Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
Εάν δεν αφορούσαν τόσο σοβαρά εθνικά ζητήματα τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν στην επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, τότε θα μπορούσε κάποιος να τα δει από την πλευρά ενός κλαυσίγελου. Aλλά και αυτό με μεγάλη επιείκεια, αφού, αντικειμενικά, δεν μπορεί να συναντήσει κανείς άλλη Χώρα στον πλανήτη, που κυβέρνησή της να προετοιμάζει με ζήλο την επίσκεψη ενός ξένου Προέδρου, ο οποίος έχει προαναγγείλει, ότι θα αμφισβητήσει την εδαφική της ακεραιότητα, μέσα στο πολιτικό κέντρο της !!!
Το να τίθενται, όμως, ωμά οι παράνομες τουρκικές διεκδικήσεις περί της αναθεώρησης – επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάννης και της μετάπτωσης της μειονότητας στη Δυτική Θράκη, από μουσουλμανική σε εθνική – Τουρκική μειονότητα, μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο, και στην Πρωθυπουργική κατοικία, χωρίς καμία αμφιβολία, αποτελεί δεινή διπλωματική ήττα της Χώρας.
Η προσέγγιση του ζητήματος, με βάση τον ιδιότυπο χαρακτήρα Ερντογάν, ο οποίος έχει προσβάλλει τον τελευταίο καιρό πολλούς ηγέτες, καθώς και των αυτονόητων φραστικών απαντήσεων της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, μέσα στο «σπίτι της», δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να «ισοφαρίσει» αυτή την διπλωματική ήττα, αφού η Ελλάδα δεν βρίσκεται κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά έχει ανοιχτά μείζονα εθνικά ζητήματα, που απειλούνται από τον Νεοθωμανικό εξτρεμισμό.
Αυτή η αρνητική εξέλιξη δημιουργεί μείζονα ερωτηματικά για το γεγονός, ότι δόθηκε η δυνατότητα στον Ερντογάν να αμφισβητήσει την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, μέσα στην «καρδιά» της Αθήνας και, πολύ χειρότερα, το βήμα να προωθήσει την διαδικασία «Κυπροποίησης» της Θράκης με την «απόβασή» του εκεί.
Οι ευθύνες, δε, του «τρομώδους» πολιτικού προσωπικού της Χώρας, που επί χρόνια ασκεί κατευναστική πολιτική «εξημέρωσης του θηρίου», λόγω του «φοβικού συνδρόμου του», έναντι της Τουρκικής επιθετικότητας, στη σημερινή μάλιστα συγκυρία της μεγάλης διεθνούς απομόνωσης της Τουρκίας, μεγεθύνονται, εάν τελικά επαληθευτούν οι σοβαρές ενδείξεις, που υπάρχουν, ότι η πρόσκληση Ερντογάν έγινε μετά από υπόδειξη Τραμπ, ως μέσο εξευμενισμού της Τουρκίας, κάτι, όμως, που τελικά έχει ως αποδέκτη μόνο την Ελλάδα, στον ευαίσθητο άξονα Αιγαίου, Θράκης και Κύπρου.
Και αυτό γιατί, μετά τις επανειλημμένες δηλώσεις Ερντογάν για τροποποιήσεις και αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και τα σύνορα της Τουρκίας με Ιράκ, Συρία κ.λπ., με στόχο την πλήρη αναθεώρηση των διπλωματικών και ιστορικών κεκτημένων υπέρ μιας «Μεγάλης Τουρκίας», που ξεπερνά τον σημερινό εθνικό της χώρο, θα έπρεπε να είχε σημάνει συναγερμό στην Αθήνα, και όχι παραμονή στην κατάσταση του «λήθαργου».
Η βαθύτερη αιτία αυτού του διπλωματικού Τουρκικού «εξτρεμισμού», που εμφανίζει συστηματικά το τελευταίο διάστημα ο Τούρκος Πρόεδρος, είναι η κρίση του ιδεολογικού αφηγήματος του «Νεοθωμανισμού», που διατυπώθηκε από τον Νταβούτογλου το 2002, όταν ξεκινούσε την κυριαρχία του στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας ο Ερντογάν. Κεντρικό στοιχείο αυτού του αφηγήματος ήταν η επιδίωξη αποκατάστασης της Τουρκίας στον ρόλο, που έπαιζε η παλιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, διατηρώντας «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες». Η πολιτική αυτή έχει καταρρεύσει, τόσο στην Συρία, όσο και στην Αίγυπτο, που προσπάθησε να εγκαταστήσει ένα «φιλικό» καθεστώς των αδελφών Μουσουλμάνων, καθώς και στην επιδιωκόμενη επίλυση του Κουρδικού, το οποίο βρίσκεται, πλέον, σε ανεξέλεγκτη όξυνση. Η κατάρρευση αυτής της στρατηγικής προκάλεσε έντονες εξελίξεις εντός της Τουρκικής κοινωνίας, απόρροια των οποίων υπήρξε το αποτυχημένο πραξικόπημα, το οποίο αποτέλεσε, στην κυριολεξία, το «σωσίβιο δώρο» στον Ερντογάν για να προχωρήσει στο «ξήλωμα» του Κεμαλισμού.
Αυτό, όμως, αποτελεί μείζονα κίνδυνο για την Ελλάδα, διότι βασικό στοιχείο της Νεοθωμανικής στρατηγικής, που είχε αρχίσει να εφαρμόζεται από τον Οζάλ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και εκφράζεται πλέον σήμερα επιθετικά από τον Ερντογάν, αποτελούν τα Βαλκάνια, όπου η Τουρκία έχει τακτικά πλεονεκτήματα, λόγω της διαφοράς ισχύος μεταξύ αυτής και των υπολοίπων Χωρών της περιοχής και λόγω των Μουσουλμανικών διάσπαρτων μειονοτήτων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Κόσοβο, Βοσνία και, φυσικά, Αλβανία, που αποτελεί το «μακρύ της χέρι» στην ευρύτερη περιοχή). Σε περίπτωση, δε, που παγιωθούν οι αποτυχίες της Τουρκικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, είναι βέβαιο, ότι θα προσπαθήσει να «ισοφαρίσει» αυτές τις απώλειες, μέσω της επιθετικής ηγεμονικής – επεκτατικής πολιτικής, κυρίως έναντι της Χώρας μας.
Αν κάτι θετικό μπορεί να βγει από αυτό το απίστευτο διπλωματικό «φιάσκο», είναι η διάλυση κάθε ψευδαίσθησης, εξαιτίας της υπέρμετρης αλαζονείας του Ερντογάν μέσα στην «καρδιά» της Αθήνας. Έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι, εάν η Ελλάδα και η Ελληνική Κοινωνία δεν αντιδράσει, πέραν της μετατροπής της σε «αποικία χρέους» από τους Δυτικούς δανειστές με τα μνημόνια, κινδυνεύει να μεταβληθεί και σε οιονεί Τουρκικό «προτεκτοράτο» στην ευρύτερη ρευστή γεωπολιτική περιοχή μας.