daniel», όπως ένα ακόμα ξέσπασμα της κατεστραμμένης από τον άνθρωπο φύσης, που αργά ή γρήγορα (και μάλλον το πιθανότερο το δεύτερο), θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και πάλι.
Το μοντέλο λοιπόν του «τοπάρχη-ηγεμόνα» ευνούχισε πολιτικά και διοικητικά κάθε άλλη παρεμβατική δυνατότητα, διέκοψε τις συνέργειες με τους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς, αποδυνάμωσε τον μηχανισμό αποτροπής και επέμβασης, αποδιοργάνωσε τις δυνατότητες ελέγχου και πρόληψης και ουσιαστικά μοιράζοντας την τράπουλα ο ίδιος απέκοψε την αυτοδιοίκηση από τη φιάλη του οξυγόνου, που για αυτήν δεν είναι άλλη, από την αμεσοδημοκρατική της δυναμική και τη αλληλένδετη επικοινωνία της με το κοινωνικό υποκείμενο.
Με διαρθρωμένη με αυτό τον τρόπο, με βάση δηλαδή το μοντέλο του ηγεμόνα, όχι μόνο τη νομή της τοπικής εξουσίας, αλλά και το σχεδιασμό για το πως η Τ.Α. θα αντιδράσει σε μια κλιματική καταστροφή που θα συμπαρασύρει στο διάβα της και τους μεγιστάνες των βιομηχανιών παραγωγής και τον αγρότη των 60 στρεμμάτων και τον κάτοικο των παρόχθιων περιοχών, που θα «πνίξει» το ίδιο και τους «Πράσινους» και τους «Βένετους», ο «Daniel» μας απέδειξε ότι το μοντέλο του ηγεμόνα «Παπαστεργίου» και «Αγοραστού/Μιχαλάκη» όχι μόνο δεν τα κατάφερε, αλλά επιδείνωσε τα αποτελέσματα των καταστροφών, καθιστώντας αναιμικές και αναποτελεσματικές τις όποιες δομές και μηχανισμούς θα μπορούσαν να συνδράμουν, την ίδια ώρα που ακόμα και αυτές που απόλυτα ποδηγετούσαν δεν μπορούσαν να προσφέρουν το παραμικρό.
Έτσι ήταν χαρακτηριστικόν ότι ο πρώην περιφερειάρχης που πέντε μόλις μέρες πριν το πλημμυρικό επεισόδιο, καταχωρούσε αντί 2,3 εκ. ευρώ που προέρχονταν από κονδύλια του ΕΣΠΑ σε όλα τα media της Θεσσαλίας, οπτικό και ηχητικό βίντεο τριών λεπτών για το πόσο καλή διαχείριση των υδάτινων πόρων της Θεσσαλίας είχε πετύχει στα 13 έτη της περιφερειακής του αρχής, αυτό δεν του ήταν αρκετό να αντιστρέψει την κατακραυγή της κοινής γνώμης για το πόσο παταγωδώς είχαν αποτύχει όλες αυτές οι πολιτικές του.
Στην είσοδο λοιπόν του «νέου και σωτήριου» έτους 2024, όλοι θεωρώ έχουμε πειστεί ότι αυτό το μοντέλο ηγεσίας πνίγηκε στα νερά του Πηνειού και των παραποτάμων του. Και το σημαντικότερο είναι ότι έχει τουλάχιστον πειστεί ο νέος Περιφερειάρχης Θεσσαλίας, ο Δημήτρης Κουρέτας, που οι πρώτες του αποφάσεις αφορούσαν τη σύνδεση των υπηρεσιών της Περιφέρειας με ό,τι ποιοτικότερο διαθέτει αυτή τη στιγμή ο τόπος μας, το Πανεπιστήμιο, αλλά και τη θέσπιση αρμόδιου επικεφαλής πολιτικής προστασίας, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την κατεύθυνση ότι τις λύσεις μπορούν να τις προσφέρουν μόνο η εξειδικευμένη επιστημονική γνώση και η άμεση, αποφασιστική πολιτική και αυτοδιοικητική παρέμβαση και επέμβαση, και όχι οι πολιτικές προσωπικής αυτοανάδειξης, οι λιτανείες, οι δοξολογίες και οι παραμηχανισμοί εξουσίας.
Το μοντέλο «Τοπάρχη-Ηγεμόνα» λοιπόν που απέτυχε δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επαναληφθεί, γιατί τότε η καταστροφή θα είναι ανήκεστη και η απογοήτευση του κόσμου οικτρή. Και μπορεί ο «Μουτζούρης» του 2023 να έμεινε στα χέρια των Παπαστεργίου/Σακκά και Αγοραστού/Μιχαλάκη, αλλά είναι σίγουρο ότι έρχονται και άλλοι «Μουτζούρηδες» και θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε και να τους ξεφορτωθούμε έγκαιρα.
Τρίκαλα 14 Ιανουαρίου 2024