“Είναι η Δημοκρατία, ηλίθιε”

Του Αποστόλη Β. Παππά    Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Τρικκαίων.

 

Οι υποστηρικτές του Πούτιν, καθώς υπάρχουν και τέτοιοι, διατείνονται, ότι η επέμβαση αποτελούσε μονόδρομο. Η Ρωσία δεν είχε άλλη επιλογή. Μετά την κατάρρευση του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’, άρχισε να σφίγγει ο κλοιός πέριξ της Ρωσίας. Εάν η Ουκρανία προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ, στο δυτικό της σύνορο η Ρωσία δεν θα έχει κανέναν σύμμαχο πέραν της Λευκορωσίας.

Αυτό είναι αλήθεια. Αυτή όμως η αλήθεια, επισκιάζει μια άλλη αλήθεια, η οποία όμως δεν ομολογείται και από όποιον τάσσεται εμφανώς υπέρ της Ρωσίας, αλλά και από κάποιους κρυπτοπουτινικούς ‘’ουδέτερους’’. Μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού μπλόκ, όλες οι ανατολικές χώρες προσέτρεξαν οικειοθελώς να ενταχθούν τις δομές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Η Φινλανδία, μια χώρα που μετά τον Β΄παγκόσμιο Πόλεμο για να αποφύγει την σοβιετοποίηση της κοινωνικοοικονομικοπολιτικής της ζωής δέχθηκε να τελεί υπό ένα καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, καθεστώς το οποίο αποδόθηκε με τον όρο φινλανδοποίηση, ένα κράτος δηλαδή δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά την  κατάρρευση της εντάχθηκε το 1995 στην ΕΕ και σήμερα ανακοινώνει την πρόθεση της να συντομεύσει την ένταξη της στο ΝΑΤΟ. Η Ουκρανία ήταν η τελευταία. Μόλις άρχισε να αλληθωρίζει και προς ΕΕ και προς ΝΑΤΟ άρχισαν τα όργανα. Η συνέχεια είναι αυτή που βιώνουμε. Στρατιωτική εισβολή, εκατόμβες θυμάτων, συγκρούσεις, καταστροφές, ξεριζωμοί, και ων ουκ έστιν αριθμός.

Απαίτηση του εισβολέα να παραμείνει ουδέτερη. Εκτός δομών ΕΕ και ΝΑΤΟ. Έτσιθελικά. Εδώ όμως γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα. Γιατί όλα αυτά τα κράτη αυτομόλησαν ομαδικά στη Δύση; Γιατί διαλύθηκαν εν μια νυκτί σχέσεις και δεσμοί που τους συνέδεαν επί σειρά ετών με τη Ρωσία; Γιατί έκοψαν λάσπη; Γιατί λάκισαν; Γιατί η Ουκρανία, μια χώρα όμορη με τη Ρωσία αλλά και με μια συμβίωση αιώνων, προστρέχει ασμαίνουσα  στην αγκαλιά μιας άλλης χώρας η οποία βρίσκεται 20.000 χιλιόμετρα μακριά της; Τι έγινε; Ξύπνησαν ξαφνικά ένα πρωϊνό  οι Ουκρανοί και ένιωσαν έναν σφοδρό και ακαταμάχητο έρωτα για τους Αμερικανούς; Αυτά μόνον στη μυθολογία γίνονται. Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι Ολύμπιοι θεοί για να τιμωρήσουν έναν κοινό θνητό του ενέπνεαν έναν μανιώδη και καταστροφικό έρωτα. Η ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ είναι άποψη μιας ‘’Νεοναζιστικής ομάδας’’, η οποία ηγείται της Ουκρανίας έλεγε ο Πούτιν. Η μαζική ουκρανική αντίσταση κατέρριψε αυτό το επιχείρημα. Δυστυχώς για αυτόν, είναι η βούληση ενός ολόκληρου λαού. Γιατί οι Ουκρανοί δεν θέλουν να ενωθούν και να ομογενοποιηθούν με τους φυλετικά συγγενείς Ρώσους; Έτσι από καπρίτσιο; Όχι βεβαίως. Απλώς σιχάθηκαν τον ολοκληρωτισμό. Τον έζησαν στο πετσί τους αιώνες ολόκληρους. Δεν έζησαν ποτέ δημοκρατικά. Τώρα, θέλουν να γίνουν κι αυτοί ένα κανονικό δημοκρατικό κράτος. Δεν έζησαν ποτέ αυτό που λέγεται ατομικό δικαίωμα  της ελευθερίας του λόγου. Και πολλά άλλα βέβαια. Αυτά που αποκαλούνται δυτικές αξίες. Συγκρίνουν και διαπιστώνουν το μεγάλο έλλειμα που υπάρχει στην Ανατολή σε σχέση με τη Δύση.

