Με την ευκαιρία της τέλεσης του τεσσαρακονθήμερου μνημοσύνου της αδελφής μου Μοναχῆς Παρθενίας θα ήθελα να πω εις μνήμη της λίγα λόγια για τη ζωή της.
Είμαστε ετεροθαλή αδέλφια αλλά αγαπιόμασταν, καθώς μας ένωνε ένα κοινό πρόβλημα όντας παιδιά δύο χωρισμένων γονιών. Και οι δύο μητέρες μας είχαν διαζευχθεί και με αγώνα προσπαθούσαν να μεγαλώσουν τα δυο παιδιά τους. Είχαμε μια διαφορά ηλικίας 13 ετών και ζούσαμε σε διαφορετικές πόλεις, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Είχαμε αραιές προσωπικές επαφές λόγω της ζωής μας.
Η αδελφή μου γεννήθηκε την 18η Σεπτεμβρίου 1942 στη Λάρισα όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της, κατόπιν σπούδασε στην Αθήνα και αποφοίτησε ως Κοινωνική Λειτουργός και αρχικά εργάσθηκε εκεί.
Εγώ τελείωσα το γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη και αποφοίτησα από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα, όταν ήδη είχε ακολουθήσει το δρόμο του Θεού. Ως Αξιωματικός μετακινιόμουν τα περισσότερα χρόνια κάθε διετία με την οικογένειά μου ανά την μεθοριακή Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μη βρισκόμαστε συχνά. Από όσο θυμάμαι, από νεαρή ηλικία διαισθάνθηκε την κλίση της για την αγάπη προς τον Θεό και τον μοναχισμό, γεγονός που μου ανέφερε στα γράμματα που ανταλλάσσαμε. Ακολούθησε με απόλυτη προσήλωση τον δρόμο αυτό, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα μας. Πάντοτε μου έγραφε για να μαθαίνει τα νέα μου με λόγια ενθαρρυντικά και μου έστελνε πολλά βιβλία που με βοήθησαν να ακολουθήσω το δρόμο μου στη ζωή.
Αγαπούσε την οικογένειά μου και τα ίδια αισθήματα έτρεφαν και αυτοί προς αυτήν. Τα παιδιά μου έβλεπαν σε αυτή τη θεία που τα αγαπούσε σαν δικά της παιδιά. Οι συμβουλές και τα λόγια της ήταν βάλσαμο ψυχής και πολύτιμα για όλους μας. Μετά την αποστρατεία μου μπορέσαμε να αποκτήσουμε μια σχετικά πιο συχνή προσωπική επαφή, όσο οι υποχρεώσεις των παιδιών μου, μας επέτρεπαν.
Πάντοτε όταν επικοινωνούσαμε και μάθαινε τα νέα μας και εμείς τα νέα των αδελφών, μιλούσε με χαρά για την επίσκεψή της στους Αγίους Τόπους, με ενθουσιασμό για τα σχέδιά τους και όσα κατάφερναν όλες μαζί οι αδελφές για την Μονή. Την διαμόρφωση για τη δημιουργία του παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, την κατασκευή του έργου απορροής των υπογείων υδάτων περιμετρικά του Ναού της Κοιμήσεως, την συντήρηση των αγιογραφιών του Ναού, την υποδοχή τμήματος των Ιερών λειψάνων του Αγίου Αρσενίου και την κατασκευή λειψανοθήκης, τα προβλήματα με τη δασική έκταση κυριότητος της Μονής, την ενίσχυση της αντιστήριξης και του εξωτερικού περιβόλου, την κατασκευή της πύλης και της εισόδου της Μονής, την διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου και της πρόσβασης για το κοιμητήριο, την ανακαίνιση ξενώνων και την τοποθέτηση θέρμανσης και ανελκυστήρα, τη λειτουργία του κηροπλαστείου, την κατασκευή νέου Ναού στην ανατολική πλευρά της Μονής. Τι να πρωτοθυμηθώ; Με εντυπωσίαζε το μέγεθος της προσπάθειας, της αγάπης και της προσφοράς! Τη θυμάμαι ως έναν άνθρωπο ζωντανό, δραστήριο, ακούραστο, ακέραιο, πρόθυμο να σου συμπαρασταθεί και να σε συμβουλεύσει, με πολλή αγάπη και πίστη για το Θεό, άνθρωπο που βάζει στόχους και δεν τους εγκαταλείπει ποτέ, παρόλη την αδυναμία των τελευταίων χρόνων.
Πάντοτε, ακόμη και τώρα, όταν περνώ την είσοδο της μονής προσμένω να τη δω να μας περιμένει με το εργόχειρο, ψιθυρίζοντας προσευχή και να χαμογελά καλωσορίζοντάς μας. Ξέρω ότι είναι ευτυχισμένη γιατί εκπλήρωσε το όνειρο της ζωής της, να είναι στο δρόμο για τον Θεό.
Η απουσία της θα μας βαραίνει, μέχρι να μας αξιώσει ο Θεός να συναντηθούμε.
Εύχομαι η προσπάθεια όλων των αδελφών που έζησαν και προσέφεραν στον Ιερό χώρο της Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σταγιάδων, για την αγάπη του Θεού, να συνεχισθεί. Και όπως έλεγε η αδελφή μου, όταν εξέφραζα την ανησυχία μου βλέποντας κάθε φορά και λιγότερες αδελφές: «Δεν θα το αφήσει ο Θεός, εμείς βάζουμε το πρώτο λιθαράκι.»
Ας είναι αιωνία η μνήμη της και να .εχουμε την ευχή της
Βασίλειος Τριανταφύλλου