Η Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου, αναισθησιολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, σύζυγος του Τρικαλινού γιατρού και πρώην αντιπεριφερειάρχη Βασίλη Αναγνωστόπουλου, συγκλονίζει με την εξομολόγησή της στο “Σύλλογο Καρκινοπαθών Λάρισας”, για το πως βίωσε τη μάχη με τον καρκίνο.
Ακολουθεί η εξομολόγησή της, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό από εμάς. Απλά σιωπούμε και δείχνουμε σεβασμό:
“Μια ακόμη εφημερία με αρκετή δουλειά και ξενύχτι με τροχαίο. Ο πόνος στη μέση δικαιολογημένος μετά από 24ώρη ορθοστασία. Με λίγη ξεκούραση θα περάσει. Φεύγοντας το πρωί συναντάω τον γυναικολόγο μου, που μου υπενθυμίζει ότι έχω πολύ καιρό να εξεταστώ. Τι διαίσθηση !!! Εγώ πάλι θεώρησα σκόπιμο να ασχοληθώ με τον καλλωπισμό μου πρώτα και γύρισα το μεσημεράκι να εξεταστώ … βιαστικά γιατί είχα πολλά να κάνω ακόμη. Με το που άρχισε ο υπέρηχος είδα τον γιατρό μου να χλομιάζει και να μου λέει να πάρουμε τον άντρα σου να έρθει (παρεμπιπτόντως γιατρός στο ίδιο νοσοκομείο). Βρήκε μια μάζα 10 εκατοστών….
Ξαφνικά σε ένα λεπτό άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου. Αξονικές, Μαγνητικές και εξετάσεις την ίδια μέρα επειγόντως με σκοπό να μπω την επομένη χειρουργείο. Μου είπαν να κάνω εισαγωγή και να μείνω μέσα. Με τίποτα!!! Ήθελα να δω τα παιδιά μου 7 και 4 ετών τότε. Πήγα σπίτι, προσπάθησα να δείχνω ανέμελη και να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα μαζί τους. Φοβήθηκα ότι ίσως ήταν και οι τελευταίες μας στιγμές μαζί. Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Έγραψα γράμματα στον άντρα μου, στα παιδιά και στη μητέρα μου.
Την επόμενη μέρα 10 Μαρτίου το 2010 μπήκα στο χειρουργείο για ερευνητική λαπαροτομία περίπου για ένα 7ώρο. Οι επόμενες μέρες πέρασαν σαν όνειρο. Στις 24 Μαρτίου επέστρεψα σπίτι με παροχετεύσεις. Στις 25 θα συμμετείχαν τα παιδιά στην παρέλαση του χωριού. Τα ετοίμασα και έμεινα σπίτι. Φυσικά δεν μπορούσα να πάω με σωληνάκια να κρέμονται. Άνοιξα τα παράθυρα για να ακούω. Όταν κατάλαβα ότι ξεκίνησαν λύγισα και άρχισα να κλαίω. Κράτησε λίγο. Νευρίασα με τον εαυτό μου και είπα φτάνει είσαι δυνατή, μην το βάζεις κάτω θα το παλέψεις.
Μέσα στην εβδομάδα πήγα στην Αιματολόγο. Θα κάνεις χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες μου είπε. Βέβαια πρέπει να κόψεις και τα μαλλάκια σου… Εκείνη την στιγμή θύμωσα τόσο που βγαίνοντας έλεγα πως σίγουρα θα αλλάξω γιατρό. Αργότερα αυτή η γυναίκα έγινε από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Ξεκίνησαν οι θεραπείες με μένα να συμπεριφέρομαι σαν να το ζούσε κάποιος άλλος. Στις χημειοθεραπείες τριγύριζα και περνούσα φλεβοκαθετήρες στους υπόλοιπους ασθενείς. Αρχικά έψαχνα άρθρα για τις θεραπείες, μετά όμως τα παράτησα και αφέθηκα στα χέρια της γιατρού μου.
Τόσα χρόνια μετά είμαι ακόμη εδώ! Τα παιδιά μεγάλωσαν και ο ένας φοιτητής. Αν άλλαξα? Ναι. Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο. Η ζωή είναι στιγμές και πρέπει να τις ζούμε όμορφα, χωρίς να αφήνουμε εκκρεμότητες. Τώρα πια ασχολούμαι στο ιατρείο πόνου με τους καρκινοπαθείς γιατί σίγουρα τους νιώθω και ελπίζω όσο μπορώ να τους βοηθάω και στην ψυχολογία τους. Ο σύλλογος καρκινοπαθών Λάρισας ? Όμορφοι άνθρωποι, γεμάτοι ζωή, πολεμιστές της ζωής που με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Άνθρωποι γενναιόδωροι στην αγάπη και την προσφορά”.