Ένας από τους πιο εγγράμματους και πνευματικούς κληρικούς της Ελλαδικής Εκκλησίας γράφει για το trikalavoice.gr.
Αναλυτικά:
Γιά τό θέμα, πού συχνά – πυκνά ἀκοῦμε νά γίνεται λόγος, τῆς παραιτήσεως Μητροπολίτου πρός χάριν συγκεκριμένου προσώπου ἔχω νά ἐπισημάνω μετά πάσης συντομίας ἀπό κανονικῆς πλευρᾶς τά ἑξῆς:
Ἀποστολικοί καί Τοπικῶν Συνόδων Κανόνες ἀπαγορεύουν τήν παραίτηση Μητροπολίτου καί μάλιστα ὑπέρ συγκεκριμένου ὑποψηφίου. Ὁ 76ος Ἀποστολικός κανών διορίζει λέγων: «Ἡ ἀρχιερατική ἐξουσία εἶναι ὁμολογουμένως Χάρις καί δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πῶς λοιπόν δύναταί τις νά χαρίσῃ ταύτην εἰς ἄλλον, ὡς κληρονομικόν δίκαιον;… Καί ἄν κατά τόν 4ον Κανόνα τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου[i] οἱ Ἐπίσκοποι δέν ἔχουν ἐξουσίαν νά ἀφίνουν εἰς τούς συγγενεῖς τους, ἤ εἰς ὅσους ἄλλους βουληθοῦν τά ὑποστατικά (τήν περιουσία τους) ὁποῦ μετά τήν Ἐπισκοπήν ἀπέκτησαν…. Πῶς δύνανται νά ἀφήσουν ὡς κληρονομίαν εἰς τούς συγγενεῖς των, ἤ εἰς ὅσους ἄλλους θελήσουν, αὐτήν τήν Ἐπισκοπήν;[ii]» Μέ ἄλλα λόγια: Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄνθρωπος (Ἐπίσκοπος) πού θά κατευθύνει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά τό ὁδηγήσει ἐκεῖ πού ὁ ἴδιος θέλει; Κι ἐκεῖνος πού θά Τό δεχθεῖ, (ἀποδεχθεῖ μία τέτοια ἐκλογή), ἀντιλαμβάνεται τίς συνέπειες πού ἀπορρέουν ἀπό τή μή τήρηση τῶν ἱερῶν Κανόνων; Γι’ αὐτό καί θεολογικότατα ἔχει ὑπογραμμισθεῖ πώς «πάντας μέν ὁ Θεός οὐ χειροτονεῖ, διά πάντων δέ αὐτός ἐνεργεῖ, εἰ καί αὐτοί εἴεν ἀνάξιοι, διά τό σωθῆναι τόν λαόν[iii]».
Ὁ 23ος Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου ἐντέλλεται: «οὐκ ἔξεστι τῷ Ἐπισκόπῳ καθιστᾶν ἑαυτῷ διάδοχον». Συμφώνως μέ τόν προηγούμενον 76ον Ἀποστολικόν Κανόνα καί οὗτος ὁ Κανών διορίζει λέγων, ὅτι δέν ἔχει ἄδειαν ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός ἀφ’ ἑαυτοῦ νά χειροτονεῖ διάδοχον τοῦ θρόνου τόν ὅποιον θέλει, κἄν εἰς τά ὀλίσθια εὑρίσκεται τῆς ζωῆς˙ εἰ δέ τις ἤθελε κάμη τοῦτο, νά εἶναι ἄκυρος ἡ χειροτονία. Πρέπει δέ νά φυλάττεται ὁ περί τούτου τῆς Ἐκκλησίας Κανών, ὅστις διορίζει, κατά ἄλλον τρόπον διάδοχός τινας νά μή λέγεται, πάρεξ μέ τήν κρίσιν καί ψῆφον τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων, οἵτινες ἔχουν τήν ἐξουσίαν μετά τόν θάνατον τοῦ προκατόχου Ἐπισκόπου νά χειροτονοῦσι ἄξιον[iv]».
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, γράφοντας στόν Δρακόντιο (ἡγούμενο κατασταθέντα Ἐπίσκοπο καί λάθρᾳ ἀποφυγόντα τῆς Ἐπισκοπῆς), τοῦ λέγει: «Πρέπει νά γνωρίζεις καί νά μήν ἀμφιβάλλεις, ὅτι, πρίν νά γίνεις Ἐπίσκοπος, ζοῦσες γιά τόν ἑαυτό σου˙ ἀπό τότε, ὅμως, πού ἔγινες, ζεῖς γι’ αὐτούς γιά τούς ὁποίους καί ἔγινες[v]». Ἀπ’ ὅλα τά ἀνωτέρω βλέπουμε πώς ἄλλοι ἐπιθυμοῦν σφόδρα νά ἐπισκοποιηθοῦν μέ τήν παραίτηση τοῦ Ἐπισκόπου τους ὑπέρ αὐτῶν. Ἄλλοι, ὅπως διορίζουν ἱεροί Κανόνες, σιμωνιακοί, καί ἄλλοι μετερχόμενοι διάφορα ἄλλα ἀθέμιτα μέσα.
Συμπερασματικά: Ὁ Ἐπίσκοπος πού κατέστη ποιμένας μιᾶς Ἐπισκοπῆς, δέν ἔχει τό δικαίωμα νά παραιτηθεῖ γιά διαφόρους λόγους, ἀλλ’ οὔτε ὑπέρ κάποιου ἄλλου, ὅσο κι’ ἄν εἶναι ἀρεστός καί βολικός σ’ αὐτόν. Ἑπομένως Κανονικά καί Θεολογικά δέν εὐσταθεῖ ἡ παραίτηση Ἐπισκόπου χάριν συγκεκριμένου Κληρικοῦ.
[i] Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον, ἐκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1982, σ. 484
[ii] ὅ.π. σ. 103
[iii] Ἰωάν. Χρυσοστόμου, εἰς Β΄ Τιμ., Ὁμ. 2,3, PG 62,610
[iv] Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ὅ.π., σ. 418
[v] Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Ἐπιστολή πρός Δρακόντιον, 2, PG, 25,525 A.