Ένας ολιγοήμερος παρατεταμένος πυρετός, κυρίως όμως η αγωνία μου για το αν θα συμμετείχα στην εκδρομή του Σαββατοκύριακου, με οδήγησε στον οικογενειακό γιατρό (φευ! ένα ακόμη επίτευγμα του Δημόσιου συστήματος υγείας), ο οποίος χωρίς χρονοτριβή με παρέπεμψε στο Δημόσιο Νοσοκομείο! Εκεί, χωρίς πολλές διατυπώσεις, εξασφαλίσεις ή οικονομικές δεσμεύσεις από τη μεριά μου, βρέθηκα νοσηλευόμενη για λίγες μέρες στη Β’ Παθολογική Τρικάλων, με συνεχείς εξετάσεις, παρακολουθήσεις, ενημερώσεις. Αλήθεια, πως θα ήταν η εισαγωγή σ’ ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο;
Δεν θα υπερασπιστώ ότι όλα ήταν τέλεια. Οποιοσδήποτε μπορεί να επισημάνει ελλείψεις σε υποδομές, υλικοτεχνικό εξοπλισμό, έλλειμμα σε προσωπικό κ.ά. Ούτε μπορούμε εμείς να κρίνουμε την επάρκεια της επιστημονικής γνώσης του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Εκείνο όμως που ο καθένας αποκομίζει, έχοντας αντίστοιχα βιώματα, είναι το μεγάλο έργο που συντελείται στο Δημόσιο Νοσοκομείο. Θέλω να πιστεύω ότι ανάλογα εργάζονται και οι άλλες κλινικές του Νοσοκομείου μας.
Γνωρίζουμε πως μπορεί να επιτευχθεί το βέλτιστο, ακόμη και η προσέλκυση ‘’αρίστων’’. Χρειάζονται όμως χρήματα, κι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Χρήματα για την υγεία, χρήματα για την παιδεία, γιατί το ένα βοηθά το άλλο.
Όλοι τους αξίζουν συγχαρητήρια και την εκτίμησή μας. Δεν θα αναφέρω ονόματα, γιατί σίγουρα θα αδικήσω κάποιους που δεν γνωρίζω.
Τελικά, μπορεί να έχασα την εκδρομή σε Νυμφαίο και Λουτρά Πόζαρ, αποκόμισα όμως μια άμεση εικόνα του δημόσιου χαρακτήρα της παρεχόμενης περίθαλψης (δεν χρειάστηκε να καταθέσω έστω ένα ευρώ!!!), με την υπόσχεση ότι θα είμαστε δίπλα τους στις διεκδικήσεις για δωρεάν δημόσια υγεία!!!
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΑΛΙΑΧΗ