Τελέστηκε χθες το απόγευμα στον Βυζαντινό Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμπάκας ο Δ΄ Κατανυκτικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Μητροπολίτου Σταγών και Μετεώρων Θεοκλήτου.
Με το πέρας αυτού ομίλησε καταλλήλως ο νέος Ιερομόναχος της Μητροπόλεως Αιμιλιανός Κλάντζος, ως ακολούθως:
ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΕ
Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Μέ αἴσθημα ἰδιαίτερης χαρᾶς βρίσκομαι ἀνάμεσά σας ἀνταποκρινόμενος στό τιμητικό κάλεσμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας, νά ἀπευθύνω στήν ἀγάπη σας λόγο οἰκοδομῆς καθότι βρισκόμαστε στήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς.
Σήμερα Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ γιά νά τόν προσκυνήσουμε καί νά ἐνισχυθοῦμε πνευματικά στόν ἀγώνα μας. Ἡ περικοπή ποῦ διαβάστηκε στό σημερινό εὐαγγέλιο ἀκούσθηκαν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποῦ ἀναφέρονταν στόν ἐπερχόμενο σταυρικό του θάνατο. Μᾶς προτρέπει λοιπόν ὁ Χριστός νά σηκώσουμε καί ἐμεῖς τόν Σταυρό μας καί νά Τόν ἀκολουθήσουμε, στό Γολγοθά καί στήν Ἀνάσταση. «Ὅποιος θέλει νά μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτόν του, ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσει»[1]. Μέ τά λόγια αὐτά ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς δείξει πώς ὁ δρόμος τῆς αὐτοθυσίας, ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης, ὁ δρόμος μακριά ἀπό τόν προσωπικό μας ἐγωισμό, εἶναι μέν δύσκολος, ἀλλά ὁδηγεῖ στή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.
Ἡ πορεία μας ὡς χριστιανοί δέν εἶναι πάντα εὔκολη. Ἄν θέλουμε ὅμως νά Τόν ἀκολουθήσουμε καί ἐπιθυμοῦμε νά εἴμαστε μαζί του, ὀφείλουμε ἀγόγγυστα νά σηκώσουμε τόν προσωπικό μας σταυρό καί νά πορευτοῦμε ὀπίσω του. Δύσκολη ἡ πορεία, μεγάλο ὅμως τό ἀντάλλαγμα, ἀντίθετα ὅμως, ἄν ἀκολουθήσουμε τόν ἄλλο δρόμο, δηλαδή τόν ἀρνηθοῦμε, τότε κι Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀρνηθεῖ τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Τά λόγια αὐτά τοῦ Χριστοῦ εἶναι πολύ σημαντικά καί σπουδαία γιά ὅλους ἐμᾶς ποῦ θέλουμε νά εἴμαστε μαθητές Του καί κατ’ ἐπέκταση χριστιανοί. Στό εὐαγγέλιο ἐξαναγκασμός δέν ὑπάρχει. Ὁ καθένας μᾶς ἐλεύθερα ἀποφασίζει νά ἀκολουθήσει τό δρόμο τῆς Σταυρικῆς θυσίας ἤ τῆς ἀνέσεως. Ὁ σταυρός ποῦ σηκώνουμε σημαίνει πώς πεθαίνουμε γιά νά ἀναστηθοῦμε μαζί του[2].
Ἡ προτροπή τοῦ Κυρίου «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» κρύβει τρία νοήματα· 1ον νά ἀρνηθεῖ κανείς τόν ἐαυτόν του, 2ον νά πάρει τόν σταυρόν του καί 3ον νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἐαυτοῦ μας καί ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ, εἶναι οἱ προϋποθέσεις γιά νά τόν ἀκολουθήσουμε. Ἄρνηση τοῦ ἐαυτοῦ μᾶς σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας σημαίνει: ἐγκαταλείπω τίς δίκαιες καί νόμιμες ἀπαιτήσεις, ποῦ προβάλλει ὁ ἐγωισμός μας καί ντύνομαι τήν ἀβεβαιότητα καί τήν ἀνασφάλεια, ἀκολουθώντας τόν δρόμο τῆς σταυρικῆς θυσίας.
Δεύτερον, ὁ Κύριος ὅλους μας προτρέπει νά σηκώσουμε στούς ὤμους τόν Σταυρό γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τούς ἐχθρούς. Γιά τήν ἀντιματώπιση τῶν ἐχθρῶν μας μᾶς προσφέρει τόν σταυρό του, διότι μέ αὐτόν νίκησε καί ὁ Ἴδιος τόν θάνατο καί τήν ἰσχύ τοῦ διαβόλου. Οἱ δικοί μας σταυροί εἶναι μικρά σταυρουδάκια, ποῦ κρεμοῦμε στό λαιμό μας καί μᾶς προστατεύουν ἀπό τόν κάθε κίνδυνο, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος[3].
Τρίτον, καί τελευταῖον ὁ Κύριος μας παραγγέλλει, νά τόν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς καλεῖ ὅλους μέ ὅλη του τήν ἀγάπη νά τόν συνοδεύσουμε, ὅπως καί οἱ ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες ποῦ ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τόν Χριστό, καθώς καί οἱ ἀσκητές ποῦ στέγνωσαν τό σῶμα γιά τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Βρισκόμαστε στή μέση της Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἐπειδή λοιπόν στή διάρκεια τῆς νηστείας αὐτῆς, κατά κάποιο τρόπο, καί ἐμεῖς σταυρωνόμεθα ἀπό τά πάθη, ἔχουμε τήν πίκρα τῆς ὀκνηρίας καί τῆς πτώσης, γι’ αὐτό ὑψώνεται ὁ τίμιος καί ζωοποιός σταυρός, γιά νά μᾶς στηρίξει καί ἐνδυναμώσει. Ὁ σταυρός εἶναι τό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας καί καυχιέται γι’ Αὐτόν. Δέν ἀρχίζει καί δέν τελειώνει τίποτε χωρίς τόν σταυρό. Μέ τόν σταυρό τελοῦνται ὅλα τα μυστήρια τῆς πίστεώς μας. Μέ αὐτόν ἁγιαζόμεθα καί μέ αὐτόν πρέπει νά ξεκινᾶμε τίς ἐργασίες μας. Κάθε φορᾶ πού κάνουμε τό σταυρό μᾶς προσκυνᾶμε τό σωτήριο Πάθος τοῦ Κυρίου. Ἔχει μεγάλη δύναμη ὁ Σταυρός.
Νά μήν μένουμε ποτέ ἀκάλυπτοι, δηλαδή χωρίς τήν ἐπίκληση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τό βασικότερο βέβαια εἶναι πῶς οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς κάνουμε βεβιασμένα τόν σταυρό μας. Νά μήν βιαζόμαστε κάνοντας τόν ἀσχημάτιστα, γιατί τότε μᾶς βλέπει ὁ διάβολος καί γελᾶ. Ὁ σωστός τρόπος εἶναι νά ἔχουμε τά τρία δάχτυλα καλά ἑνωμένα, τά ὁποῖα δηλώνουν τήν Ἁγία Τριάδα. Τά δέ ἄλλα δύο κλεισμένα καί μαζεμένα φανερώνοντας τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, τή θεϊκή καί τήν ἀνθρωπίνη[4].
