Με αφορμή περιστατικό του στο νοσοκομείο Τρικάλων ο αναγνώστης μας Σωκράτης Βασιλάκος μας γράφει άρθρο με τίτλο “Η ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ”.
Αναλυτικά:
“Στις 30 και 31 Μαίου 2024 βρέθηκα στο νοσοκομείο Τρικάλων για ιατρική εξέταση (στεφανιογράφημα), καθότι το νοσοκομείο Καρδίτσας δεν διαθέτει αυτή τη δυνατότητα. Διαβάζοντας αυτές τις μέρες ένα υπέροχο βιβλίο του γιατρού Αντώνη Λαγγουράνη με τίτλο «ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΡΕΨΕΙ» επισήμανα τα παρακάτω, τα οποία με παρακίνησαν να κάνω το παρόν σχόλιο, που από καιρό σκεφτόμουν να το κάνω αλλά όλο και το ανέβαλα. Γράφει λοιπόν στη σελίδα 74:
«Σήμερα η ιατρική ασκείται κυρίως «επί χάρτου» (επιτελικά). Οι νέοι γιατροί ασχολούνται πιο πολύ με μηχανήματα, παρά με αρρώστους. Η ιατρική γλώσσα έχει αντικατασταθεί από συντμήσεις και αρκτικόλεξα. Η ιατρική εκπαίδευση πριν από τριάντα χρόνια ήταν τελείως διαφορετική από τη σημερινή. Οι γιατροί απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον φυσικό χώρο τους, που δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο που, όταν αρρωσταίνει, υποφέρει όχι μόνο σε σωματικό, αλλά και σε ψυχικοδιανοητικό επίπεδο. Όμως, για χιλιάδες χρόνια, από την εποχή του πρώτου μάγου γιατρού της φυλής, του πρώτου «σαμάνου», η μεγάλη προσφορά του γιατρού ήταν το καθησυχαστικό, θεραπευτικό άγγιγμα και η στενή ανθρώπινη επαφή και σχέση του με τον ασθενή και με το περιβάλλον του. 0 γιατρός ήταν ο φίλος, ο σύμβουλος, ο «εξομολογητής». Ο οικογενειακός γιατρός, με την ουσιαστική έννοια του όρου, τείνει πλέον προς εξαφάνιση, και αυτό είναι μια πολύ σημαντική απώλεια, όχι μόνο για τον ασθενή, αλλά και για τον γιατρό. 0 ασθενής, όταν νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, νιώθει ως κάποιο «περιστατικό» και μέρος ενός αυτοματοποιημένου συστήματος από μηχανήματα και ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τα προβλήματά του αντιμετωπίζονται από ομάδα ειδικών γιατρών, των οποίων ούτε τα ονόματα πολλές φορές δεν γνωρίζει. Οι θεραπευτικές δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής δεν αναπληρώνουν το συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ ασθενούς και γιατρού (η αιτιολογία του φαινομένου και εδώ είναι πολύπλοκη και η ευθύνη συλλογική, όχι μόνον ιατρική).
Κάτι ανάλογο λοιπόν, ένιωσα κάπου για ένα 24ωρο που παρέμεινα στο νοσοκομείο. Ο γιατρός που με έκανε το στεφανιογράφημα δεν πέρασε καν από το θάλαμο-δωμάτιο όπου παρέμεινα, ούτε πριν, ούτε μετά την επέμβαση να μου πει έστω μια κουβέντα, μια καλημέρα… Κατά τη διάρκεια της επέμβασης στο χειρουργείο δεν κατάλαβα ποιος ήταν αυτός ο γιατρός, καθότι υπήρχαν αρκετά άτομα, ενώ ο γιατρός έκανε την επέμβαση πίσω από ένα παραβάν. Τελειώνοντας η χειρουργική εξέταση, άκουσα μια φωνή, μάλλον του γιατρού που έκανε την επέμβαση, να λέει: «Δεν έχετε κάτι το ιδιαίτερο, όλα πάνε καλά» Πήρα εξιτήριο και δεν ένιωσα όχι μόνο την επαφή με το θεράποντα γιατρό, αλλά ούτε τον γνώρισα… Ήταν ακριβώς μια περίπτωση όπως παραπάνω την περιγράφει ο συγγραφέας γιατρός Αντώνης. Λαγγουράνης. Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε και ως ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΙΑΤΡΙΚΗ
Με την ευκαιρία θέλω να υπογραμμίσω την άψογη περιποίηση και συμπεριφορά του νοσηλευτικού προσωπικού του καρδιολογικού τμήματος του νοσοκομείου Τρικάλων”.