31 Μαΐου 2020. Ακριβώς πριν ένα χρόνο. Κυριακή των Αγίων Πατέρων των συγκροτησάντων την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Μόλις είχε τελειώσει η Κυριακάτικη Λειτουργία. Κι απολαμβάναμε, φίλοι και γνωστοί, τον κυριακάτικο καφέ. Θελήσαμε λοιπόν, ως συνήθως, να ρίξουμε και μια σύντομη ματιά στο διαδίκτυο. Σε τοπικές πρώτα ιστοσελίδες. Μάθαμε έτσι το δυσάρεστο μαντάτο:
-Εκοιμήθη ο π. Αθανάσιος Κουμπής… Πρώτη, κυρίαρχη η είδηση… Ο π. Αθανάσιος ήταν ένας ιδιαίτερα γνωστός, θα λέγαμε εμβληματικός κι αγαπητός κληρικός στην κοινωνία της πόλης μας και όχι μόνο…
Το γεγονός βεβαίως ξαφνικό. Αναπάντεχο για όλους μας. Ποιος το περίμενε; Λίγες, εξ άλλου, μέρες πριν, είχαμε συναντηθεί, είχαμε μιλήσει. Έδειχνε να είναι καλά. Αλλά, “τις έγνω νουν Κυρίου;”. Άλλες οι βουλές των ανθρώπων, άλλα κελεύει ο Θεός… Αυτός είναι ο Κύριος της Ζωής. Που και τον θάνατο τον μεταποιεί σε Ζωή, στην όντως Ζωή. Όταν βεβαίως, ο άνθρωπος, έτι ζων, μετέχει στη Ζωή της Εκκλησίας, που είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες.
Βίωνε παιδιόθεν την εκκλησιαστική ζωή ο π. Αθανάσιος. Στην οποία, βεβαίως, εντονότερα και απολύτως βιωματικά μετείχε ως κληρικός. Με τον π. Αθανάσιο γνωριζόμαστε απ’ τα μαθητικά μας χρόνια. Ανταμώσαμε στις τελευταίες τάξεις του, τότε, Α΄ Γυμνασίου Αρρένων Τρικάλων. Αποφοιτήσαμε, παρέα με άλλους συμμαθητές και φίλους, το 1968. Έκτοτε μας ένωσε μια γνήσια και ειλικρινής φιλία, που κράτησε αλλά και κρατάει και, δια παντός, θαρρώ πως θα κρατάει. Έστω κι αν ο π. Αθανάσιος δεν είναι πλέον σωματικά παρών. Πιστεύουμε όμως πως και τώρα, που ο παπα-Θανάσης λειτουργεί, εδώ και ένα χρόνο, κατά τα δικά μας, τα ανθρώπινα μέτρα, στο άγιο και υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο του Κυρίου, η έγνοια του είναι διαρκής για μας, τους περιλειπόμενους, μνημονεύοντάς μας… Όπως, άλλωστε, έκανε και όσο καιρό, ως κληρικός, ήταν κοντά μας. Στις λειτουργίες του ουδέποτε μας ξεχνούσε. Όλων μας τα ονόματα, μετά των λοιπών συγγενών μας, ήταν μονίμως καταχωρημένα στα δίπτυχά του για να μας μνημονεύει υπέρ υγείας και σωτηρίας. Αλλά και υπέρ αναπαύσεως αυτών που είχαν κιόλας φύγει απ’ τη ζωή αυτή… Και πάντα, όταν προέκυπτε μια δυσκολία, ένας πειρασμός, μια αρρώστια, στο δύσβατο, πολλές φορές, μονοπάτι της ζωής, τον βρίσκαμε, τον τηλεφωνούσαμε, για να μας θυμάται, ιδιαιτέρως στις δύσκολες ώρες, ενώπιον του, επί της Αγίας Τραπέζης Εσφαγμένου Αρνίου, ώστε να ενισχυόμαστε πορευόμενοι στον παρόντα καιρό και χρόνο… Μήτε όμως τον ξεχνάμε. Ούτε τώρα που μας λείπει. Διαρκής η παράκλησή μας στον Θεό να τον έχει στους κόλπους του. Κι ακλόνητη η πίστη μας πως είναι κοντά Του. Οπότε, δια της προσευχής, να είναι ζώσα η μεταξύ ημών, των ζώντων, και του εξ ημών απελθόντος, θεία βουλήσει, αδελφού μας, επικοινωνία…
Από μαθητής ακόμα ο π. Αθανάσιος ουδέποτε έπαυσε να εκφράζει τον μύχιο πόθο της καρδιάς του να γίνει ιερέας.
