Του Αποστόλη Β.Παππά
Δημοτικού Συμβούλου
Δήμου Τρικκαίων.
Ο Τράμπ μπορεί να είναι ένας εξωφρενικά εγωπαθής τύπος, ένας αθεράπευτα ναρκισσιστής, ένας επικίνδυνος αρριβίστας. Μπορεί ακόμη να είναι η προσωποποίηση του πολιτικού αμοραλισμού, μια πολιτική προσωπικότητα που έχει εντρυφήσει και σπουδάσει σε βάθος τον ‘’ΗΓΕΜΟΝΑ’’ του Νικολό Μακιαβέλλι, σε καμία όμως περίπτωση δεν του έχουν σπάσει τα φρένα, δεν μπορεί δηλαδή να του αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του τρελού με την κλασική έννοια του όρου. Όλα όσα είπε και όσα διέπραξε κατά την διάρκεια της προεδρικής του θητείας, με αποκορύφωμα την ενθάρρυνση του σκληρού πυρήνα των οπαδών του να καταλάβουν το Καπιτώλιο για να ακυρώσουν την εκλογή Μπάϊντεν μπορεί να μοιάζουν τρελά. Δεν είναι όμως επινοήματα ενός τρελού. Ο τρελός έχει το ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου. Με τον Τράμπ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τουναντίον. Ενεργεί προμελετημένα, μεθοδικά, και υπολογισμένα. Έχοντας επίγνωση, ότι κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει στην Αμερικανική κοινωνία προσπαθεί να το εκμεταλλευθεί. Δεν είναι τυχαίο, ότι κατάφερε να αυξήσει σημαντικά τις ψήφους που πήρε το 2016. Πάνω από 10 εκατομμύρια. Αυτό σημαίνει, ότι υπάρχει μεγάλο ακροατήριο. Γνωρίζει επίσης, ότι ένα μεγάλο κομμάτι είναι φανατικά στο πλευρό του. Η κατάληψη του Καπιτωλίου δεν ήταν μία αυθόρμητη και παρορμητική κίνηση της στιγμής.
Το πάθος, η φανατίλα και η μανία των εισβολέων θυμίζει τα τάγματα εφόδου του Αδόλφου. Η ρηχή και επιδερμική ανάλυση και αντιμετώπιση του γεγονότος, ότι επρόκειτο για κάποια ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα, από κάποια δηλαδή τυχοδιωκτικά στοιχεία δεν είναι καθόλου σωστή προσέγγιση και δεν βοηθάει στην κατανόηση του ζητήματος. Αν υποθέσουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τότε πως εξηγείται ότι το 45% των ψηφοφόρων του Ρεμπουμπλικανικού κόμματος ή το 21% των αμερικανών δηλαδή 1 στους 5 που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό, εγκρίνει την εισβολή στο Καπιτώλιο και ενδεχομένως θά θελε νά ταν εκεί;
Τι συμβαίνει λοιπόν; Φασιστικοποιήθηκε αίφνης ένα μεγάλο κομμάτι της Αμερικανικής κοινωνίας; Μεγάλη σημασία για την κατανόηση του ζητήματος έχει ο εντοπισμός της σύνθεσης τόσο των εισβολέων, όσο και εκείνων που εγκρίνουν την εισβολή. Εντάξει, μπορεί να υπάρχουν και οι τυχάρπαστοι και οι τυχοδιώκτες. Δεν είναι όμως όλοι λούμπεν αυτοί που συνθέτουν το 21%. Όπως επίσης δεν ανήκουν στην Αμερικανική ελίτ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άνεργοι και χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων. Οι περισσότεροι είναι θύματα της παγκοσμιοποίησης. Στα μάτια τους, η μετανάστευση αμερικανικών κεφαλαίων σε τρίτες χώρες ευκαιρίας είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Θυσιάζονται θέσεις εργασίας εν ονόματι του κέρδους. Κατ’αυτούς, μια άλλη πηγή δυστυχίας είναι η αθρόα είσοδος μεταναστών. Ο Τράμπ, εκμεταλλευόμενος επιδέξια αυτή τη κατάσταση, με τη χρήση μιας επιθετικής αντιμεταναστευτικής ατζέντας και με μια ρητορική αμφισβήτησης της παγκοσμιοποίησης, αλλά και με κάποιες εσωτερικές διευθετήσεις υπέρ των χαμηλόμισθων κατάφερε να τους προσεταιρισθεί. Να τους κάνει φανατικούς του οπαδούς. Είναι άλλωστε ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι οι εξαθλιωμένες μάζες χειραγωγούνται πιο εύκολα. Η πλειοψηφία των οπαδών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας τη δεκαετία του ’30 δεν ανήκαν στη γερμανική ελίτ. Πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι εργάτες ήταν, που στην απελπισία τους ασπάσθηκαν τον ‘’ λυτρωτικό’’ λόγο του ‘’Μεσσία’’ Αδόλφου.Η αμερικανική κοινωνία σήμερα εμφανίζεται βαθειά διχασμένη και διαιρεμένη. Η διαίρεση και ο διχασμός φέρνουν την πόλωση. Η πόλωση με τη σειρά της πολλές φορές οδηγεί σε εκτροχιαστικές καταστάσεις. Η νέα αμερικανική ηγεσία έχει χρέος όχι μόνον εθνικό αλλά παγκόσμιο να συγκολλήσει την κοινωνία. Τα γεγονότα του Καπιτωλίου έδειξαν και κάτι άλλο. Το ανοσοποιητικό σύστημα της Δημοκρατίας δεν είναι κροκοδείλιας ανθεκτικότητας, αλλά σχετικά ευάλωτο. Χρειάζεται καλή θωράκιση.
Τις ΗΠΑ μπορεί να τις κατηγορήσεις για πολλές αστοχίες στην εξωτερική της πολιτική από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και δώθε. Ίσως και για αμαρτίες. Ίσως και για περιφερειακά εγκλήματα. ΄Όπως άλλωστε συμβαίνει με την κάθε φορά υπερδύναμη που ηγεμονεύει τον πλανήτη. Και την αφεντιά μας. Άλλοτε την ευνόησε και άλλοτε την αδίκησε. Δεν θέλω να τις αγιοποιήσω και πολύ περισσότερο να τις αγιογραφήσω. Δεν μπορούμε όμως να αποσιωπήσουμε μια μεγάλη αλήθεια, που συνοδεύεται από μια μεγάλη παγκόσμια προσφορά.
Οι ΗΠΑ, ήταν ό βασικός κυματοθραύστης πάνω στον οποίο έσπασαν τα πελώρια κύματα του φαιοκόκκινου ολοκληρωτισμού κατά τον 20ο αιώνα. Χωρίς αυτές θα είχαν κατακλύσει τον πλανήτη, και ουδείς μπορεί να φαντασθεί πως θα ήταν ο σημερινός κόσμος. Ένα όμως είναι βέβαιον. Σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Επ αυτού, δεν νομίζω να υπάρχει κάποια αμφιβολία. Τα γεγονότα του Καπιτωλίου τρόμαξαν τον ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο της Δύσης. Τον ανησύχησαν βαθειά. Τουναντίον, χαροποίησαν την Ανατολή και σε πολλές ευρωασιατικές πρωτεύουσες όπως Μόσχα, Πεκίνο, Άγκυρα, Ισλαμαμπάντ, Τεχεράνη κλπ άνοιγαν σαμπάνιες και πανηγύριζαν. Τα απανταχού της γής ολοκληρωτικά και ημιολοκληρωτικά καθεστώτα έτριβαν τα χέρια τους. Γνωρίζουν ότι μια κατάρρευση, ή έστω η απώλεια της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ θα ανοίξει τον δρόμο γι’ αυτούς. Όταν όμως μια χώρα ηγεμονεύει, δεν εξάγει μόνο κεφάλαια και εμπορεύματα αλλά εξάγει και την πολιτική της ταυτότητα. Το πολιτειακό της μοντέλο. Τον τρόπο διακυβέρνησης της. Επιθυμεί και οι άλλοι να την μιμηθούν. Να γίνουν κατ’ εικόνα και ομοίωση. Αυτό άλλωστε το ζήσαμε στην Αρχαία Ελλάδα. Οι δύο τότε κυρίαρχες δυνάμεις Αθήνα –Σπάρτη επέβαλαν στις συμμαχικές πόλεις, η μεν Αθήνα τη Δημοκρατία η δε Σπάρτη την ολιγαρχία. Η Σπάρτη μάλιστα δεν δίστασε να εξοστρακίσει την δημοκρατία από την μήτρα αυτής, την Αθήνα, μετά την νίκη της στον Πελοποννησιακό πόλεμο και να εγκαταστήσει ένα ολιγαρχικό καθεστώς, αυτό, των διαβόητων τριάκοντα τυράννων. Τρέμω στην ιδέα η Ασιατική δεσποτεία να γίνει επικυρίαρχη του πλανήτη.
Εάν συμβεί αυτό η οργουελική κοινωνία του 1984 που είναι μια ανατριχιαστική προφητεία του Έρρικ Μπλαίρ, ευρύτερα γνωστού ως Τζώρτζ Όργουελ, από το 1948 που έγραψε το ομώνυμο βιβλίο, θα βρει την υλοποίηση της μερικές δεκαετίες αργότερα. Ποια είναι η πεμπτουσία της ανατριχιαστικής αυτής προφητείας; Το κόμμα, προσωποποιημένο στο Μεγάλο Αδελφό ως αλάθητο και κάτοχος της μοναδικής αλήθειας θα ελέγχει και θα παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα, όχι μόνον τις πράξεις αλλά με την βοήθεια της τεχνολογίας τις σκέψεις και τις συνειδήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Εξαφάνιση των ατομικών ελευθεριών και ολοκληρωτική σύνθλιψη του ατόμου εν ονόματι δήθεν του κοινωνικού συνόλου. Η μήπως δεν συμβαίνει σήμερα αυτό εν πολλοίς σε όλα αυτά τα ποικιλώνυμα ασιατικά εκτρώματα, που έχουν το θράσος να αποκαλούνται και δημοκρατίες. Φαντασθείτε τι θα συμβεί, όταν μια ολοκληρωτική εκδοχή, μικρή σημασία έχει το χρώμα της, καθιερωθεί ως η παγκόσμια μορφή πολιτειακής διακυβέρνησης. Όταν πριν 37 χρόνια διάβαζα αυτό το βιβλίο το θεώρησα μια ουτοπική προφητεία. Σήμερα όμως αποδεικνύεται, ότι δεν είναι και τόσο ουτοπική.
Εύχομαι να παραμείνει τέτοια και να μην καταστεί μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Γι αυτό οι ΗΠΑ πρέπει να σταθούν όρθιες. Είναι η μόνη ικανή ανασχετική δύναμη ενάντια σε μια εισβολή του πολιτικού ιού του ολοκληρωτισμού. Μια εισβολή που δεν θα γίνει πλέον δια των όπλων, αλλά δια της οικονομικής ισχύος. Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά 75 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες και ψήφισαν έναν τρελό. Όχι. Αυτό συνιστά μια επιπόλαιη προσέγγιση. Και κάτι άλλο. Αν δεν μεσολαβούσε η πανδημία, αμφιβάλει κανείς ότι ο Τράμπ θα έκανε περίπατο; Άρα, κάτι το πολύ βαθειά ανησυχητικό συμβαίνει στην Αμερικανική κοινωνία. Η νέα ηγεσία έχει χρέος να το ανακαλύψει, να το εντοπίσει και να το θεραπεύσει. Να κλείσει το ρήγμα, για να παραμείνουν οι ΗΠΑ μπροστάρης στον αγώνα για την υπεράσπιση της Παγκόσμιας Δημοκρατίας, που προϊόντος του χρόνου θα προσλαμβάνει δραματικές διαστάσεις.
Το οφείλουν στον εαυτό τους, αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
