Του Χρήστου Πούλιου
Στα Τρίκαλα βρέθηκε πριν μερικές μέρες ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδης Τσακαλώτος, για την παρουσίαση βιβλίου του.
Ο πρώην Υπουργός στην ομιλία του που έγινε την περασμένη Παρασκευή στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας, όπως ήταν αναμενόμενο, άσκησε (και ορθώς φυσικά) την «επιβεβλημένη» αντιπολιτευτική κριτική στην κυβέρνηση της ΝΔ για τις υποκλοπές, την οικονομική πολιτική και την φτωχοποίηση της κοινωνίας, ζητώντας από τους ψηφοφόρους μία δεύτερη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, με τη δημιουργία μιας συμμαχικής κυβέρνησης των προοδευτικών κομμάτων με κεφαλή τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα πετύχει τις ευρύτερες συναινέσεις, με σκοπό την ανάταση και πάλι της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα.
Κατά τη γνώμη μου, η κριτική του κ.Τσακαλώτου θα έπρεπε να είναι ακόμη σκληρότερη σε σχέση με τις κυβερνητικές ευθύνες για την ανεξέλεγκτη ακρίβεια που κυριολεκτικώς εξαφανίζει τα εισοδήματα των λαϊκών νοικοκυριών, τις εξασφαλίσεις υπερκερδών στους φίλους της ολιγάρχες, τα φαινόμενα διασπάθισης δημοσίου χρήματος από στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας και ένα σωρό άλλα θέματα όπως εκείνα της υποβάθμισης του δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας, των κακών πολιτικών (υπουργικών) παρεμβάσεων στα ζητήματα της παιδείας κλπ.
Παράλληλα όμως, ο κ.Τσακαλώτος (και εδώ είναι που αν και φυσικά κατανοώ ότι ΤΩΡΑ δεν θα μπορούσε ίσως να κάνει κι αλλιώς, εντούτοις δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι ΤΟΤΕ δεν μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά), υπεραμύνθηκε των επιλογών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της περιόδου 2015-2019 που ήταν στη κυβέρνηση, τονίζοντας πως «ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλα τα όποια λάθη μπορεί να έγιναν, έβαλε πάνω απ’ όλα το συμφέρον της χώρας λέγοντας όλη την αλήθεια στον Ελληνικό λαό»…
Ε, εδώ πια γελάμε δυνατά με το κόμμα της ψευτιάς, της ξετσιπωσιάς και της πολιτικής απατεωνιάς!!!
Δεν τοποθετήθηκε βέβαια αν υπεραμύνεται και των εντελώς ασόβαρων επιλογών του προέδρου του (καθόλου τυχαίων όμως και με προφανή εξαρχής την πονηρή σκοπιμότητα «χρέωσης» του σίγουρου αδιεξόδου), όπως του να αναλάβει σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, το παρουσιαζόμενο τότε ως υποτιθέμενο μεγάλο «asset» του πρωθυπουργού, ο Γιάνης με ένα «ν», τον δύσκολο ρόλο της εκπροσώπησης της χώρας στα Eurogroup και της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα (συγνώμη, όχι της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα, αλλά της «περήφανης διαπραγμάτευσης» με τους «Θεσμούς» θα έπρεπε να πω, για να μην ξεχνάμε και το «άγριο δούλεμα» που επεδίωκαν να κάνουν οι ΤσιπροΚαμμένοι στην ελληνική κοινωνία παίζοντας με τις λέξεις).
Ακόμα ψάχνουμε το πόσο πολύ ακριβά, πόσα δισεκατομμύρια ευρώ δηλαδή κόστισαν στη χώρα οι σηκωμένοι γιακάδες του σακακιού του Γιάνη με ένα «ν» και τα χύδην πουκάμισα έξω από τα παντελόνια του στις συναντήσεις του με τους δανειστές.
