Είμαι το μπαλάκι της Google. Έτσι αισθάνομαι κάθε φορά που ψάχνω πληροφορίες και η Google με πετάει από τη μια ιστοσελίδα στην άλλη. Οι ιστοσελίδες είναι οι ρακέτες κι εγώ το μπαλάκι. Θα σας πω ένα παράδειγμα για να το καταλάβετε.
Στις φετινές ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές στα πανέμορφα κι ευλογημένα Κύθηρα, ανακάλυψα στον οικισμό Καψάλι το ”λοιμοκαθαρτήριο” του νησιού, ένα κτιριακό συγκρότημα από την εποχή της Ενετοκρατίας. Έψαξα στο διαδίκτυο για πληροφορίες και βρήκα τον ορισμό. Λοιμοκαθαρτήρια λοιπόν ήταν χώροι κοντά σε λιμάνια για την υποδοχή και προσωρινή απομόνωση των ταξιδιωτών που έφταναν με πλοίο σε περίπτωση που είχε εκδηλωθεί επιδημία. Εδώ δέχομαι το πρώτο ”χτύπημα” που με πετάει σε μια άλλη ιστοσελίδα. Το κείμενο-έρευνα που είναι γροθιά στο στομάχι δημοσιεύτηκε στην ”εφημερίδα των συντακτών” και έχει τίτλο ”Στα λοιμοκαθαρτήρια και ξερονήσια της Ελλάδας οι Πόντιοι πρόσφυγες του 1922”. Βρείτε το και διαβάστε το, αξίζει. Εκεί περιγράφεται το πώς υποδέχτηκε το Ελληνικό κράτος τους Πόντιους πρόσφυγες. Η μάνα Ελλάδα φέρθηκε σα μητριά και στίβαξε τα ανθρώπινα ερείπια στα λοιμοκαθαρτήρια του αγίου Γεωργίου Κερατσινίου και του Καραμπουρνού Θεσσαλονίκης. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης οδήγησαν στην απώλεια χιλιάδων αδελφών μας Ποντίων. Όσοι γλύτωσαν από το μαχαίρι του Κεμάλ κι από τα λοιμοκαθαρτήρια δολοφονούνταν καθημερινά από μερίδα της ελληνικής κοινωνίας που τους αποκαλούσε ”τουρκόσπορους” και τους θεωρούσε απειλή για την ευημερία του κράτους. Τα χρόνια πέρασαν, οι μαύρες μέρες ξεχάστηκαν, οι Πόντιοι κατάφεραν να ενταχθούν στην Ελληνική κοινωνία και να συμβάλουν στην ανάπτυξη και την πρόοδο της Ελλάδας.
Κάπου εδώ έρχεται το δεύτερο χτύπημα στο μπαλάκι. Περνάω σε άλλη ιστοσελίδα που αφορά τους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990. Πάλι καχυποψία και φόβος σφίγγουν τις ψυχές των Ελλήνων. Μερίδα της Ελληνικής κοινωνίας φωνάζει ότι είναι επικίνδυνοι, ότι θα μας αλλοιώσουν και θα μας καταστρέψουν. Τα χρόνια περνάνε, οι Αλβανοί σε μεγάλο βαθμό αφομοιώνονται και είναι αποδεκτοί σε ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας. Και εγώ όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι καμαρώνουμε τους μαθητές μας που ενώ έχουν Αλβανική καταγωγή μετέχουν της ελληνικής παιδείας και σηκώνουν στις παρελάσεις την Ελληνική Σημαία αφού θεωρούν την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους.