Κάποιος στην Αμερική, και γενικότερα στη Δύση, καθυβρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Πρόεδρο Μπάϊντεν. Μετά πάει σπίτι του, κοιμάται ήσυχος, και την επομένη πάει στη δουλειά του χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς. Εάν αυτό συμβεί στη Ρωσία του Πούτιν, ο καθυβρίζων, δεν θα γνωρίζει σε ποιο σοβιετικό γκουλάγκ θα ξημερώσει την επομένη. Η δεν γίνεται έτσι; Η δεν γινόταν επί σοβιετίας; Η δεν γινόταν επί τσαρισμού; Στερήθηκαν την ελευθερία τους επί αιώνες. Τώρα που την απέκτησαν  δεν θέλουν να την ξαναχάσουν. Το καθεστώς του Πούτιν τους είναι αποκρουστικό. Το έζησαν υπό διαφορετικές εκδοχές. Δεν θέλουν να το ξαναζήσουν. Στο πρόσωπο του Πούτιν βλέπουν επιστροφή στον τσαρισμό ή στον σοβιετισμό. Τους γυρίζει το μάτι ανάποδα. Δεν θέλουν ένα καθεστώς όπου το άτομο θα συνθλίβεται εν ονόματι δήθεν του κοινωνικού συνόλου, φιλοσοφία αυτή , που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα των παντοίας  φύσεως ολοκληρωτικών καθεστώτων. Η Ουκρανία θέλει να δυτικοποιηθεί. Την δυτικοποίηση δεν την αντιλαμβάνεσαι απλώς ως μια ένταξη στις δομές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Επιθυμεί να εκδημοκρατισθεί κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά. Έχει πλήρη επίγνωση, ότι όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν συμπορευόμενη με την Ρωσία του Πούτιν. Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα. Εκδημοκρατισμός ή επιστροφή στον σκοταδισμό. Γι’ αυτό αντιστέκεται. Η Δύση δεν σαγηνεύει τυχαία. Είναι η Δημοκρατία ηλίθιε, αυτή που μαγνητίζει. Αυτή που αποθεώνει το άτομο. Αυτή που το απελευθερώνει. Που δεν το κρατά αλυσοδεμένο. Δεν το θέλει υποταγμένο. Δεν το θέλει αδρανές και καθηλωμένο. Στη δημοκρατία το άτομο δεν είναι απλώς ένας αριθμός, μέσα σε ένα αριθμητικό σύνολο που λέγεται λαός. Η δημοκρατία το εξυψώνει, του δίδει τη δυνατότητα να αναδειχθεί, να ξεχωρίσει, να δημιουργήσει.

Γι’ αυτό αντιστέκεται ο Ουκρανός. Για να δυτικοποιηθεί. Για να αποκτήσει κι αυτός, ότι ο πολίτης στη Δύση το θεωρεί ως κεκτημένο. Όχι, ότι και αυτουνού του χαρίσθηκε. Χύθηκε πολύ αίμα για να απαλλαγεί η Δύση από τον μεσαιωνικό απολυταρχισμό και δεσποτισμό. Γνώρισε και η Δύση τα δικά της δεινά. Απαγχονισμός, τουφεκισμός, αποκεφαλισμός, πυρά, επί αιώνες ήταν στην ημερήσια διάταξη. Τα κατάφερε όμως. Τόλμησε και διέβη τον Ρουβίκωνα. Ναι, δεν είναι και στη Δύση όλα ιδανικά . Υπάρχουν και οι αντινομίες, και οι αντιφάσεις, και οι ανισότητες. Είναι όμως, ό,τι δημοκρατικότερο γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που ο δείκτης της πυξίδας της Δημοκρατίας δείχνει Δύση και όχι Ανατολή. Ο Πούτιν και η Ρωσία θα πρέπει να αναρωτηθούν. Γιατί δεν αρέσουν; Γιατί δεν είναι ελκυστικοί; Γιατί είναι απωθητικοί; Γιατί τους εγκαταλείπουν; Γιατί έχουν απομείνει μονάχοι; Γιατί το δυτικό πολιτικό προϊόν πουλάει, ενώ το ανατολικό παραμένει στα αζήτητα και αραχνιασμένο στο ράφι; Γιατί δεν περπατάει η πραμάτεια τους στην πολιτική αγορά; Εάν καταφέρουν να απαντήσουν σ’ αυτά τα ερωτηματικά, τότε η Ρωσία θα ξαναγίνει μια μεγάλη δύναμη. Πρώτα όμως πρέπει να γίνει αξιόπιστη. Ισχυρός γίνεσαι, όταν οι άλλοι προστρέχουν να σε συναντήσουν και να συνταχθούν μαζί σου. Όχι, όταν τους πειθαναγκάζεις.

Τότε παίρνεις στην Ιστορία τη θέση που σου ταιριάζει.

Η Ρωσία είναι μια τεράστια σε έκταση χώρα. Πληθυσμιακά μεγάλη και μάλιστα με δημιουργικό λαό. Με ανεξάντλητους φυσικούς πόρους. Της λείπει όμως ένα βασικό στοιχείο. Η Δημοκρατία. Δεν τη γνώρισε ποτέ. Η καθεστηκυία τάξη την απεχθάνεται. Δεν θέλει ο ρωσικός λαός να έχει επαφές μαζί της. Φοβάται μη ‘’μολυνθεί’’. Γιατί αν ‘’μολυνθεί’’, αυτή θα ανατραπεί.

Εάν κατακτήσει την Ουκρανία, τότε μαζί με την Λευκορωσία θα κλείσει κάθε δυτικός δημοκρατικός διάδρομος. Τα κύματα της Δημοκρατίας θα σπάνε πάνω στις δύο αυτές χώρες, και δεν θα μπορούν να εισχωρήσουν και να κατακλύσουν τη Ρωσία. Η δημοκρατία, μπορεί να είναι κάτι το δεδομένο στη Δύση, στην ανατολή όμως παραμένει ακόμη ζητούμενο.

Γι’ αυτό η πρώτη έλκει, ενώ η δεύτερη απωθεί.

 

 

Υ.Γ. Εάν αυτά τα οποία βλέπουμε

στους δέκτες των τηλεοράσεων τα

διέπρατταν οι δυτικοί, θαχαν ξηλωθεί

όλα τα πεζοδρόμια της Αθήνας.

Τώρα, εκκωφαντική αφωνία και απραξία.

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;