Ενα ορειβατικό και πολιτιστικό ταξίδι στην Νορβηγία πραγματοποίησε ο γράφων, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών, του ΣΠΟΡΤ Τρικάλων και του Συλλόγου Δρομέων Τρικάλων με την συντροφιά δυο εξαιρετικών ανθρώπων και φίλων από το Ηράκλειο, του Γεώργιου Ζαχαράκη και του Γρηγόριου Καραντινάκη, Προέδρου και Αντιπροέδρου αντιστοίχως του Φυσιολατρικού Συλλόγου Ηρακλείου.
Το ταξίδι είχε ως σκοπό εκτός των άλλων την ανάβαση σε μια χαρακτηριστική κορυφή των Νορβηγικών Αλπεων εντός του Εθνικού Πάρκου Ροντάνε της Κεντρ. Νορβηγίας και την καλύτερη γνωριμία της καταπληκτικής αυτής χώρας, την οποία είχαμε διασχίσει και στο παρελθόν.
Το ταξίδι άρχισε την 15 Ιουλίου 2017 με την μεγάλη πρωτεύουσα Οσλο, αρχοντική και πανέμορφη πόλη του Βορρά. Το Οσλο διαθέτει μουσεία με την Ιστορία της Νορβηγίας, ένα εκ των οποίων ευρίσκεται στα βασιλικά ανάκτορα, το πάρκο των οποίων οι βασιλείς της Νορβηγίας διαθέτουν φιλόξενα σε κάθε επισκέπτη.Τα πλέον ενδιαφέροντα είναι το Μουσείο των Βίκιγκς και η Πινακοθήκη, στην οποία εκτίθενται έργα μεγάλων Νορβηγών και ξένων ζωγράφων με τα έργα του μεγαλύτερου Νορβηγού ζωγράφου Μουνχ να ξεχωρίζουν( η Κραυγή και η Μαντόνα του Μουνχ ευρίσκονται εκεί).
Επόμενη πόλη το Στάβαγκερ, στην νοτιοδυτική ακτή, πόλη ωραία και πλούσια στην οποία διακινείται το πετρέλαιο της Νορβηγίας με την παλαιά πόλη να ξεχωρίζει για την γραφικότητά της,αφού απολαύσαμε την καταπληκτικής ομορφιάς διαδρομή από το Οσλο.Η Νορβηγία είναι γνωστή ως χώρα των φιορδ. Τα φιορδ αποτέλεσμα της εποχής του λιωσίματος των πάγων μετά την εποχή των παγετώνων είναι πολύπλοκοι δαντελωτοί κόλποι που εισχωρούν στην ξηρά μέχρι 200 χλμ. εντός αυτής με τεράστιους βράχους ή λόφους εκατέρωθεν των ακτών τους και διατρέχουν όλη την ακτή της Νορβηγίας. Το φιορδ του Στάβαγκερ είναι από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα της χώρας και ονομάζεται Πρα’ι’κεστόλεν και στο οποίο υπάρχει ο διάσημος σ’όλον τον κόσμο Πούλπιτ Ροκ, βράχος 604 μέτρων από την επιφάνεια και τον οποίον χιλιάδες ντόπιοι και ξένοι ανεβαίνουν κάθε χρόνο. Η συντροφιά μας, μετά από θαλάσσια διαδρομή από το λιμάνι μιας ώρας άρχισε την ανάβαση την 09.30 π.μ. και την 11.10 π.μ. ήταν στην κορυφή του Πούλπιτ Ροκ, παρέα με άλλους εκατοντάδες, διασχίζοντας μια υπέροχη διαδρομή νορβηγικού δάσους σημύδας με διάφορες ορεινές λίμνες και ωραία θέα σε μια ημέρα ομιχλώδη και ελαφρώς βροχερή. Εκεί στην κορυφή θαυμάσαμε με δέος και με προσοχή το ύψος και το μεγαλείο του βράχου των 604 μ. που βυθίζεται στην θάλασσα και η κορυφή του έχει χαρακτηριστικό τετράγωνο σχήμα. Η παρέα μας ύψωσε την μικρή και συμπαθητική ελληνική σημαιούλα μας στο φιορδ του Πρα’ι’κεστόλεν αφού σταθήκαμε υπομονετικά στην ουρά 50 Τούρκων, οι οποίοι με χαρακτηριστική υπερηφάνεια και ζητωκραυγές ύψωναν τις πολλές δικές τους(αλήθεια, πόσοι Ελληνες το κάνουν αυτό;). Αυτό όμως που προκάλεσε την εντύπωση και τον θαυμασμό μας ήταν όχι τόσο το πλήθος των πεζοπόρων, όσο το ότι ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιοι ανάπηροι με προβλήματα όρασης και βάδισης, οι οποίοι παρόλα αυτά ανέβηκαν στο Πούλπιτ. Θεωρήσαμε χρέος μας να βοηθήσουμε κάποιους, αποτίουμε όμως φόρο τιμής σ’αυτούς τους ανθρώπους.
Επόμενος σταθμός το ονομαστό Μπέργκεν, πόλη ανακηρυχθείσα από την Ουνέσκο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς λόγω της απαράμιλλης αρχιτεκτονικής της με κτήρια των αρχών του 20ού αιώνα που δεσπόζουν της προκυμαίας της με τις χαρακτηριστικές τριγωνικές στέγες. Προηγουμένως όμως η μικρή μας ομάδα ανέβηκε το δασώδες όρος Ούλρικεν που με τα 650 μέτρα του δεσπόζει της πόλης και παρέχει μια θαυμάσια θέα του φιορδ του Μπέργκεν. Η πορεία άρχισε την 14.05 από τα 135μ. και στην κορυφή των 650μ. φτάσαμε την 15.35 ακολουθώντας ένα δύσκολο και απότομο μονοπάτι με επιστροφή από άλλο μονοπάτι την 18.35.
Για μια ακόμη φορά είδαμε δεκάδες ανθρώπους να ανεβαίνουν το βουνό, αν και η 18η Ιουλίου ήταν εργάσιμη ημέρα. Εκείνη την ημέρα φάνηκε καθαρά ο τρόπος ζωής των Νορβηγών. Είχαμε ακούσει οτι όταν λιώνουν τα χιόνια όλο το έθνος βγαίνει, περπατάει και ανεβαίνει. Είναι αλήθεια, το είδαμε. Η φυσική ζωή, η ηρεμία και η ευγένεια είναι η κουλτούρα και ο πολιτισμός τους. Γιατί στην Ελλάδα δεν είναι έτσι;
Την 19 Ιουλ. καθ’οδόν για το Εθνικό Πάρκο Ροντάνε των Νορβηγικών Αλπεων είχαμε μια από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις της εκδρομής. Η διαδρομή Μπέργκεν-Οσλο είναι πραγματικά όπως αναφέρουν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί ίσως η ομορφότερη της Ευρώπης, γεμάτη λίμνες και ποτάμια, δάση και βουνά απίστευτης ομορφιάς και πέραν περιγραφής. Η διαδρομή Οσλο-Οττα είναι επίσης πανέμορφη και από εκεί αρχίζει το Πάρκο του Ροντάνε.
Μετά από μισής ώρας διαδρομή με ταξί φτάσαμε στο Σπράγκετ, σημείο όπου αρχίζει η πορεία μέχρι το ορεινό ξενοδοχείο του Rondvassbu, το οποίο στην πραγματικότητα λειτουργεί ως ορειβατικό καταφύγιο, αν και υπάρχει εκεί μια σχετική πολυτέλεια. Οι δυο Κρητικοί περπάτησαν τα 6,5 χλμ. πεζή, ενώ ο γράφων προτίμησε το ποδήλατο.
Η 20ή Ιουλίου ήταν η δυσκολώτερη της εκδρομής. Στόχος μας εκ των προτέρων ήταν η ανάβαση στο όρος Rondslottet(Ρόντεσλοττετ, το Παλάτι του Ροντάνε), το οποίο με τα 2.180 μέτρα του είναι το ψηλότερο του Εθνικού Πάρκου του Ροντάνε και μια από τις γνωστότερες κορυφές της Νορβηγίας λόγω της πετρώδους και βραχώδους υφής του που δυσκολεύει πολύ την ανάβαση.
Η πορεία των τριών άρχισε μαζί με πολλούς άλλους Νορβηγούς και ξένους ορειβάτες την 09.00 π.μ. και από το υψόμετρο των 1.170 μ. του καταφυγίου και με αρκετή ζέστη την 12.00 ώρα ήμασταν στην κορυφή Vignieronden(Bινιερόντεν, υψ.2.040 μ.). Εκεί οι σύντροφοι του γράφοντος αποφάσισαν να επιστρέψουν ελλείψει επαρκούς νερού. Ο γράφων με ελάχιστο νερό συνέχισε κατεβαίνοντας το Βινιερόντεν και με σκληρή ανάβαση στις πέτρες και τους βράχους του Ροντάνεσλοττετ την 13.15 ξεδίπλωσε την σημαιούλα του στην κορυφή, η οποία παρά το χαμηλό σχετικά υψόμετρο είναι υψηλής δυσκολίας, για την Ελλάδα ρε γαμώτο.
Την 21 Ιουλ. επιστρέψαμε στην γενέθλιο γη πλήρεις ευχάριστων εμπειριών και εικόνων. Η Νορβηγία είναι ευγενής, φιλόξενη, πανέμορφη. Ισως από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης, πλην άξια επισκέψεως.
