Μία γυναίκα ανάμεσα στις τόσες γυναικοκτονίες που διαδραματίζονται στη χώρα μας, στάθηκε τυχερή το απόγευμα της περασμένης Κυριακής στο Ηράκλειο Κρήτης και γλίτωσε με 14 μαχαιριές από το χέρι του αρραβωνιαστικού της. Του ανθρώπου που έμεναν στην ίδια στέγη, μοιράζονταν τα ίδια όνειρα , «ανάσαιναν» την αγάπη και τον έρωτα μαζί. Η 36χρονη πάλεψε με το «τέρας», κατάφερε να βγει αιμόφυρτη έξω και να καλέσει σε βοήθεια τον γείτονα.
Τον γείτονα, όχι τους γονείς του συντρόφου της που έμεναν ακριβώς από πάνω. Γιατί άραγε; Γιατί προφανώς ίσως τόσο καιρό άκουγαν, αλλά σώπαιναν στη συνενοχή τους. Σωπαίναν γιατί εκείνοι μεγάλωσαν τον άντρα που φωνάζει για να επιβληθεί, εκείνον που νιώθει μειονεκτικά μπροστά στη γυναίκα, εκείνον που «σηκώνει χέρι» γιατί δεν έχει επιχειρήματα ,που ξεσπά όταν στέκει αδύναμος μπροστά στον διάλογο, εκείνον που απειλεί να σκοτώσει αν κάτι βγαίνει από τη σφαίρα της δικής του πρωτοβουλίας, όταν νιώθει πως κάτι κλονίζει τον περιβόητο «ανδρισμό» του.
Δεν έτρεξε στο γείτονα που ίσως κι αυτός να είχε υποψιαστεί ή ακούσει κάτι αλλά ως τότε θα έλεγε «πού να μπλέξεις τώρα!» ή «ζευγάρι είναι θα μαλώσουν και θα τα ξαναβρούν».
Αλλά στον ξένο , στο νοικάρη του arbnb που κάλεσε αστυνομία, ασθενοφόρο και πυροσβεστική. Βλέπεις ο… αμέσως «μετανιωμένος» δράστης – σύμφωνα με τα μαθήματα των συνδικαλιστικών αστυνομικών που μας παραδίδονται τα τελευταία χρόνια από τα μέσα – στράφηκε κατευθείαν στον εαυτό του καίγοντας το σπίτι και προσπαθώντας να αυτοκτονήσει. Ίσα ίσα για το θεαθήναι …και για το ελαφρυντικό.
Πόσες φορές αναρωτήθηκα για την ευθύνη που βαραίνει όλους μας σε τέτοιες υποθέσεις! Εμείς όλοι, που έχουμε στη διάθεσή μας το δυνατότερο «τέρας» ,τη λογική ,δεν τη χρησιμοποιούμε.
Οι ίδιες οι γυναίκες που βλέπουμε τα σημάδια και τα δικαιολογούμε ή τα συγχωρούμε από το φόβο να ξεβολευτούμε, ή κρυμμένες πίσω από το συναίσθημα του έρωτα ή παγωμένες από το φόβο της απειλής του άλλου μένουμε σε ένα άρρωστο περιβάλλον. Ως γονείς που δεν ανοίγουμε κεραίες να αντιληφθούμε συμπεριφορές και να απλώσουμε χέρι βοηθείας στα παιδιά μας αντί να κουνάμε το δάχτυλο και να κρίνουμε. Ως αδέρφια που λειτουργούμε με τη φράση « έξω από το σπίτι μου κι αν είναι και αδερφός μου».Ως γείτονες που κρυβόμαστε πίσω από τις κλειστές πόρτες ενώ και με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα μπορούμε να σώσουμε έναν άνθρωπο.
Και το κράτος; Που είναι το κράτος; Τι προσφέρει το κράτος στις γυναίκες που φοβούνται να φύγουν μακριά από τα τέρατα; Προστασία ουσιαστική, ασφάλεια, κτηριακές δομές ,επιδόματα ή συντάξεις που θα πιάσουν τόπο, εργασία για τις άπορες και νεότερες, ψυχολογική και ψυχιατρική βοήθεια για όσο καιρό χρειαστεί, νομική βοήθεια;
Σε εκείνες που είναι μάνες και υπομένουν τα πάνδεινα μαζί με τα παιδιά τους; Ποιες οι παροχές και η πρόνοια για τα παιδιά των κακοποιητών; Πώς στεκόμαστε δίπλα σε αυτές τις πληγωμένες ψυχές; Ξεκινώντας από το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς και φτάνοντας στην κοινωνία. Πέρα από την προφανή και αυθόρμητη συμπαράσταση που δηλώνουμε όταν ακούμε για ένα περιστατικό κακοποίησης, ποια η βοήθεια που παρέχουμε με έργα;
Ας γιορτάσουμε όμως έστω τη νίκη αυτής της γυναίκας σήμερα. Της γυναίκας που δε γράφτηκε στον κατάλογο των νεκρών γυναικών , που βρήκε τη δύναμη έστω και αργά και δεν παραδόθηκε στην οργή και τη δύναμη του δυνάστη της.
Έχει δρόμο μπροστά της βέβαια, να παλεύει να ξεχάσει την μέρα που ο αγαπημένος της την μαχαίρωσε αλλά και τις τόσες φορές που «μαχαιρώθηκε» λεκτικά και ψυχικά από εκείνον στο παρελθόν. Να παλέψει με τους δαίμονες του εαυτού της γιατί το δέχτηκε, τι λάθη έκανε, πως θα μπορούσε να είχε πεθάνει γιατί κάποιος την «αγαπούσε υπερβολικά» όπως ισχυρίζονταν και τόσα άλλα ….αλλά τουλάχιστον είναι ζωντανή από τύχη. Κι αυτό από μόνο του είναι μια νίκη, είναι γιορτή! Και μαζί της σήμερα γιορτάζουμε όλες οι γυναίκες…γιατί μία σώθηκε!
Ειρήνη Ντάλα, φιλόλογος