Του Αποστόλη Β. Παππά
Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Τρικκαίων
Η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στις ΗΠΑ ξεσήκωσε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, κεντροαριστερούς, Βόρειους και Νότιους.
Τέτοια θύελλα επικρίσεων, δεν προκάλεσε ούτε η επίσκεψή του στην Αγία Πετρούπολη την άνοιξη του 2015 και η συμμετοχή του σε φόρουμ με διοργανωτή τον Πούτιν, παραμονές ενός κρίσιμου Eurogroup, όπου παιζόταν η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, κατά το εφιαλτικό εκείνο πρώτο εξάμηνο του 2015. Τι σηματοδοτεί όμως η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στις ΗΠΑ; Το τέλος των ακροβατισμών. Αφού ο ίδιος και το κόμμα του περιπλανήθηκαν σ΄ ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο, φαίνεται να ρίχνουν άγκυρα στη δύση.
Οι προθέσεις βέβαια είχαν διαφανεί από καιρό, απλώς η επίσκεψη αυτή και η συνάντηση με τον κ. Τραμπ, τις επιβεβαιώνει πλέον καταφανώς.
Ενώ όμως η ευρώφιλη αντιπολίτευση θα ΄πρεπε να πανηγυρίζει, που επιτέλους ο κ. Τσίπρας προσχωρεί στη δική της λογική και στις δικές της πολιτικές θέσεις, αυτή, διαρρηγνύει τα ιμάτιά της.
Στον απόηχο λοιπόν αυτής της επίσκεψης, καλό θα ήταν να προβούμε σε κάποιες εκτιμήσεις και σε κάποια συμπεράσματα.
Κατ΄ αρχήν θα πρέπει να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα.
Πρώτον. Έπρεπε να γίνει αυτή η επίσκεψη;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς, υπό την προϋπόθεση όμως ότι εφάπτεται στοιχειωδώς με την πραγματικότητα, που να έχει αντιρρήσεις, εδραζόμενες όμως σε σοβαρό και στέρεο πολιτικό υπόβαθρο. Βεβαίως, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε οι κάθε λογής αντιρρησίες σε παρόμοιες πρωθυπουργικές κινήσεις, η αντίδραση και η αντίρρηση τους όμως εδράζεται σε ιδεοληπτικές προκαταλήψεις.
Οι ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, και οικονομική και στρατιωτική. Ο ρόλος της, στο παγκόσμιο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό γίγνεσθαι είναι καταλυτικός.
Σχεδόν τα 4/5 των περιφερειακών προβλημάτων, σε όποιες γεωγραφικές συντεταγμένες κι αν αυτά προκύπτουν, η λύση και η διευθέτησή τους περνάει από την Ουάσιγκτον. Από εκεί δίδεται το κόκκινο, ή το πράσινο φως. Χωρίς τη συγκατάθεση της Ουάσιγκτον, η όποια λύση δοθεί σε μια περιφερειακή κρίση που ενδιαφέρει γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά τις ΗΠΑ, θα είναι ερμαφρόδιτη. Κυνική η περιγραφή, και ίσως πιο κυνική η συμπεριφορά της υπερδύναμης. Αλλά, έτσι είναι. Και εμείς κάποτε, όταν ήμασταν υπερδύναμη, κάπως έτσι συμπεριφερόμασταν. Αλλά και όλες οι κατά καιρούς υπερδυνάμεις και αυτοκρατορίες, στο ίδιο μοτίβο κινούνταν. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, κινείται εντός των ορίων του ρομαντισμού.
Αφού λοιπόν κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, η επίσκεψη του πρωθυπουργού ήτο επιβεβλημένη.
Στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου, τη χώρα που τη διακρίνει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη η σταθερότητα την ώρα τούτη, είναι η Ελλάδα. Οι σχέσεις της γείτονος Τουρκίας με τις ΗΠΑ, μοιάζουν με κινούμενη άμμο, κυρίως λόγω του κουρδικού ζητήματος. Μια στο καρφί, και μια στο πέταλο. Η Μέση Ανατολή έχει τα γνωστά προβλήματα, Συριακό, ISIS,κλπ. Οι βορειοαφρικανικές Αραβικές χώρες, μετά την Αραβική Άνοιξη, κινούνται ως εκκρεμές. Αυτό λοιπόν το momentum, οφείλει η χώρα μας να το εκμεταλλευθεί και να αναδειχθεί σε στρατηγικό εταίρο των ΗΠΑ στην περιοχή, αποκομίζοντας βεβαίως και τα ανάλογα οφέλη.
Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να οικοδομήσεις σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας με την υπερδύναμη, και βεβαίως να συναντηθείς και να συζητήσεις απευθείας με τον άνθρωπο που την εκπροσωπεί, τον πρόεδρό της.
Τώρα αν δε σου αρέσει η φάτσα του, ή αν προηγήθηκαν προεκλογικά κάποια καυστικά σχόλια, είναι ελάσσονος σημασίας και προσπερνώνται. Σημασία έχει, ότι αυτή καθ΄ αυτή η επίσκεψη ήτο επιβεβλημένη, και καλώς έγινε. Τώρα, αν θα αποδώσει κιόλας, θα το δούμε.
Ας έρθουμε τώρα στο δεύτερο ερώτημα.
Έπρεπε ή όχι να υπογραφεί η συμφωνία αναβάθμισης των F-16 ύψους 2,4 δις ευρώ;
Κατ΄αρχήν η απόφαση για την αναγκαιότητα αναβάθμισης των F-16 σε F-16V, πιστεύω πως δεν ήταν μια αυθαίρετη απόφαση του κ. Τσίπρα ή του κ. Καμμένου. Υποθέτω, πως προηγήθηκε η υπόδειξη της ηγεσίας της πολεμικής αεροπορίας.
Η Τουρκία, βρίσκεται ήδη στο στάδιο της προαγοράς των F-35. Όταν λοιπόν οι πτέραρχοι σου λένε, ότι σε περίπτωση που ο τουρκικός αεροπορικός στόλος εφοδιασθεί με F-35 και μεις παραμείνουμε με τα απλά F-16, όχι μόνον θα υπολειπόμεθα επιχειρησιακά αλλά είναι ζήτημα αν θα καταφέρουμε να τα απογειώσουμε κιόλας, τότε εκών-άκων θα συμφωνήσεις μαζί τους. Μα θα μου πείτε, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς είμαστε για τέτοιες δαπάνες; Και σε ακόμη χαλεπότερους. Η εθνική ασφάλεια, είναι πάνω από όλα. Αν σήμερα κινούμεθα ελεύθερα, εκφραζόμεθα ελεύθερα, διαθέτουμε ότι εν πάση περιπτώσει αγαθό διαθέτουμε, υλικό ή άυλο, οφείλεται στην ομπρέλα προστασίας που απλώνει γύρω μας και πάνω μας, αυτό που λέγεται κράτος, Ελληνική πολιτεία. Εάν αυτή πάψει να υφίσταται, τότε χάνονται όλα. Είπε ο κ. Φίλης, ότι μας λείπουν ασθενοφόρα, αεροπλάνα θα πάρουμε τώρα; Προφανώς, και ασθενοφόρα μας λείπουν και πολλά άλλα θα προσέθετα. Αλλά, εάν δεν πάρουμε αεροπλάνα, κάποια στιγμή ίσως κινδυνεύσουμε να χάσουμε όλα τα ασθενοφόρα, όλα τα σχολεία, όλα τα νοσοκομεία, και πολλά άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Αναφορικά τώρα με τα αντισταθμιστικά. Θα πω τούτο. Θα πάρουν κι αυτοί, ότι πήραν οι προηγούμενοι. Αυτά, είθισται να ανακοινώνονται, αλλά χάνονται στη διαδρομή Ουάσιγκτον- Αθηνών. Μια κουβέντα για το ζήτημα της διαφάνειας, που φαίνεται να σφάζονται παλικάρια. Αφήστε το, γιατί τα εξοπλιστικά υποκρύπτουν μεγάλες αμαρτίες. Καταδικάστηκαν υπουργοί, και άλλοι διώκονται.
Θα θελα τώρα, να σταθώ σε κάτι άλλο. ‘Ισως να προξενεί εντύπωση που ο κ. Τραμπ, ένας καθαρόαιμος δεξιός, υπεδέχθη με τέτοια ζέση έναν αριστερό πρωθυπουργό, γιατί και αυτό σχολιάσθηκε.
Έχει κι αυτό την εξήγησή του.
