Ο «κηπουρός»

Μια φορά και έναν καιρό,

σε ένα μικρό σπίτι, σε ένα μικρό χωριό ζούσε ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τα φυτά. Οι χωριανοί τον φώναζαν «Κηπουρό», αλλά εκείνος ήταν ένας απλός εργάτης που τύχαινε να αγαπάει τα λουλούδια. Στον κήπο που είχε φτιάξει, πίσω από το μικρό του σπίτι, είχε πολλά δέντρα, τα οποία φρόντιζε ιδιαίτερα. Είχε όμως ένα και μοναδικό λουλούδι. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, του οποίου τα φύλλα είχαν μεταξένια υφή και τα αγκάθια του ήταν κοφτερά σαν στιλέτα. Ο «Κηπουρός» πότιζε και φρόντιζε κάθε ένα φυτό, αλλά με το λουλούδι είχε αναπτύξει σχέσεις φιλικές. Το αισθανόταν να του μιλάει και δεν μπορούσε να το αποχωριστεί. Ξάπλωνε τις νύχτες δίπλα του, χάιδευε τα πέταλά του και του έλεγε ιστορίες, για εκείνα τα ταξίδια που ήθελε να κάνει. Δεν γινόταν όμως να τα κάνει, γιατί δεν μπορούσε να αφήσει τον μοναδικό φίλο που είχε. Εκείνο.

Μια μέρα, στο χωριό έπιασε μια τρομερή καταιγίδα. Οι καλλιέργειες των αγροτών καταστράφηκαν, κάποια από τα σπίτια γκρεμίστηκαν. Προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές, δεν υπήρχαν όμως θύματα. Μόνο το τριαντάφυλλο έπεσε νεκρό στο πεδίο της μάχης με τα φυσικά φαινόμενα. Και ο «Κηπουρός» θρηνούσε σαν να έχασε όχι απλώς ένα φίλο, αλλά ένα παιδί. Μαγεμένος από την απόγνωση έβαλε φωτιά στο σπίτι του και έφυγε, για να κάνει τα ταξίδια που είχε διηγηθεί στο τριαντάφυλλο, για να το κρατήσει ζωντανό. Δεν γνώριζε ότι αυτό που κρατάει ζωντανό κάτι είναι η μνήμη και τα υποκατάστατα που θέλουμε να δημιουργήσουμε για να το επαναφέρουμε στη ζωή.

Ταξίδευε καιρό, πέρασε από πολλές συνοικίες, συνάντησε πολλούς ανθρώπους, απέκτησε γνώσεις για καινούρια φυτά. Είδε τριαντάφυλλα πολλά με διαφορετικά χρώματα στα πέταλά τους. Κανένα, όμως, δεν ήταν σαν το δικό του. Με εκείνα τα πέταλα και εκείνα τα αγκάθια. Απογοητεύτηκε γιατί δεν μπορούσε να δεθεί με κανέναν. Είχε κουραστεί να αναζητά. Έτσι, αγόρασε μία μικρή καλύβα με έναν μεγάλο κήπο με πολλά όμορφα λουλούδια, που τα χρώματα τους δημιουργούσαν ένα μαγευτικό θαύμα της φύσης. Τα φρόντιζε για να απασχολεί το νου του. Έδινε ιδιαίτερη προσοχή σε εκείνα που έμοιαζαν με το τριαντάφυλλό του, που είχαν το χρώμα του ή παρόμοια πέταλα. Προσπαθούσε, όμως παράλληλα να τα αλλάξει για να το ξανασυναντήσει. Είχε βασίσει όλο του τον κήπο πλέον σε ένα αρχέτυπο. Έκοβε τα αγκάθια από τα ροζ τριαντάφυλλα, τα κολλούσε στα άσπρα τα οποία έβαφε κόκκινα. Κανένα όμως δεν επιβίωνε. Κανένα δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στο νεκρό αρχέτυπό του. Όλα έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, όλα είναι ιδιαίτερα, όλα έχουν κρυφά μυστικά, άξια αποκάλυψης. Εκείνος, όμως, δεν το καταλάβαινε. Δεν μπορούσε να θανατώσει το αρχέτυπό του.

Πέρασαν οι μήνες. Το εγχείρημα του δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Μια μέρα, βγήκε στον κήπο και είδε όλα τα λουλούδια μαραμένα, έτοιμα να πεθάνουν. Ένιωθε να τον καλούν να τα φροντίσει. Εκεί που κοιτούσε τα ξεθωριασμένα χρώματα των λουλουδιών, κατάλαβε ότι το τριαντάφυλλό του δεν θα επέστρεφε. Ότι δεν είχε δώσει την ευκαιρία σε άλλα λουλούδια να δεθεί μαζί τους, δεν έβλεπε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους που τα έκαναν μοναδικά και με το να τα αλλάζει για τις δικές του επιθυμίες, τα σκότωνε. Κανένα δεν μπορούσε να είναι καθρέφτης εκείνου που έχασε, μπορούσαν, όμως, να ήταν μια καλή συντροφιά. Αρκεί να τους έδινε μια ευκαιρία.

 Φωτεινή Νούλα

Ψυχολόγος ΑΠΘ

 

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;