Εκλογές 2015. Ο ελληνικός λαός αγανακτισμένος από τους πολιτικούς των κυβερνήσεων και μη έχοντας από πού να πιαστεί και θεωρώντας ότι δεν του είχε πλέον κάτι μείνει για να το χάσει, στράφηκε στο τελευταίο χαρτί που του είχε απομείνει: στην επιλογή μίας αριστερής παράταξης, που ήξερε να του πουλά ελπίδα, περήφανη διαπραγμάτευση, παληκαριά, αξιοπρέπεια και όνειρα απατηλά!
Η ελπίδα βέβαια πρέπει να πεθαίνει τελευταία. Μόνο που με την αριστερο-δεξιά κυβέρνηση που μας προέκυψε, και που ο ελληνικός λαός ψήφισε μέσα στην απελπισία του, αισθάνθηκε ότι μάς τέλειωσε και η ελπίδα και δεν τη βλέπαμε να μας βγαίνει από πουθενά. Το μόνο που κέρδισε, ήταν η κατάρρευση ενός ακόμη πολιτικού μύθου, του μύθου της πρωτόγονης και παρορμητικής γροθιάς, που ξεσκεπάστηκε από μόνος του από την ίδια την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που είναι διαφορετική από ό,τι οι ακραίοι και αφελείς αριστεροί πολιτικοί δημιούργησαν με το μυαλό τους όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.
Το κακό είναι ότι η στρατηγική του ψευτοπαληκαρισμού ενός μικρο-μέγαλου αντάρτη, με την οποία κέρδισαν την ψήφο του απογοητευμένου και ταπεινωμένου λαού, μεταφέρθηκε και στο χώρο της διεθνούς αρένας, με συνέπεια να υποστούμε όλοι τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα εισπράττοντας πανταχόθεν κλωτσιές και παίρνοντας ένα γερό, σωφρονιστικό «μάθημα» από τους ισχυρούς δανειστές και εταίρους μας, που μας στοίχισε ακριβά και μας βύθισε από το ένα μνημόνιο στο άλλο, αλλά και όλους εμάς -“τους συνήθεις ύποπτους» πολίτες – σε βαθύ, απελπιστικό οικονομικό και ψυχολογικό αδιέξοδο.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η αριστερή μας κυβέρνηση κανένα μάθημα δεν πήρε από όλα αυτά. Και, αντί να επιστρατεύσει όλες της τις δυνάμεις στη θεσμική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και στην εξυγίανσή της, παράλληλα με την εφαρμογή καλοσχεδιασμένων μέτρων ανάπτυξης, αναλώθηκε σε ρεβανσισμούς επιφανειακής σημασίας και σε σπασμωδικές κινήσεις, αρχίζοντας από το πιο εύκολο: να κάνουν δηλαδή πράξη παλιά τους ιδεολογικά απωθημένα, που είχαν πλέον ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα, να εδραιώσουν την επιρροή τους στην κρατική μηχανή, στα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ, δείχνοντας παράλληλα να αγνοούν με πρωτοφανή αναλγησία την πολύπλευρη ένδεια στην οποία βυθίζονταν η ελληνική κοινωνία.
Με τέτοια πολιτική κατεδάφισης, διάλυσης και απειρίας, χωρίς καμιά ιδέα για θετικά αντισταθμίσματα παράλληλα με τα μνημόνια και την άγρια φορολογία και καλοδουλεμένα σχέδια δράσης (που δυστυχώς δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να τις σκεφτούν ρεαλιστικά όλα τα χρόνια της παραμονής τους στην αντιπολίτευση, γι’ αυτό ούτε και για τα μάτια του κόσμου δεν είναι σε θέση να τα περιγράψουν στο δημόσιο λόγο τους), με τόσα εξέχοντα μέλη της κυβερνώσας παράταξης να εκφράζουν τόση ικανοποίηση για τις επιτυχίες της δίνοντας στο τελευταίο τους συνέδριο αναγκαστικά, λόγω αδιεξόδου, σχεδόν ομόφωνα την ψήφο τους στον άπειρο ηγέτη τους, με τόσα κακά που μας περίμεναν με τα μέτρα που είχαν δρομολογηθεί για το 17 και το 18, με τόση παγωμάρα και αμηχανία στις αντιδράσεις των εξαθλιωμένων πλέον πολιτών, τι να πει κανείς…
Έγινε πια σαφές στους Έλληνες πολίτες ότι αυτή η ετερόκλητη «αριστερό – δεξιά» κυβέρνηση στερούνταν πολιτικής ταυτότητας και ο μόνος της στόχος ήταν να φέρουν σε πέρας τα βάρβαρα μνημόνια των ευρωπαίων εταίρων μας, έχοντας βυθιστεί στην παραζάλη της εξουσίας και συνεχίζοντας να πλέουν παρορμητικά σε αχαρτογράφητα νερά και στη δίνη ενός μοναχικού ταξιδιού.
Αυτό που όλοι φοβόμασταν όμως περισσότερο, είναι τι θα ακολουθήσει. Ποια θα είναι η λύση του δράματος της πολιτικής κατάστασης, που μας επιφυλάσσει η Ιστορία; Διότι δύσκολοι καιροί απειλούσαν και τις άλλες χώρες, από τις οποίες εξαρτιόμασταν και διεκδικούσαμε αλληλεγγύη, ενώ
τα νέα στο διεθνή στίβο έδειχναν ότι τα αποτελέσματα της παγκόσμιας κρίσης δεν τα έχουμε δει ακόμη: οικονομική αστάθεια, ατέλειωτα μεταναστευτικά κύματα, αντάρτικα τρομοκρατικά κινήματα, εθνοκεντρικές τάσεις, τραβούσαν την ιστορία προς τα πίσω. Αλλά και στο εσωτερικό (μέσα στο γενικότερο κλίμα της γενικότερης αμφισβήτησης της δημοκρατικής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία και της συρρίκνωσης του μεσαίου πολιτικού χώρου), οι νέες γενιές θα δυσκολευόταν να ξεχωρίσουν την επαναστατικότητα της αριστεράς από αυτή της δεξιάς, τη στιγμή που η παγκόσμια τάση οδηγούσε τις εθνικές μάζες στη λύση της τελευταίας, ακολουθώντας το νόμο της κακώς εννοούμενης αυτο-συντήρησης.
Αριστοτέλης Ράπτης
http://draptis.com/raptis
Ομότιμος Καθηγητής ΕΚΠΑ