Θυμίζω ότι τα «λίγες δεκάδες δισ. που άξιζαν τον κόπο για να γίνει η περήφανη διαπραγμάτευση» κατά τις ομολογίες των ΤσιπροΚαμμένων, στην αρχική εκτίμηση του Διευθύνοντα Συμβούλου του ESM Klaus Regling ανέβηκαν σε πάνω από τα 100 δισ.€ και έφτασαν να ξεπερνάνε τα 200 δισ.€ κατά την τελική εκτίμηση του επικεφαλής του EuroWorking Group Thomas Wieser.
Φυσικά ο κ.Τσακαλώτος υπεραμύνθηκε των δικών του χειρισμών και της ομάδας μερικών ακόμα απαίδευτων ψευτοαριστερών «μαθητευόμενων μάγων» που μοιραία μετά τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, τα κατάφεραν περίφημα χαρατσώνοντας άγρια τον ελληνικό λαό, υπερφορολογώντας την τάξη των μικρομεσαίων, βάζοντας νέους φόρους, ανεβάζοντας τους ήδη υπάρχοντες και με ένα σωρό ακόμα τέτοιες «διαπραγματευτικές επιτυχίες».
Μέχρι και την κατάργηση του ΕΚ.ΑΣ. που λάμβαναν οι χαμηλοσυνταξιούχοι κατάφεραν να πετύχουν οι «σκληροί διαπραγματευτές» ΤσιπροΚαμμένοι.
Βέβαια είχε προηγηθεί η κρίσιμη περίοδος των χειρισμών για την (δήθεν) απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια, από τον Γιάνη και τον «δεινό διαπραγματευτή» και «ασυμβίβαστο επαναστάτη»
Τσίπρα που μετά τα «νταούλια», τα «Go back madam Merkel», τα «μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο καταργούμε τα μνημόνια», τις «περήφανες διαπραγματεύσεις» και τα «δημοψηφίσματα ανυπακοής στους ξένους δυνάστες», τελικά…
Τελικά τα κατάφεραν και αντί απαλλαγής της χώρας από τα μνημόνια, οδήγησαν σε άτακτη, εξευτελιστική οπισθοχώρηση και ταπεινωτική ήττα τους ίδιους, όπως και σε οδυνηρή, αιματηρή και νέα ακόμα πιο βάρβαρη αφαίμαξη του Ελληνικού λαού.
Υπεραμύνθηκε δηλαδή των επιλογών εκείνων, που λόγω της έξαρσης λαϊκισμού, της υπερκατάχρησης ανεδαφικών υποσχέσεων προς όλους, των απύθμενων ψεμάτων και ένα σωρό άλλων εντελώς ανεύθυνων, βλακωδών συμπεριφορών που είχαν προηγηθεί από τους ίδιους για να καταφέρουν να αναρριχηθούν στην εξουσία (πράγμα που ήταν και το μόνο που τους ένοιαζε, όπως αμέσως μετά αποδείχτηκε και επιβεβαιώνεται καθ’ όλη την μετέπειτα απόλυτη μετάλλαξη και πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα), και που αγνοώντας ή αδιαφορώντας προκλητικά των συνεπειών που θα επέφεραν, οδήγησαν όχι μόνο στην συνέχιση για πολλά ακόμα χρόνια μιας ακόμα πιο ταπεινωτικής και εξαντλητικής λιτότητας για τον Ελληνικό λαό, αλλά και στην τραγωδία των Capital Controls, του κλεισίματος των τραπεζών και των ατελείωτων ουρών στα ΑΤΜ όπου νέοι και γέροι στενάζαν για να μπορέσουν να εκταμιεύσουν ένα 50εύρω από τον κατατεθειμένο στις τράπεζες ιδρώτα τους.