Μεταπολεμικά, η συμπεριφορά των Αμερικανών απέναντί μας διένυσε δύο στάδια. Στις τρεις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, όταν το αντίπαλον δέος του ανατολικού συνασπισμού ήτο ακόμη ισχυρό, προνομιακοί συνομιλητές ήταν οι δεξιές κυβερνήσεις. Ούτε αυτή η Ένωση Κέντρου, ένα καθαρά αστικό κόμμα το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι εξέπεμπε σε αντιαμερικανική συχνότητα, πλην του Α. Παπανδρέου που κάτι ψέλιζε, δεν ήταν αποδεκτός συνομιλητής. Για να μην έρθει στην εξουσία οργανώθηκε ολόκληρο πραξικόπημα, αν και για να ακριβολογούμε η CIA ήτο συντονισμένη με την κίνηση των στρατηγών. Σπαντιδάκης και σια, και αυτό των συνταγματαρχών τους αιφνιδίασε. Επειδή όμως τους εξυπηρετούσε, το απεδέχθησαν.
Λίγο πριν την κατάρρευση και κυρίως μετά από αυτήν, του ανατολικού συνασπισμού, η στάση των Αμερικανών άλλαξε. Αφού πλέον εξέλιπε το αντίπαλον δέος, προνομιακός συνομιλητής έγινε η κεντροαριστερά. Η εξήγηση είναι απλή. Η δουλειά τους, έτσι κι αλλιώς γινόταν. Επειδή όμως τα κόμματα αυτά ήταν εκκολαπτήρια αντιαμερικανισμού, με την άνοδό τους στην εξουσία και την αναγκαία συνεργασία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ο αντιαμερικανισμός καταλάγιαζε. Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Άλλωστε, αν αληθεύουν οι φήμες, ο Κώστας Καραμανλής παρότι δεξιός, ήταν εκείνος που στοχοποιήθηκε περισσότερο από κάθε άλλον, μετά τα γνωστά ανοίγματα προς ανατολάς.
Τώρα, γιατί αυτή η κριτική και η αντιπαράθεση.
Η Ν.Δ. δεν πρέπει να κατατρίβεται τόσο με τα της επισκέψεως και της συμφωνίας με τα αντισταθμιστικά κλπ, όσο με το να διατυμπανίζει και να προβάλει, ότι αυτή η μεταστροφή του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πολιτική και ιδεολογική της νίκη. Θα πρέπει να τονίζει εμφαντικά, την ετεροχρονισμένη ανακάλυψη της Αμερικής από τον κ. Τσίπρα.
Η προσχώρηση του αντιπάλου στις θέσεις σου, αποτελεί την πεμπτουσία του ζητήματος.
Επί πλέον, αυτή η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να επηρεάσει εκλογείς που κινούνται στον κεντροδεξιό χώρο, με διαρροή τους προς αυτόν. Ο χώρος αυτός, μοιάζει καλά περιχαρακωμένος. Στην κεντροαριστερά όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η επίσκεψη του κ. Τσίπρα και τα όσα διεμείφσησαν, αποτελούν άλλη μια διείσδυση του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο του κέντρου. Και, ομάδα, που κερδίζει το κέντρο, για να χρησιμοποιήσουμε και λίγη ποδοσφαιρική ορολογία, κερδίζει το ματς.
Η απόφαση του κ. Τσίπρα να πάψει να αλληθωρίζει προς Μόσχα και Πεκίνο μεριά, και η προσήλωσή του σε Βρυξέλες και Ουάσιγκτον, περιορίζει την αντιπολιτευτική ρητορική της κεντροαριστεράς, καθώς κατατάσσεται πλέον στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική οικογένεια. Είναι προφανές, ότι της αφαιρεί ζωτικό χώρο.
Επιπροσθέτως, όπως και να το κάνουμε, ένας πρωθυπουργός που περνάει το κατώφλι του Λευκού Οίκου και κάθεται στο οβάλ γραφείο, έστω κι αν είναι μετρίου σωματικού αναστήματος και αντικομφορμιστικού ενδυματολογικού στυλ, ψηλώνει πολιτικά.
Του δίνει πόντους. Όλα αυτά βεβαίως, έχουν τη σημασία τους στη μάχη για την ηγεμονία του κεντρώου χώρου.
Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει, ότι η μεταστροφή αυτή θα βοηθήσει και θα διευκολύνει την εθνική συνεννόηση και την εθνική προσπάθεια, που είναι και το βασικό ζητούμενο στις μέρες μας. Υπάρχει πλέον κοινός τόπος επικοινωνίας. Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτό.