Η επίσκεψη στην εκκλησιά το βράδυ της Ανάστασης είναι κάθε χρόνο δεδομένη, όπως η ανάγκη της λήψης νερού, ακόμη και η καθημερινή λήψη τροφής, μια διαδικασία γιορτινή καθ έξιν, καθ έτος και βέβαια η όλη λαμπρότητα της αναμονής του Χριστός Ανέστη, του φιλήματος της αγάπης κι όλα όσα ακολουθούν ,η μετοχή ή όχι στην αναστάσιμη λειτουργία και τις υπόλοιπες χοϊκές μετοχές προς την Θεότητα.
Οι παιδικές μου μνήμες μέσα σε εικόνες, χρώματα, μυρωδιές κλείνονται. Κάθε χρόνο περίμενα το Πάσχα και ειδικά αυτό το καταπληκτικό αναστάσιμο βράδυ, το περίλαμπρο ,το φωτεινό, με χρώματα κεριών, ρούχων, βεγγαλικών, ήχων, κωδωνοκρουσιών, ψαλμών ιερωμένων χρυσοστολισμένων, χαμόγελων, ευχών να γιομίζει την ατμόσφαιρα ….
Και ξάφνου όλα αυτά χανόντουσαν σα μια σαπουνόφουσκα …. Πουφ….κι έφυγαν!…Τέλος! Περίμενα το επόμενο σωτήριο έτος για να γιορτάσω το Πάσχα την Ανάσταση που ξανά έκανε πουφ…. πουφ …και εξαφανιζόταν κάθε χρόνο με τον ίδιο τρόπο. Μια γιορτή συνήθεια κατέληξα να τη νιώθω, μια τελετή συνήθειας, γιατί έτσι μου μάθανε από παιδί έτσι την βίωνα, έτσι την μετέφερα στα παιδιά μου! Έτσι γινότανε !
Κι όλα ακολουθούν την πορεία τους. Μια μέρα «διαφορετική» στην καθημερινότητα. Τελικά μια μέρα «ίδια» με την καθημερινότητα. Στιγμές φευγαλέες , σα τη ζωή που βιάζεται να χαθεί, χωρίς προσδοκίες , με μόνο μεράκι κάποια ψήγματα αγαλλίασης. Ζωή που κυνηγά το ηλικιακό προσδόκιμο της καθημερινής μου κουλτούρας.
Κι η Ανάσταση ταξιδιάρικη να με προσπερνά η μια μετά την άλλη. Ο άχωρος χρόνος φευγαλέος να μου αποδίδει γήρας άνευ γνώσης, μα γεμάτος τα ίδια «αναστάσιμα» βιώματα.
Προσπάθησα να μπω στη θεολογία της Ανάστασης κάπου τα κατάφερα νομίζω , μα μια παλινδρόμηση την είχα καθ έξιν . Προφανώς δε «πολέμησα» κατάλληλα τα πάθη μου, ώστε να «δω» με μάτια ψυχής, το φως της ανάστασης να εφορμά από τον Πανάγιο τάφο και να με αγκαλιάζει! Τι κάνω λάθος; Δε το χω καταλάβει. Τα χω παρατήσει. Δε θέλω να το σκέφτομαι…. Γιατί αντί για φως ,έβλεπα χιλιάδες φώτα, μα δεν ήταν το ΦΩΣ που έψαχνα.
Μπαίνω ξανά στο χρονοτροχό μου. Κάθε πασχαλιά «ζω» μια ίδια κατάσταση επαναλαμβανόμενη τόσο, που μέσα μου μια αντίδραση πάει να ξεσπάσει. Δε θα πάω φέτος, δε θέλω να δω τα ίδια κεράκια, να ακούσω τις ίδιες ευχές, να τρυπήσουν σα νικηφόρες σάλπιγγες τα ώτα μου οι τετριμμένες εγκύκλιες αναφορές στα της Αναστάσεως.
Μα τι θέλω; Να δω τον Αναστημένο Χριστό σα τον δύσπιστο μαθητή του; Να αγγίξω τον τύπον των ήλων; Μια απόδειξη να μου ζωντανέψει την περιέργεια;
Αυτό που με κάνει να φέρομαι με τέτοια σκέψη, νομίζω ότι είναι μια «απέχθεια», κι ας μην παρεξηγηθώ με τη λέξη, στο ίδιο, στο όχι διαφορετικό. Σ αυτό το ευθύ καρδιογράφημα που νεκρώνει και με κάνει «υβριστή» των αξιών της Λαμπρής!
Κι όμως αυτό που αναζητώ είναι η Ανάσταση…. Να πάω στην εκκλησιά με τη λαμπάδα να πάρω το άγιο φως και να βρω την Ανάσταση. Να την ψάξω , όχι να είναι εκεί να με περιμένει. Να την αναζητήσω μέσα κι έξω από τα ανθρώπινα, τα συνήθη, τα θεϊκά, μα να την ψάξω, όχι να με περιμένει. Να βρω το άγγιγμα της, μα να το ψάξω όχι να με περιμένει. Να νιώσω την πνοή μου να κυνηγά την δική της , μα να την ψάξω όχι να με περιμένει. Να την αγκαλιάσω σε ένα κρυφτό, μα να την βρω, να την ψάξω όχι να με περιμένει. Να την δω στο χαμόγελο, το δάκρυ, τη χαρά, τη θλίψη, τον πόνο, την ευχαρίστηση των ανθρώπων, μα να τα ψάξω όχι να με περιμένουν. Να με κάνει μέτοχο της αγάπης , μα να την βρω όχι να με περιμένει. Να είναι το Χριστός Ανέστη ζωντανό, μα να το ψάξω κι όχι να με περιμένει έτοιμο!
Αυτή την Ανάσταση ζητώ , να με βγάλει από το σκοτάδι! Να νιώθω την προσμονή της κι όχι ναι είναι το στανταράκι μου….Αυτή θα ναι η δική μου Ανάσταση!!!
Χριστός Ανέστη!
Δημήτρης Κ. Νούλας