Οι εικόνες όπου για χάρη της ΤσιπροΚαμμένης ψευτομαγκιάς, ακόμα και υπερήλικες στα βαθιά γεράματά τους, βιώνοντας τον εξευτελισμό έκλαιγαν στα πεζοδρόμια έξω από τις τράπεζες, στιβαζόμενοι ασθμαίνοντες και καταταλαιπωρούμενοι στις «τιμωρητικές» ουρές των Capital Controls, όσο και αν οι ίδιοι προσπαθούν να τις σβήσουν απ’ τις μνήμες τους, θα τους συνοδεύουν πάντα όλους αυτούς τους κρετίνους που για ένα υπό φυσιολογικές συνθήκες άπιαστο απωθημένο τους, να βάλει η ψευτοαριστεροακροδεξιά τους στο χέρι την εξουσία, πήγαν να πάρουν στο λαιμό τους μία χώρα και έναν ολόκληρο λαό.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι λοιπόν που δεν πρέπει να αμφισβητείται, ούτε και να παραβλέπεται… και ίσως δεν έχει γίνει αρκούντως αντιληπτό απ’ όλους και ιδιαίτερα από τον κ.Τσακαλώτο και τους συντρόφους του.
Όλοι όσοι στέκονται απέναντι στην ΤσιπροΚαμμένη ψευτοαριστεροακροδεξιά, όχι από βίτσιο, ούτε εμφορούμενοι από δεξιές πεποιθήσεις, αλλά από βαθιά ενσυναίσθηση να πράττουν το δημοκρατικό τους καθήκον προς την υπεράσπιση της αλήθειας και της ενεργούς πολιτικής συμμετοχής και δράσης με αρχές και σεβασμό στους συνταγματικά θεσμοθετημένους κανόνες, δεν τους απασχολεί να είναι επιεικείς με εκείνους που δεν πιστεύουν στην ίδια την ουσία της δημοκρατίας.
Δεν τους απασχολεί να βρούνε σημεία σύγκλισης με εκείνους που δεν σεβάστηκαν τίποτα, ούτε καν τον ίδιο τον κυρίαρχο λαό και την ισχυρή ετυμηγορία του (αποτέλεσμα δημοψηφίσματος) και νομίζουν ότι μπορούν να τηρούν κατά το δοκούν ακόμα και το συνταγματικό πλαίσιο, παρακάμπτοντάς το όταν δεν εξυπηρετεί τις σκοπιμότητές τους και «ξεχειλώνοντας» τις διαδικασίες του (θυμίζω, σύντμηση περιόδου και παρατυπίες στη διοργάνωση του κίβδηλου δημοψηφίσματος, εκχώρηση δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στους δανειστές, επιχείρηση παράτασης της θητείας της προέδρου του Αρείου Πάγου, παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη, σκευωρίες κατά πολιτικών αντιπάλων κατόπιν προκλητικότατων προαναγγελλιών Πολάκη για όπως-όπως φυλάκιση μερικών πρωτοκλασάτων στελεχών της τότε αντιπολίτευσης, μετατροπή της Δημόσιας Τηλεόρασης (ΕΡΤ) σε αποκλειστικό φερέφωνο της κυβέρνησης και σκληρό κομματικό προπαγανδιστικό όργανο τύπου Βόρειας Κορέας, προληπτικές προσαγωγές πολιτών για την ανενόχλητη προώθηση της ντροπιαστικής συμφωνίας των Πρεσπών, κλπ).
Τον κόσμο που παλεύει για τον με προοδευτικό πρόσημο μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν τον απασχολεί μήτε καν να είναι «μετρημένος» απέναντι σε εκείνους που κάναν το ψέμα δεύτερη φύση τους, που καταχράστηκαν την ψήφο και την εμπιστοσύνη του λαού για να στραφούν γρήγορα εναντίον του και τον εμπαίζαν κιόλας λέγοντάς του κατάμουτρα και ανερυθρίαστα πως την ώρα που άφηναν στο απυρόβλητο την πλουτοκρατία, ήταν επιλογή τους να στραφούν κατά των μικρομεσαίων νοικοκυριών (δημόσιες ομολογίες Τσακαλώτου, Χουλιαράκη και άλλων πως ήταν «συνειδητή κυβερνητική επιλογή η υπερφορολόγηση της μικρομεσαίας τάξης») αναμένοντας άραγε τι;
Μήπως τη συναίνεση των δύσμοιρων μόνιμων υποζυγίων της μικρομεσαίας τάξης, κατά το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω», την γνωστή φράση της λαϊκής μας παράδοσης που απορρέει από την εποχή της Τουρκοκρατίας όταν και χρησιμοποιούνταν για να καταδείξει την απόλυτη υποταγή του ραγιά Έλληνα στην θέληση του Τούρκου αφέντη;
Ε, όχι δα!!!