Η Νορβηγία είναι γνωστή και ως χώρα των Βίκιγκς. Το 400 μ.Χ. γερμανικές φυλές εισήλθαν στην χώρα και έφεραν για πρώτη φορά γραφή, την λατινική και τον χριστιανισμό. Οι Βίκιγκς δεν δημιούργησαν ποτέ οργανωμένο κράτος και ενώνοντο μόνο για να κάνουν επιδρομές. Εμφανίζοντο ξαφνικά και έσπερναν τον τρόμο στις οργανωμένες κοινωνίες, οι οποίες δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις πολεμικές τακτικές, οι οποίες ήταν από τα κύρια χαρακτηριστικά τους. Από το 800 έως το 1050 μ. Χ. η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, ακόμη και η Σικελία γνώρισαν από πρώτο χέρι την δύναμη των Βίκιγκς. Ηταν τολμηροί θαλασσοπόροι και πιστεύεται ευρέως οτι ένας Βίκιγκ από την Ισλανδία, ο Λέ’ι’φουρ Ερικσον με τους συντρόφους του ανακάλυψαν την Β. Αμερική 500 χρόνια πριν από τον Κολόμβο, πλην όμως την εγκατέλειψαν προφανώς διότι δεν κατάλαβαν τι ακριβώς είχαν ανακαλύψει. Οι Βίκιγκς πραγματοποιούσαν τις κατακτήσεις τους σε στάδια. Συχνά εγκαθίσταντο κάπου για λίγα χρόνια ή ακόμη για μια γενεά πριν συνεχίσουν. Η έλλειψη επαρκούς αρόσιμης γης ήταν η κύρια αιτία της εξόδου από την χώρα τους, παρόλα αυτά πολλοί γύρισαν πίσω πλούσιοι από τις επιδρομές τους. Οι Βίκιγκς είχαν μεγάλη σωματική και πνευματική δύναμη. Είχαν πνεύμα προσαρμογής, τεχνικές ικανότητες, οργανωτικότητα και κυρίως δίψα για νίκες. Αλλά ως συνήθως υπήρχαν και οι σκοτεινές πλευρές της υπόστασής τους. Η δίψα για αίμα τους συνέπαιρνε αμέσως μόλις αποβιβάζοντο από τα δρακόμορφα πλοία τους και η έλλειψη πολιτιστικού βάθους. Στην ευρωπα’ι’κή Ιστορία είναι γενικώς γνωστοί ως Νορμανδοί(άνθρωποι του Βορρά) και σταδιακά απορροφήθηκαν από τους πλέον πολιτισμένους λαούς των νέων εγκαταστάσεών τους. Η Ιστορία των Νορμανδών της Σικελίας εφάπτεται με την δική μας. Νορμανδοί εκδίωξαν τους Βυζαντινούς το 1071 από την Κάτω Ιταλία και οι συνεχείς πόλεμοι εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως προκάλεσαν την οικονομική εξάντληση του βυζαντινού κράτους, την οικονομική υποταγή του στην Βενετία και σταδιακά το άνοιγμα του δρόμου προς την Τέταρτη Σταυροφορία, η οποία κατήργησε το βυζαντινό κράτος ως παγκόσμια δύναμη. Από τους Νορμανδούς της Μεσογείου μας απήλλαξε οριστικά ο Αυτοκράτωρ Μιχαήλ Παλαιολόγος, ο οποίος υποκίνησε και χρηματοδότησε τον Σικελικό Εσπερινό, δηλαδή την σικελική Επανάσταση και την σφαγή των Νορμανδών μέχρις ενός (σ.σ. ο γράφων θεωρεί τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο ως έναν από τους σημαντικότερους ηγέτες της Ελληνικής Ιστορίας).
Μετά το 1050 το βόρειο αίμα εξασθένησε. Οι Δανοί κατέκτησαν την Νορβηγία τον 15ο αιώνα και το 1805 τους αντικατέστησαν οι Σουηδοί στην κυριαρχία της χώρας. Οι Νορβηγοί έγιναν ανεξάρτητο κράτος το 1905 και έκτοτε με την εξαίρεση της γερμανικής κατοχής 1940-1945 ζουν ειρηνικά εκτός Ευρ. Ενωσης μεν, υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ δε.
Οι Νορβηγοί αγαπούν την Ελλάδα και ελάχιστοι δεν έχουν έλθει εδώ για διακοπές. Είναι ευγενής λαός σε πανέμορφη χώρα και σίγουρα αξίζουν ανταπόδοση των επισκέψεών τους στην δική μας χώρα. Ο γράφων κλείνοντας ευχαριστεί και τους δυο φίλους του Γιώργο και Γρηγόρη για την συνεργατικότητα και την ετοιμότητά τους στην εξεύρεση λύσεων σε κάθε αναποδιά και υπόσχεται συνέχεια και σε άλλες εξορμήσεις.
Ιωάννης Ξηρός