Του Νίκου Μουστάκα
Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας εντεινόμενης προκλητικότητας από τη πλευρά του Ερντογάν σε σημείο που έχει γίνει κοινός τόπος πλέον ότι ο Σουλτάνος πορεύεται δίχως φρένα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.
Προσπαθώντας να δούμε τα πράγματα απο μία ασφαλή απόσταση και να προτείνουμε διάφορες εναλλακτικές θα πρέπει να επισημάνουμε δύο παραμέτρους.
Αρχικά στη Λιβύη μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της αναγνωρισμένης κυβέρνησης με ηγέτη τον Σάρατζ και από την άλλη ο στρατάρχης Χαφτάρ όπου ηγείται του αντικαθεστωτικού στρατού. Ο Ερντογάν έχει προχωρήσει σε ένα σύμφωνο με τη κυβέρνηση του Σάρατζ το οποίο ορίζει ως ΑΟΖ περιοχή ανάμεσα στη Λιβύη και στη Τουρκία διαπερνώντας αυθαίρετα τη Κρήτη και παραβιάζοντας κάθε κανόνα Διεθνούς Δικαίου και Δικαίου της θάλασσας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μετά από τις πρόσφατες εξελίξεις ο Χαφτάρ τάσεται αναφανδών στο πλευρό της Ελλάδας και στην κατάργηση του συγκεκριμένου μνημονίου.
Από την άλλη, η Ελληνική πλευρά ακολουθεί μία προς το παρών ήπια διπλωματική οδό καθώς δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά πριν τη διάσκεψη του Βερολίνου. Αν και η απουσία της Ελλάδας από τη συγκεκριμένη διάσκεψη αποτελεί ένα ισχυρό ράπισμα στην Ελληνική Διπλωματία, ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι σε παρόμοιες Διασκέψεις προηγούμενων ετών η Ελλάδα αποφάσισε συνειδητά να απέχει καθώς δεν ήθελε να δώσει την εικόνα ότι εμπλέκεται στα εσωτερικά άλλων χωρών( Διάσκεψη στο Άμπου Ντάμπι). Την απουσία αυτή προσπάθησε να καλύψει προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την επιδίωξη επαφών με Ευρωπαίους αξιωματούχους και ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας με επαφές με Ευρωπαίους ομολόγους του αντίστοιχα. Ωστόσο, η ελληνική πλευρά δεν θα πρέπει να παραλείψει πως συνήθης πρακτική της Τουρκίας είναι η παρεμβολή και άλλων ζητημάτων όπως το μεταναστευτικό και τα ελληνοτουρκικά έτσι ώστε να κερδίσει ότι περισσότερο μπορεί απ΄όπου μπορεί . Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε βέβαια και την ήπια εμπλοκή της Αμερικάνικης πλευράς στην οποία όμως δεν μπορούμε να ελπίζουμε καθώς είναι σχεδόν αδύνατον ο Τραμπ να πάρει ξεκάθαρα το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς. Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι μία απλή παράθεση των δεδομένων και ένας μικρός σχολιασμός των πρακτικών των εμπλεκόμενων στρατοπέδων. Γι΄αυτό θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε και κάποιες προτάσεις που μπορεί να συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο για την εξομάλυνση της κατάστασης.
Αρχικά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει το πολιτικό σύστημα ότι πρέπει να σχηματιστεί ένα αραγές εσωτερικό μέτωπο μακριά απο μικροπολιτικές σκοπιμότητες και επικίνδυνους λεονταρισμούς. Στη συνέχεια μία οπτική θα ήταν η έμμεση στήριξη στον στρατάρχη Χαφτάρ έτσι ώστε η Τουρκία να βρεθεί υπό πίεση. Κάπου εδώ θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Η συμπεριφορά της Ε.Ε είναι αμήχανη κάτι λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι αρκετές χώρες της έχουν μεγάλα συμφέροντα στην Τουρκία. Επίσης, ξεκάθαρο θα πρέπει να είναι ότι στη σύγκρουση αυτή Ελλάδας – Τουρκίας η πιθανότητα οι σύμμαχοι να μείνουν ουδέτεροι είναι συντριπτικά μεγάλη καθώς επίσης μέγαλη πιθανότητα είναι η ενδεχόμενη οβιδιακή ανατροπή των συμμαχιών όπως δείχνει και η περίπτωση της Τουρκίας.
Όσο αναφορά τώρα τη διάσκεψη στο Βερολίνο θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι. Η παρουσία του στρατάρχη Χαφτάρ σε αυτή και η ταύτιση του συγκεκριμένου με τις ελληνικές θέσεις θα λειτουργήσει υπέρ της ελληνικής πλευράς κάτι το οποίο φοβάται ο τουρκικός τύπος σύμφωνα με τα πρωτοσέλιδα των τούρκικων εφημερίδων των τελευταίων ημερών. Αυτός ο καταιγισμός των επιθετικών δημοσιευμάτων έρχεται και μετά τον ξεκάθαρο συνασπισμό στην ιδέα της κατάργησης της συμφωνίας Λιβύης –Τουρκίας, απο μία σειρά χωρών όπως το Μαρόκο, η Αίγυπτος, η Κύπρος, η Γαλλία, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία και κεκαλυμμένα το βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Συνέπεια, όλων αυτών των παραμέτρων θα πρέπει να είναι οι ψύχραιμες, συντονισμένες και στρατηγικά στοχευμένες αντιδράσεις της ελληνικής πλευράς και στη συγκεκριμένη περίοδο αποκλειστικά διπλωματικές. Τέλος, θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα με μία πιο μακροσκοπική οπτική και μία ασφαλή απόσταση καθώς τα γεωπολιτικά παιχνίδια του Σουλτάνου ξεπερνάνε κατά πολύ τις απλές διαφορές του με την Ελλάδα.
Υ.Γ) Όλα τα παραπάνω είναι σκέψεις και προβληματισμοί τα οποία έχουν αποτυπωθεί πριν την διάσκεψη του Βερολίνου οπότε προσδοκώ στην όποια επιείκεια σε τυχόν διαφοροποιήσεις που μπορεί να προκύψουν στη πορεία.
* Ο Νίκος Μουστάκας είναι Προπτυχιακός Φοιτητής στο τμήμα Δημόσιας διοίκησης του Παντείου πανεπιστημίου.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