Τους κεντρώους ενεργούς πολίτες, τους δημοκράτες, τους αγωνιστές της ζωής, τους απλούς ανθρώπους που με εντιμότητα, υπευθυνότητα και αξιοπρέπεια ονειρεύονται και παλεύουν για έναν ειρηνικό, καλύτερο κόσμο, χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς και αδικίες, δεν τους απασχολεί και δεν τίθεται κανένα θέμα στήριξης, συνεργασίας και συμπόρευσης με ένα συνονθύλευμα ατόμων εμφορούμενων εμφυλιοπολεμικών ρεβανσισμών και μισαλλοδοξίας, που ακόμα και το όποιο ιστορικό αριστερό ιδεώδες του μπορεί να υπήρχε, καταδικάστηκε από την ίδια του την αυταρέσκεια, τον άκρατο λαϊκισμό, τον καιροσκοπισμό, την οπορτουνιστική τακτοποίηση των δικών τους, την αλαζονεία και την εξουσιομανία της ηγεσίας και μεγάλου μέρους των μελών του, που εκδηλώθηκαν παντοιοτρόπως μετά το «ρεσάλτο» στην εξουσία και την αδυναμία πια συγκάλυψης του διακαή πόθου τους για μόνιμη κατάληψή της, πάση θυσία και με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.
Είναι λοιπόν ο ίδιος ο «δρεπανηφόρος» ισοπεδωτικός εσμός των ΤσιπροΚαμμένων που προ πολλού έκοψε τα τελευταία νήματα που τον κρατούσαν σε επαφή με τις δημοκρατικές, προοδευτικές, πολιτικά υγιής και υπεύθυνες λαϊκές δυνάμεις οι οποίες επιμένουν να υπερασπίζονται τις ιστορικές παρακαταθήκες της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της χώρας.
Και αυτό δεν αλλάζει!!!
Είτε βρισκόμαστε μπροστά σε εκλογές, είτε όχι.
Είτε έχουμε να κάνουμε με μία κακή κάκιστη αδέξια δεξιά, είτε όχι.
Είτε η ψευτοαριστερά επιχειρεί να «αναστήσει» τον παλιό «μπαμπούλα της δεξιάς», είτε όχι.
Γι’ αυτό και ούτε τώρα που οδεύουμε προς τις εκλογές και εντείνεται η πολιτική πόλωση, δεν χάνει το προβάδισμα η ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται και πάλι προ του φάσματος ενός προδιαγεγραμμένου νέου εκλογικού «χαστουκιού» αδυνατώντας να εισπράξει την καταφανέστατη μεγάλη δυσαρέσκεια της πλειοψηφίας των πολιτών.
Και είπαμε από πια ΝΔ θα ηττηθεί, για την ακρίβεια θα ξαναηττηθεί ο Τσίπρας.
Από την πιο αδέξια δεξιά του Κούλη, με τα χίλια δυο μειονεκτήματα, αδυναμίες, αστοχίες, κακές επιλογές, αντιλαϊκές πολιτικές και τα απογοητευτικά σε πολλούς τομείς αποτελέσματα της Κυβέρνησής του.
Και πάρα ταύτα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί…
Γιατί;
Γιατί πια έχει κυβερνητικό παρελθόν, κακό παρελθόν… και γιατί έχει (και πολύ μεγάλο μάλιστα) έλλειμμα αξιοπιστίας.
Δυστυχώς για εσάς ψευτοαριστερά «Τσακαλάκια»…
Τίποτα δεν λησμονείται, τίποτα δεν ξεγράφεται!!!