Mε δραματικό τρόπο επανέρχονται στο προσκήνιο τα κρίσιμα ζητήματα κτιριακών και υλικοτεχνικών υποδομών, της ασφάλειας των μαθητών και εκπαιδευτικών , καθώς καθημερινά καταγράφονται επικίνδυνα περιστατικά σε σχολεία της χώρας. Ακόμη ένα τέτοιο περιστατικό συνέβη σήμερα στη «τετραπέρατη» πόλη μας . Και δεν είναι, ασφαλώς, μεμονωμένο και για την πόλη μας.
Πριν δύο χρόνια είχαμε πτώση σοβάδων σε παιδικό σταθμό , στο χώρο υποδοχής των μικρών παιδιών, και από τύχη δεν είχαμε κάποιον τραυματισμό.
Πριν λίγες εβδομάδες με μια βροχή πλημμύρισε περιμετρικά το 31ο νηπιαγωγείο και στήθηκε μια γέφυρα με παγκάκια για να μπορέσουν να βγουν τα μικρά παιδιά από το σχολείο τους.
Σήμερα είχαμε νέα πτώση σοβάδων σε αίθουσα του 2ου Γυμνασίου που και πάλι από τύχη δεν υπήρξε κάποιο ατύχημα.
Σήμερα , πάλι , την ώρα που κυκλοφορούσε η είδηση της πτώσης σοβάδων στο 2ο Γυμνάσιο , η πόλη μας γινόταν «Βενετία» από μια ανοιξιάτικη έντονη μπόρα.
Είναι άραγε ο κακός καιρός , η κακιά η ώρα , η κακιά στιγμή ; Όχι! Είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής του «…πάμε και όπου βγεί». Και το λέμε με πλήρη συνείδηση και ορθή εκτίμηση των πραγμάτων.
Για το σχολικό συγκρότημα του 2ου Γυμνασίου επανειλημμένα έχουμε αναδείξει με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δημοτικό Συμβούλιο την ανάγκη αποφασιστικών τεχνικών παρεμβάσεων και ιδιαίτερα της αντισεισμικής του θωράκισης.
Είναι γνωστό ότι πάνω από το 50% των υπαρχόντων σχολείων-και στην πόλη μας- είναι κτισμένα πριν από 40 και 50 χρόνια, δηλ. οι ανάγκες ελέγχου και συντήρησης τους είναι αυξημένες.
Όμως ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ συνυπογράφουν την πολιτική της υποχρηματοδότησης όλα αυτά τα χρόνια ,είτε ως κυβερνήσεις είτε ως δημοτικές αρχές. Όταν έχεις όμως σχολεία χωρίς αντισεισμικούς ελέγχους, χωρίς πιστοποιητικά πυρασφάλειας, με γερασμένες υποδομές πρέπει η κάνουλα της χρηματοδότησης να ανοίξει και να στραφεί προς τα εκεί.
Η τραγική κατάσταση στη σχολική στέγη έρχεται να αναδείξει την υποκρισία της κυβερνητικής πολιτικής που μιλά για «αναβάθμιση» του σχολείου μέσω των αντιεκπαιδευτικών μέτρων που προωθούν την κατηγοριοποίηση και την αυτονομία των σχολικών μονάδων,καθώς και τις διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων. που με τη λογική «κόστους –οφέλους» οδηγούν σε χειροτέρευση της κατάστασης στην παιδεία σε όλα τα επίπεδα.
Η ίδια λογική «κόστους –οφέλους» κυριαρχεί και στα έργα υποδομής και προστασίας από φυσικά φαινόμενα Χρόνια τώρα, διαθέτουν ελάχιστα κονδύλια για έργα πραγματικής αντιπλημμυρικής προστασίας, για καθαρισμούς και διευθετήσεις ρεμάτων, για την συντήρηση παλιών έργων. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ορίζει ως επιλέξιμα για χρηματοδότηση τα έργα ακόμα και για καθαρισμό ρεμάτων – όμβριων υδάτων. Υπολογίζουν ότι το κόστος υλοποίησής τους δεν θα αποφέρει τα εύκολα και μεγάλα κέρδη που επιδιώκουν οι «επενδυτές». Έτσι βρισκόμαστε ξανά και ξανά στο ίδιο έργο θεατές.
Είναι ειρωνεία όμως τον 21 αιώνα , που ο μαθητής μπορεί να δουλεύει με κιτ ρομποτικής να πέφτουν παράθυρα και σοβάδες στην τάξη του ή να φτιάχνει αυτοσχέδιες γέφυρες για να βγει απ’ το σχολείο όταν βρέχει!
Τίποτα δεν μπορεί να ιεραρχηθεί πάνω από την ασφάλεια των παιδιών .Δεν θα επιτρέψουμε να φεύγουν το πρωί για το σχολείο και να σκέφτονται… «πάμε και όπου βγεί».
Αυτό να αποτυπωθεί και με την ψήφο στις 21 του Μάη για ένα ισχυρό ΚΚΕ για να είναι ο λαός πιο δυνατός , για να υπερασπιστεί την ίδια του τη ζωή , αφού κανένας αυτόκλητος σωτήρας δεν μπορεί να του υπερασπίσει την αξία της ζωής του! Άλλωστε αυτό το χει δείξει η ίδια η ζώη!
Γιώργος Καΐκης , υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ και δημοτικός σύμβουλος Τρικάλων.