-Εγώ θα γίνω παπάς, έλεγε και ξανάλεγε. Από νωρίς ξεκάθαρος ο προσανατολισμός του, που ήταν, βεβαίως, στόχος ζωής. Και να που ήρθε ο καιρός ο πόθος του να πραγματοποιηθεί. Μετά τον γάμο του με την Πρεσβυτέρα του Ελένη, με την οποία δημιούργησε μια πολύτεκνη οικογένεια, αποκτώντας τέσσερα εξαιρετικά παιδιά, στις 26 Δεκεμβρίου, δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, του έτους 1976, χειροτονήθηκε Διάκονος απ’ τον τότε Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κυρό Στέφανο, στον Ι.Ν. Αγίου Βησσαρίωνος Καλαμπάκας. Περίπου δύο χρόνια μετά, στις 26 Νοεμβρίου, μέρα του Αγίου Στυλιανού, του έτους 1978, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος, απ’ τον ίδιο Επίσκοπο, τον μακαριστό Στέφανο, στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Αγίας Μονής Τρικάλων, όπου και ως Ιερέας διακόνησε μέχρι τέλους. Στην ενορία που του ενεπιστεύθη η τοπική μας Εκκλησία, ίδρυσε και διατηρούσε, λίαν επιτυχώς, Τράπεζα Αγάπης και καθημερινά πρόσφερε φαγητό, ιδιαίτερα στους καιρούς της μνημονιακής λιτότητας, σε πλείστους όσους έχοντες ανάγκη συμπολίτες μας, ενώ, ταυτόχρονα φρόντιζε, για πολλά χρόνια, για τη συγκέντρωση ειδών τροφοδοσίας του Γηροκομείου Μεγ. Καλυβίων, της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Όντας ο π. Αθανάσιος ένας όντως άοκνος εργάτης, μη φειδόμενος κόπων και μόχθου, συνετέλεσε, μόνος σχεδόν, τα μέγιστα, από το 1985 έως το 2008, στην εκ βάθρων ανέγερση του Ιερού Ναού Αγ. Γεωργίου Αμπελακίων Τρικάλων, που πραγματικά κοσμεί την επί της οδού Πύλης είσοδο της πόλης μας. Δικαίως, συνεπώς, ο παπα-Θανάσης συγκαταλέγεται στους κτήτορες αυτού του Ναού, για να μην πούμε ότι είναι ο κυρίως κτήτοράς του. Ο π. Αθανάσιος είχε μια εκπληκτική ικανότητα να πλησιάζει τον κόσμο. Ζητούσε ως ένας, πολλές φορές, ταπεινός επαίτης, βοήθεια από φίλους, γνωστούς, συγγενείς αλλά και μεγαλοεπιχειρηματίες του τόπου μας. Κι είναι αλήθεια πως σχεδόν πάντα πετύχαινε τον στόχο του. Δεν στεκόταν όμως μόνο στα υλικά. Γι’ αυτό και πάντα φρόντιζε να προσεγγίζει ανθρώπους και να τους προτρέπει να παρακολουθούν διάφορες πνευματικές εκδηλώσεις, ωσάν, ας πούμε, τις τακτικές εκδηλώσεις που διοργάνωνε και διοργανώνει η ΓΕΧΑ Τρικάλων, της οποίας ο παπα-Θανάσης θα έλεγα πως ήταν στυλοβάτης και σημαντικός αρωγός στο πλούσιο πνευματικό έργο που επιτελούσε ο μακαριστός πλέον Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Χουρμουζιάδης. Άλλη μία εμβληματική κι αυτός φυσιογνωμία της Ιεράς Μητροπόλεώς μας όπως, βεβαίως, και της Αδελφότητας θεολόγων “Ο ΣΩΤΗΡ”. Αιωνία του η μνήμη.
Η μεγάλη, βεβαίως, αγάπη του π. Αθανασίου Κουμπή ήταν το χωριό του, το ορεινό και ξακουστό Γαρδίκι Ασπροποτάμου, το οποίο, ως Ιερέας, τα τελευταία χρόνια, εξυπηρετούσε τους θερινούς μήνες. Συνάμα δε εξυπηρετούσε τακτικά και άλλα χωριά της περιοχής μας, όπως και Μοναστήρια του τόπου μας.
Αυτές είναι λίγες μόνο από τις δραστηριότητες του κοιμηθέντος και εν κόλποις Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αναπαυομένου αδελφού μας π. Αθανασίου Κουμπή. Τους πραγματικούς όμως κόπους και μόχθους του, μαζί δε και την υπομονή που επέδειξε, αντιμετωπίζοντας διάφορες δοκιμασίες, τις γνωρίζει μονάχα ο Θεός. Όλους εμάς, τους φίλους του, και μας λείπει αλλά, ταυτόχρονα, τον αισθανόμαστε εσαεί δίπλα μας. Παπα-Θανάση μας, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
ΖΑΧ. Γ. ΖΑΧΟΣ
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
