Εις μνήμην του αγαπητού μας Πατέρα, Δωροθέου

Στις 26-4-2021, ανήμερα της Μεγάλης Δευτέρας αναχώρησε για τα Ουράνια ο αγαπημένος μας γέροντας Δωρόθεος Τζεβελέκας, Αρχιμανδρίτης και Καθηγούμενος του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Γεωργίου Αύρας Καλαμπάκας.

Ο γέροντας Δωρόθεος ήταν ένας πνευματικός γίγαντας της Εκκλησίας μας, που σαν κοίταζε, όμως, το Πρόσωπο του Εσταυρωμένου μεταμορφωνόταν σε έναν ταπεινό δούλο του Θεού και έκλαιγε σαν μικρό παιδί, με καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη.

Από μικρό παιδί είχε  όνειρο να γίνει Άγγελος και ο Θεός τον αξίωσε να ζήσει σαν Άγγελος επί της Γης και να λάβει το μοναχικό σχήμα, που τόσο πολύ ποθούσε.

Στάθηκε πλάι σε μεγάλα πνευματικά αναστήματα, μεταξύ αυτών και ο άγιος γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης. Πάλεψε σκληρά με πάθη και δοκιμασίες για την προσωπική του κάθαρση επιβιώνοντας μέσα στο πνευματικό χάος της κοσμοκράτορος Αμερικής. Στέφθηκε, όμως, νικητής και ο Κύριος τον αντάμειψε με πολλά χαρίσματα.

Από υπακοή, βρέθηκε στο  χωριό Αύρα Καλαμπάκας, όπου με πολλούς κόπους και θυσίες ανέγειρε το Ιερό Ησυχαστήριο της περιοχής, τον Άγιο Γεώργιο Αύρας και κατάφερε να δώσει πνοή Αγίου Πνεύματος σε έναν τόπο άγριο και έρημο. Αυτό που μας έλεγε, όμως, συνεχώς ήταν ότι: “Το μόνο που μου έμεινε από όλα αυτά είναι  ότι ο Θεός ποτέ δεν με εγκατέλειψε”.

Ως γνήσιος ποιμένας, ο γέροντας ανέλαβε το δύσκολο έργο του Πατέρα. Αυτό ήταν ο γέροντας για εμάς, ένας Πατέρας, που με πατρική στοργή μας νουθετούσε και  μας ωρίμαζε πνευματικά.  Ακόμη και στην δύσκολη περίοδο της πανδημίας, ο γέροντας ποτέ δεν δέχτηκε να απομονώσει τον εαυτό του από το ποίμνιό του. Η πόρτα από το αρχονταρίκι του ήταν πάντοτε ανοιχτή, και εξομολογούσε κόσμο από όλη την Ελλάδα. Το μικρό μοναστηράκι μας μετατράπηκε ξαφνικά σε μία όαση πνευματική, που γλύκαινε τις ξεραμένες από τον λίβα του κόσμου ψυχές και μας έδινε δύναμη και κουράγιο.

Η προσευχή του είχε μεγάλη δύναμη! Προσεύχονταν για όλους ανεξαιρέτως. Πάντοτε είχε μία μεγάλη λίστα με ονόματα πνευματικών του παιδιών, αλλά και πολλών άλλων ανθρώπων, φτωχών, αρρώστων, αμαρτωλών και αναγκεμένων. Με σειρά “πνευματικής” προτεραιότητας δέονταν κρυφά, με δάκρυα μετανοίας για όλους, ιδίως για όσους ζούσαν στην αμαρτία και επιθυμούσε να τους φέρει κοντά στον Χριστό. “Εγώ είμαι παππάς, και ο παππάς κατ’ επάγγελμα αυτό κάνει, προσεύχεται για τον κόσμο”, μας έλεγε περιχαρής.

Σκοπός της ζωής του, ήταν να δίνει αγάπη παντού, και σε αυτούς που τον εχθρεύονταν. Πίστευε, πως η αγάπη είναι μία δύναμη που δρα μυστικά σε κομμάτια της καρδιάς μας που έχουν μείνει ανόθευτα από την αμαρτία, μας αλλοιώνει και μας οδηγεί στον Χριστό. Έτσι κατάφερε και έφερε κοντά του ακόμη και τους “αδιάφορους” στην πίστη. Η προσευχή του δρούσε μυστικά και αλλοίωνε τις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Έτσι άτομα που γνώριζαν ελάχιστα, ή και καθόλου τον γέροντα, ιδίως νέοι, έτρεφαν ιδιαίτερο σεβασμό και αγάπη στο πρόσωπό του.

Ποτέ του δεν κατέκρινε κανέναν! Το είχε για κανόνα πως κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Πίστευε βαθιά πως πίσω από ανθρώπους που ζουν αμαρτωλά κρύβεται ένα βαθύ τραύμα, και έτσι τόσο απλά τους δικαιολογούσε και λυπούνταν για αυτούς.

Ιδιαιτέρως στις δύσκολες ημέρες που ζούμε, φρόντισε να οργανώσει το γνωστό σε όλους μας “Ψηφιακό Αρχονταρίκι”, για να ενισχύσει την χλιαρή πίστη των Ελλήνων και να μας διδάξει πως μόνο η  προσευχή μπορεί να σώσει τον κόσμο. Έλληνες από όλο τον κόσμο έμαθαν να προσεύχονται με το Ψαλτήρι χάρη στην πρωτοβουλία του γέροντα.

Ο γέροντας πονούσε πολύ για την Ελλάδα και ομολογούσε δίχως φόβο την πνευματική μας νέκρωση και την ανάγκη για αφύπνιση και μετάνοια. Το μήνυμά του, όμως, ήταν χαρμόσυνο. “Θα νικήσουμε”, φώναζε με θάρρος και ανδρεία.

Και ήρθε η ώρα που ο αγαπημένος μας πατέρας μας αποχαιρετά για να συναντήσει τον Νυμφίο μας Χριστό. Ο αιώνιος πόθος του να ζήσει μαζί Του στον Παράδεισο γίνεται πραγματικότητα. Πλουταίνει ο ουρανός και φτωχαίνει η Γη από την αισθητή απουσία του. Θυμόμαστε τις στιγμές στο αρχονταρίκι, όταν εορτάζαμε περιχαρείς και ψάλλαμε ύμνους ουράνιους με τον γέροντα πρωτοστάτη, να μας κοιτά δακρυσμένος και γεμάτος ουράνια χαρά να μας λέγει: “Εύχομαι όπως είμαστε τώρα όλοι εδώ μαζεμένοι, έτσι να είμαστε και στον Παράδεισο, όλοι μαζί, σαν αυτή την γιορτή και κανένας από εμάς να μην χαθεί”. Έτσι γέροντά μου, ευχόμαστε να πρεσβεύεις για εμάς τους ανάξιους στην Κυρά σου και Υπερασπιστή σου Θεοτόκο και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να σε συναντήσουμε ξανά εις το Άνω Θυσιαστήριο, όπου κάθε ημέρα θα είναι μία ουράνια γιορτή.

Μέχρι τότε αγώνας και άσκηση, όπως μας δίδαξες με την ασκητική βιωτή σου, για να κατακτήσουμε την πολυπόθητη Τριαδική αγάπη. Γιατί, όπως, μας έλεγες: