Σε μερικές ημέρες συμπληρώνονται 40 χρόνια από την η μέρα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε στο Ζάππειο Μέγαρο τη συμφωνία πλήρους ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαική οικονομική κοινότητα.
Οι κεντρικοί άξονες που κινήθηκε η λογική του ήταν ότι η ένταξη στην ΕΟΚ θα επέλυε τα μεγάλα προβλήματα της χώρας: την οικονομική υπανάπτυξη, την ανασφάλεια, την τότε πολιτική ανωμαλία, ενώ θα συνέβαλε στην σταθεροποίηση της Δημοκρατίας. Η Ελλάδα εξάλλου θα μπορούσε ως ευρωπαϊκή χώρα να είναι «παρούσα και να επηρεάζει τις διεργασίες για την Ευρωπαική ενοποίηση.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση της τότε αντιπολίτευσης, αλλά και την διστακτικότητα των υπόλοιπων Ευρωπαίων ηγετών, καθώς το εγχείρημα για τα δεδομένα της τότε οικονομικής κατάστασης ήταν εξαιρετικά παράτολμο.
Χωρίς καμία αμφιβολία η προσωπικότητα και το κύρος και η διόραση του Καραμανλή υπήρξε καταλυτικός παράγοντας στην τελική έκβαση της επιτυχημένης κατάληξης.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γνωμικό αποτύπωμα της περιόδου ότι στην ΕΟΚ μπήκε ο Καραμανλής και όχι η Ελλάδα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν εκταμιεύθηκαν τα 2 πρώτα και παχυλότερα πακέτα Ντελόρ ενώ τέθηκαν οι βάσεις για την αναπτυξιακή ισοστάθμιση του νέου μέλους με γενναίες επιδοτήσεις και διαρθρωτικές τομές που θα επέτρεπαν τη δυνατότερη σύγκλιση με τον κορμό των υπόλοιπων κρατών μελών.
Δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών ενισχύσεων κατασπαταλήθηκαν σε αθρόες παροχές ψηφοθηρικού χαρακτήρα και τέθηκαν οι προυποθέσεις για την μετέπειτα προδιαγεγραμμένη χρεοκοπία που οδήγησε τη χώρα στη γνωστή σημερινή κατάσταση.
Μάλιστα το χρέος επί του ΑΕΠ το 1980 ήταν στο 28% από τα χαμηλότερα στη Ευρώπη και οι προυπολογισμοί απόλυτα ισοσκελισμένοι.
Αν ταξιδέψει κάποιος στη Ισπανία και την Πορτογαλία θα διαπιστώσει την τεράστια πρόοδο που διέγραψαν αυτές οι χώρες παρά την χρονικά καθυστερημένη ένταξη τους στη Ευρωπαική οικογένεια.
Κάποιοι θα σπεύσουν να διατυπώσουν τη δυσαρέσκεια τους για τη στάση που κράτησε να συνεχίζει να κρατά η ηγεσία της ΕΕ για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τη γείτονα, όπως και την ατολμία λήψης αποφάσεων οικονομικού ή ακόμη και στρατιωτικού χαρακτήρα.
Κάποιοι άλλοι θα σταθούν στην Γερμανοποίηση της και στην διαχωριστική γραμμή του πλούσιου βορά με τον φτωχό νότο.
Κάποιοι θα αναφερθούν στην ημιτελή σύσταση μιας ενιαίας ταυτότητας και θα τονίσουν τη δυσκολία εκπόνησης ενός κοινού προφίλ λόγω των ανυπέρβλητων πολιτισμικών διαφορών και γλωσσικών ιδιαιτεροτήτων.
Δεν θα διαφωνήσω με όλα αυτά, θα υποστηρίξω την ανεπάρκεια ηγετών επιπέδου Ζισκάρ ντ’ Εστέν και Χέλμουτ Σμίτ και θα προσυπογράψω την έλλειψη οράματος και νέας προοπτικής.
Τίποτα δεν είναι ιδεατό, τίποτα δεν εξασφαλίζει την δημοσιονομική άνθηση και τον αναπτυξιακό οργασμό χωρίς μόχθο και σχέδιο, τίποτα δεν εγγυάται την επιτυχία αν εμείς ως κράτος πρωτίστως δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η ΕΟΚ η ΟΝΕ ή όπως θα μετεξελιχθεί είναι απλά ένα ασφαλές περιβάλλον που θα μπορούσε ένα έθνος με συνέχεια, συνέπεια και εθνική γραμμή να βελτιωθεί και να εναρμονιστεί με τις έτερες οικονομίες μέσω της εξωστρέφειας και της σωστής αξιοποίησης των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων.
Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να εξαλείψουμε τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τις κομματικές ταμπέλες και να προσηλωθούμε στις επιταγές των καιρών που επιτάσσουν εκσυγχρονισμό, ανατρεπτικές τομές και πλήρη αξιοποίηση του επιχειρηματικού ταμπεραμέντου που αποτελεί και τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά για μας.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Έλληνες της ομογένειας διαπρέπουν σε όλους τους τομείς και διακρίνονται για την πνευματική τους οξυδέρκεια.
Συνεπώς το διακύβευμα της σημερινής επετείου είναι περισσότερο διδακτικό και προσφέρεται για την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Το δίλημμα που θέτει ο τίτλος είναι υπαρκτό και εναπόκειται σε μας και στις πολιτικές που θα ακολουθήσουμε αν θα αποτελέσει σκαλοπάτι επίτευξης αποτελεσμάτων και προβολής των εθνικών μας συμφερόντων ή θα εξαυλωθεί στο βωμό της γενικότητας και της απύθμενης καταστροφολογίας.
ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΘ. ΡΙΖΟΣ
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
