Γεννιόμαστε και το φως μας αντικρίζει τις σκιές. Μας καλημερίζουν κάθε πρωινό . Αφήνουν μαζί μας τα παιδιά τους στο σχολείο, φιλώντας τα με στοργή. Οι σκιές πηγαίνουν στη δουλειά και χαιρετούν «συναδελφικά». Οι σκιές οδηγούν και κορνάρουν στα φανάρια ή χειρονομούν από τα πεζοδρόμια . Οι σκιές μας πουλάνε ευγενικά τα φκιασίδια τους στα μαγαζιά της γειτονιάς. Οι σκιές μας κάνουν αιτήματα φιλίας. Περπατάνε δίπλα μας στο δρόμο, τρίζοντας τα δόντια. Οι σκιές ασχημαίνουν ότι βρίσκεται σιμά τους, μολύνουν ότι ακουμπάνε κι ανάμεσα σ’ αυτά είμαστε εμείς, τα παιδιά μας, οι ζωές, το αύριο μας. Οι σκιές παραμονεύουν στο φως για την γκρίζα στιγμή σου, σκιές ανθρώπων που ήταν κάποτε, παρατημένες ψυχές απ’ τους Θεούς και τους Δαίμονες. Οι σκιές στέκονται δίπλα στην εικόνα, το κερί που ανάβεις, το λιβάνι που προσπαθείς να γευτείς. Σιγοψέλνουν μαζί σου με προσωπείο αγγελικό, αποσκοπώντας μόνο στην αρπαγή του οβολού σου, την δε ψυχή σου την παίζουν στα ζάρια του αντίδωρου, γιατί το Δώρο το μαγάρισαν. Έτσι κι αλλιώς έχουν τα γένια και τα χτένια. Οι σκιές, σου στήνουν ασφαλιστικά μέτρα. Οι σκιές μπαίνουν μπροστά στον ήλιο σου, να σε προστατέψουν απ την ακτινοβολία του, μαυρίζοντας τις πτυχές σου. Καπνίζουν τον αέρα που αναπνέεις, για να σε ξελογιάσουν με φανταστικές ορδές ευτυχίας. Οι σκιές πατάνε, προσεκτικά, στο τσιμέντο, όπου λιώνει κάθε σου όνειρο, κάθε εφιάλτη σου. Σ’ αγκαλιάζουν από χαρά όταν βρίσκουν ένα μονοπάτι για τον κόσμο των ανθρώπων, σε ένα σύνθημα, ένα χειροκρότημα, μια προσευχή ή μια λύπη που σε κάνει να διπλώνεσαι στη γη βασανισμένος. Οι σκιές, σου σφίγγουν τους αγκώνες τραγουδώντας τα πάθη και τις έγνοιες σου ως ηχώ.
Οι σκιές κυκλοφορούν δίπλα μας, ανάμεσά μας, παράλληλα με τους ίσκιους μας, παλεύοντας να μας κρύψουν το φως και να κάνουν ίσκιους τους όλους εμάς, προσπαθώντας να μας δαγκώσουν και να μας κάνουν φαντάσματα που ξερνάνε μίσος και αυτολύπηση, να μας ρίξουν στη χοάνη για να σερνόμαστε , πρώην άνθρωποι καρικατούρες.
Τις σκιές τις αναγνωρίζεις από τη ματιά τους: Δεν μπορούν να κοιτάξουν τα δικά σου τα μάτια, φοβούνται, ντρέπονται, σιχαίνονται αυτό που κατάντησαν, δεν μπορούν να ανεβούν το σκαλί και να ξαναγίνουν άνθρωποι, μπορούν μόνο να σε μετατρέψουν σε σκιά, να κατεβείς στην άβυσσο εσύ. Οι σκιές βρίσκονται γύρω μας, από πάντα, κι όποιος λέει πως δεν τις θωρά είναι υποκριτής. Οι σκιές δεν έχουν θέση στον κόσμο των ανθρώπων, στις γειτονιές μας, στα σχολεία μας, στις εκκλησιές μας, στους δρόμους μας, στις πλατείες μας στη βιωτή μας. Οι σκιές πρέπει να βαραθρώνονται στους βόθρους, στις χωματερές και στο χειρότερο χθες μας. Στον καθρέφτη του, μπορεί ο καθένας να ζυγίσει το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί, για τις σκιές που αφήνει να τον κυκλώνουν. Πρώτος εγώ.
Δημήτρης Κ. Νούλας