Στή συνέχεια θά ἤθελα νά ἀναφέρθουμε στό νόημα τῶν κινήσεων ὅταν κάνουμε τό σταυρό μας. Κάθε φορᾶ λοιπῶν ποῦ βάζουμε τό χέρι μας στό μέτωπο, καί στή συνέχεια τό κατεβάζουμε στήν κοιλιά μας, ὑπογραμμίζουμε, πῶς ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦταν καί εἶναι Θεός. Γιά τή δική μας ὅμως σωτηρία καί γιά νά τόν πιστεύουμε, κατέβηκε ἀπό τούς οὐρανούς στή γῆ, καί μάλιστα ὁδηγήθηκε ἕως τόν Ἅδη στήν κόλαση ἐλευθερώνοντας ὅσες ἀπό τίς κολασμένες ψυχές τόν πίστεψαν. Ὅταν στή συνέχεια ὁδηγήσουμε τό χέρι μας στό δεξιό ὦμο, καί μετά στόν ἀριστερό, δηλώνουμε μέ τήν κίνηση αὐτή ὅτι μόλις ἐλευθέρωσε τίς ψυχές τῶν δικαίων ἀπό τόν Ἅδη, ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς καί κάθισε στά δεξιά του Πατέρα του. Ὅταν ὅμως θά ξαναλθει τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, θά τοποθετήσει τούς μέν δικαίους στά δεξιά του τούς δέ ἁμαρτωλούς στά ἀριστερά. Γι’ αὐτό τόν παρακαλοῦμε μέ τό σχῆμα τοῦ Σταυροῦ νά μήν μᾶς τοποθετήσει στά ἀριστερά, ἀλλά νά μᾶς ἀξιώσει νά σταθοῦμε στά δεξιά μετά τῶν ἁγίων.
Αὐτός ὁ Σταυρός ἐπιτελεῖ θαυμαστά πράγματα καί ὅποιος τόν κάνει μέ πίστη τό χέρι τοῦ ἁγιάζεται, καί ὅποιος τόν ἀσπάζεται μέ πίστη, ἐξαγνίζεται, μᾶς λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Γι’ αὐτό καί πολύ σωστά ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος: «ὅταν κάνομε τό σταυρό μας λές καί παίζουμε μαντολίνο, κοροϊδεύομε τόν Θεό. Ὅταν τὸν κάνουμε σωστά, τότε χαίρεται ὁ φύλακας ἄγγελός μας καί νά λέμε πάντα τό Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν»[5].
Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί ἀδελφοί «ὅστις θέλει», ὅποιος θέλει ἀκολουθεῖ τό δρόμο ποῦ ὁ Κύριος χάραξε. Ἐντελῶς ἐλεύθερα. Ἀλλά ὅμως, ὅταν ἀποφασίσουμε νά βαδίσουμε στά χνάρια του, δέν δικαιούμεθα νά ἀγνοήσουμε τόν σταυρό. Ἐμεῖς ποῦ εἴμεθα χριστιανοί, καί θέλουμε νά λεγόμαστε ἀληθινά καί γνήσια τέκνα του, πρέπει νά ὑπολογίζουμε σ’ αὐτή τή συνέπεια. Εἶναι ἀπαραίτητο νά σφραγιστεῖ ἡ ζωή μας μέ τό σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ζητάει ὁ Κύριος. Κανείς ἀπό μᾶς δέν εἶναι ὑποχρεωμένος νά τόν ἀκολουθήσει.
Σκληρὰ τὰ λόγια αὐτὰ θα μποροῦσε να πεῖ κανεὶς ὅπως καὶ τότε εἶπαν οἱ μαθητὲς του καὶ τὸ πλῆθος[6]. Ἀλλὰ ὁ Κύριος δέν ὑπολογίζει τὸ πλῆθος. Ἡ ἀγάπη του θέλει νά ἀγκαλιάσει ὅλο τὸν κόσμο. Ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Μὲ τή βία κανένα δέν θέλει κοντὰ του. Γι’ αὐτὸ καὶ τότε εἶπε σ’ αὐτούς πού τὸν ἀκολουθοῦσαν: μήπως θέλετε να ἀπομακρυνθεῖτε καὶ σεῖς ἀπὸ κοντά μου[7]; Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοὺς ἔδινε μιά εὐκαιρία. Μένοντας ὅμως κοντὰ του ἔπρεπε ἀβίαστα νά ὑποταγοὺν στό ἅγιο θέλημά του.
Ὅπως τότε ἔτσι καὶ τώρα. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ προβάλλεται, γιατί είναι ποτισμένος μέ θεϊκὸ αἷμα. Σύμβολο τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀπαρνήσεως τῆς ἁμαρτίας. Βέβαια δὲ συμβαίνει πάντοτε ἔτσι. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικότητα στή ζωὴ τοῦ καθενὸς μας. Νά ἀναγνωρίζουμε τὰ σφάλματά μας, τὶς πτώσεις μας καὶ ὄχι μόνο ἀλλὰ νά ἔχουμε τή δύναμη καὶ τὸ θάρρος νά τὰ ξεπερνοῦμε.
Ἴσως ὅμως μετά ἀπό ὅλα αὐτά πολλοί ἀπό σᾶς νά ἀναρωτηθεῖτε: Σέ ποιές περιπτώσεις μπορεῖ κανείς σήμερα νά μιλᾶ γιά τό σταυρό τοῦ Χριστοῦ; Μήπως ὅλα αὐτά εἶναι ἡρωικές πραγματικότητες τοῦ παρελθόντος;
Ἡ ἐποχή μας, ἀλλά καί ἡ κάθε ἐποχή, διέπετε ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, πού εἴτε δέν κατανοεῖ, εἴτε ἀπορρίπτει τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, προτιμώντας ὄχι τόν πνευματικό ἀγώνα ἀλλά τήν ἄνετη καί ἁμαρτωλή ζωή. Ἀντί τῆς ἀγάπης καί τῆς αὐταπάρνησης προβάλλονται ὁ ἐγωκεντρισμός καί ἡ καταπάτηση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀντί τῶν πνευματικῶν καί αἰωνίων τά γήινα καί πρόσκαιρα, χωρίς νόημα καί περιεχόμενο.
Αὐτά ὅλα ποῦ μνημονεύσαμε στήν ὁμιλία μας καί ποῦ ἴσως φαίνονται ἀνεφάρμοστα στήν πορεία τῆς ζωῆς, γίνονται ὅμως πραγματικότητες στήν περιοχή τῆς θείας χάριτος ποῦ ἀναγεννᾶ καί μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο σέ νέο δημιούργημα τῆς καινῆς κτίσεως.
Τά ὅσα εἴπαμε καὶ πολλά ἄλλα, γίνονται μέ τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ γιά νά πιστέψουμε ὅτι τὸ ξύλο αὐτὸ στο ὁποῖο σταυρώθηκε ὁ Χριστός εἶναι ἁγιασμένο. Ἔγινε «ξύλο σωτηρίας».
Σύμβολο θυσίας εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Μὴ μᾶς φοβίζει ὅμως αὐτό. Εἶναι σύμβολο θυσίας ἀλλὰ καὶ σύμβολο νίκης. «Δύναμη Χριστοῦ». «Ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου». Φρίττουν οἱ δαίμονες στή θέα του καὶ μόνο. Μᾶς χρειάζεται ὁ σταυρὸς γιά να μένουμε ἀνέπαφοι ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ Σατανᾶ.
Τέλος ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει, ἰδιαιτέρως σήμερα, τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου, τό πανανθρώπινο Σύμβολο τῆς σωτηρίας, τό ἐχέγγυο τῆς Ἀναστάσεως, τό ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ, τήν ἐλπίδα τοῦ κάθε πιστοῦ, τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας, τό καύχημα τῶν Ἀγγέλων. Τόν Σταυρό ποῦ καί μόνο τό σημεῖο του εἶναι ἀρκετό νά ἀπομακρύνει τόν προαιώνιο ἐχθρό του Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, τόν σταυρό τῆς Ἐκκλησίας, τόν δικό μας σταυρό, ποῦ νεκρώνει τόν παλαιό ἄνθρωπο καί μᾶς ἀναγεννᾶ μέσα στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν !
[1] . Μρ. 8, 34-38. & 9, 1.
[2] . Μθ.10, 33-39.
[3]. Γέροντος Παΐσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Αʹ «Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σὐγχρονο ἄνθρωπο», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σ. 58.
[4]. Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν, μετάφραση Ἀντ. Γαλίτη, τ. Γʹ, Θεσσαλοίκη 1988, σ. 182.
[5] . Γέροντος Παΐσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Βʹ , «Πνευματική Ἀφύπνιση», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σ. 271.
[6] . Ιω. 6, 60.
[7] . Ιω. 6, 67.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