Τρίτο χτύπημα στο μπαλάκι και φτάνουμε στο 2021. Συλλαλητήρια, διαμαρτυρίες,με συνθήματα κατά των προσφύγων και των μεταναστών. Θα μας αλλοιώσουν λένε κάποιοι τον πολιτισμό μας και την ιστορία μας. Πάλι το μαύρο χέρι του φόβου σφίγγει την ψυχή μας. Φοβόμαστε για την αλλοίωση του πολιτισμού και της ιστορίας μας εμείς που δε σηκωθήκαμε απ’ τις καρέκλες μας στην Ασκληπιού και στα Μανάβικα για να πάρουμε τα παιδιά μας απ το χέρι και μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα να τους δείξουμε τα συστατικά στοιχεία του πολιτισμού και της ιστορίας μας. Την αντίσταση,( μνημείο των πέντε επονιτών στην πλατεία Ρήγα Φεραίου), την αυτοθυσία,(προτομή του παπα-Θύμιου Βλαχάβα στην κεντρική πλατεία,)την αγιότητα,(πλάκα-μαρτυρολόγιο του αγίου Νικολάου εκ Μετσόβου στην πλατεία του ΟΤΕ), την προσφορά στο συνάνθρωπο ( αρχαιολογικός χώρος Ασκληπιείου). Φοβόμαστε για την αλλοίωση του πολιτισμού και της ιστορίας εμείς που δε θυσιάσαμε το μπάνιο μας στις παραλίες του Πλαταμώνα, των Νέων Πόρων , της Λεπτοκαρυάς για να πάμε τα παιδιά μας στο Δίον ή για να τους δείξουμε τον Όλυμπο και να τους μιλήσουμε για τον Ξένιο Δία και για το ότι η υποδοχή των ξένων ήταν ιερό χρέος στους αρχαίους προγόνους μας.
Τέταρτο χτύπημα στο μπαλάκι, είπα ξένος και μπροστά μου εμφανίζεται ο θαυμάσιος ύμνος της Μεγάλης Εβδομάδας ”δος μοι τούτον τον ξένον”, που έχει ως θέμα το αίτημα του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας στον Πόντιο Πιλάτο για αποκαθήλωση και ταφή του σώματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όλοι εμείς οι άνθρωποι της εκκλησίας που φοβόμαστε τους ξένους ξεχνάμε πως ο Κύριός μας από τις πρώτες μέρες της γέννησής του υπήρξε πρόσφυγας στην Αίγυπτο κυνηγημένος από τον Ηρώδη. Και όταν επέστρεψε στην πατρίδα του πάλι αισθανόταν ξένος. Όπως λέει ο ίδιος:”ο υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη”. Ξεχνάμε επίσης ότι όλοι είμαστε εξόριστοι , διωγμένοι από την πραγματική μας πατρίδα , τον Παράδεισο. Ξεχνάμε ακόμη ότι στην εκκλησία μας τιμούμε κάποιους σπουδαίους ξένους. Την οσία Μαρία την Αιγυπτία, τον άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα, τον άγιο Αναστάσιο τον Πέρση, τον άγιο Ιωάννη τον Αλεούτη( από τις Αλεούτες νήσους της Αλάσκας). Ξεχνάμε και μια ειδική κατηγορία αγίων, τους ”εξ Αγαρηνών αγίους”, αγίους δηλαδή που πριν να γνωρίσουν το χριστιανισμό ήταν Μουσουλμάνοι. Κωνσταντίνος, Ιωάννης, Δανιήλ, Αναστάσιος και πολλοί άλλοι.
Δεν ξέρω αν το προσφυγικό είναι ένα σχέδιο που εξυπηρετεί την παγκοσμοιοποίση όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Αυτό που ξέρω είναι ότι κανείς δε μπορεί να μας απειλήσει αν εμείς πατάμε γερά στα πόδια μας γνωρίζοντας την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας και την πίστη μας.
Δεν ξέρω καλά -καλά πώς ξεκινώντας από τα Κύθηρα έφτασα να μιλάω για την ξενοφοβία. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν φτάσω στο τέλος της ζωής μου δε θέλω να τραγουδάω ”τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε”. Και δεν εννοώ βέβαια το νησί των Κυθήρων, αλλά το χαμένο παράδεισο. Τον οποίο σίγουρα δε θα βρούμε αν δεν αποβάλλουμε απ την καρδιά μας το φόβο ο οποίος ”έξω βάλλει την τελείαν αγάπην”.