Ευρωπαϊκός “αυτοκτονικός ιδεασμός”

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

 

Οι δραματικές πολιτικές εξελίξεις στην γείτονα Ιταλία (τρίτη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη), που ξεκίνησαν από το εκλογικό αποτέλεσμα, και την άρνηση του προέδρου της  χώρας Ματαρέλα να αποδεχθεί τον διορισμό, ως υπουργό οικονομικών του Πάολο Σαβόνα, λόγω των θέσεων του για το ευρώ και τον ρόλο της Γερμανίας, άνοιξαν το «κουτί της Πανδώρας».

Και μπορεί να αποφεύχθηκε η άμεση σφοδρή πολιτική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες για όλο το ευρωπαικό οικοδόμημα, με τον σχηματισμό της κυβέρνησης Κόντε, που στηρίζεται από τους νικητές των εκλογών ( «Λέγκα του Βορρά» και «Πέντε Αστέρια»), πλην όμως, για πρώτη φορά, αμφισβητείται εν τοις πράγμασι, η γερμανικής έμπνευσης, σκληρή μονεταριστική δημοσιονομική πολιτική, που έχει μετατρέψει τις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου σε υπερχρεωμένα «υποζύγια» ενός υφέρποντος επιθετικού οικονομικού εθνικισμού της Γερμανίας, που  έχει επιβληθεί πλήρως στο σημερινό σαθρό  ευρωπαικό οικοδόμημα.

Το τελευταίο δεν έγινε τυχαία, αλλά οφείλεται στην τραγική για την Ευρώπη πολιτική της διεύρυνσης, κυρίως με χώρες που αποτελούσαν ιστορικά «ζωτικό» χώρο της Γερμανίας και όχι της εμβάθυνσης, που θα είχε οδηγήσει στη δημιουργία μιας ισχυρής δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στην σημερινή «σκοτεινή εποχή του φθινοπώρου της Αμερικανικής ηγεμονίας» και των τεράστιων γεωπολιτικών συγκρούσεων , που ήδη βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Επιλέχθηκε, όμως, η πολιτική της διεύρυνσης με συνέπεια την έλλειψη δημοκρατικής εμβάθυνσης, που χαρακτηρίζει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, καθώς και το ανορθόδοξο εγχείρημα του κοινού νομίσματος, κατά το οποίο, «το κάρο τέθηκε πριν από το άλογο». Οι πολιτικές αυτές αποτελούν τα  «ακανθώδη» προβλήματα, που αποτρέπουν την επίλυση της διπλής κρίσης, του χρέους και της στασιμότητας στον ευρωπαικό χώρο, με συνέπεια την έκρηξη των ακροδεξιών, φασιστικών και ξενοφοβικών κινημάτων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δημιουργήθηκε στην δεκαετία του 1950, με στόχο να «θεραπεύσει» τις τεράστιες «πληγές», που επέφεραν στις Ευρωπαϊκές Χώρες ο Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και, αφού, εν τω μεταξύ, διευρύνθηκε και απέκτησε ενιαίο νόμισμα, χωρίς πολιτική και οικονομική ενοποίηση, αποδεικνύεται ότι είναι ένας «γίγαντας με πήλινα πόδια». Έχει μετατραπεί σε κεντρικό πεδίο της βαθειάς, δομικής καπιταλιστικής κρίσης, που «χτυπά δυνατά» έτσι ώστε το οικοδόμημα του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης «τρίζει» και να απειλείται με διάλυση.

Παρ’όλα αυτά το Ευρωπαϊκό «ιερατείο», υπό την διεύθυνση της Γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, συνεχίζει να «ρίχνει βενζίνη στη φωτιά», επιμένοντας στις σκληρές περιοριστικές πολιτικές λιτότητας, αντί της λήψεως γενναίων ριζοσπαστικών οικονομικών μέτρων, όπως της ανάληψης όλων των χρεών των Ευρωπαϊκών Χωρών από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που θα οδηγούσε την ισοτιμία του Ευρώ σε λογικότερα επίπεδα, καθώς και την ανάληψη «επιθετικών» αναπτυξιακών πολιτικών σε όλα τα Ευρωπαϊκά Κράτη.

Αυτό, που κατακτήθηκε από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κινήματος μετά την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αποτυπώθηκε ως Ευρωπαϊκό Κράτος Δικαίου και Πρόνοιας, μέσω της εφαρμοσμένης πολιτικής της Δυτικής Σοσιαλδημοκρατίας, σήμερα γκρεμίζεται και ξεθεμελιώνεται στο όνομα της «μυωπικής» και αδιέξοδης νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που κυρίως επιβάλει η γερμανική καπιταλιστική «ελίτ».

Αυτή η πολιτική της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής «ελίτ» συνιστά «αυτοκτονία», τόσο στην ήδη εύθραυστη ισορροπία των Ευρωπαϊκών Κοινωνιών, όσο και στην αμιγώς παραγωγική διαδικασία και οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης. Μεγάλο όμως θύμα αυτής της πορείας είναι η Δημοκρατία και το Ευρωπαϊκό Κράτος Δικαίου και Πρόνοιας, αφού ο αποκλεισμός μεγάλων κοινωνικών ομάδων από την παραγωγική διαδικασία και η περιθωριοποίηση αυτών οδηγεί μαθηματικά στον άκρατο εθνικισμό, την κοινωνική αναταραχή και την ξενοφοβία, όπως κατέδειξε με εναργή τρόπο η ιστορική εμπειρία στον Ευρωπαϊκό χώρο στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα, που έφερε τη φρίκη του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο κίνδυνος για το ευρωπαικό οικοδόμημα  είναι, πλέον, «ante portas». Απαιτείται άμεση δημιουργία ενός ισχυρού Λαϊκού Ευρωπαϊκού Κινήματος για την απόκρουση και ανατροπή αυτής της εξέλιξης, με βασικό σημείο αναφοράς την Ευρωπαϊκή δημοκρατική ολοκλήρωση και εμβάθυνση και την πρόταξη των αρχών της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης για την υπεράσπιση των Ευρωπαϊκών κεκτημένων της μεταπολεμικής Ευρώπης.

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;