«Ο πρώτος άνθρωπος που περιέφραξε ένα κομμάτι γης, είπε: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ και βρήκε μερικούς αφελείς που τον πίστεψαν» (Ζαν Ζακ Ρουσω)
Ο εξευτελισμός που υπέστη ο Κλαύδιος , ξύπνησε μέσα του τη μοχθηρή και μνησίκακη φύση του. Τα ήρεμα ρεύματα που του είχαν ανέβει πρόσκαιρα στην επιφάνεια της ψυχής του βυθιστήκαν και τη θέση τους κατέλαβαν τα μανιασμένα κύματα της αγριότητας. Αντέκρουσε την ήττα με την εξαγρίωση ενός άντρα που θα έκανε τα πάντα για να υπερασπιστεί την υπόληψη και τη θέση του…. Το πάθος του για εξουσία ,τον καταβρόχθισε και στη θέση του επωάστηκε ένα εντελώς καινούριο πλάσμα. Έσβησε από τη μνήμη του τα λόγια της σύνεσης και της σωφροσύνης που άκουσε από το στόμα των δασκάλων του και των ιερών βιβλίων που τόσο εναγκαλιζόταν στην εποχή της αθωότητας, καθώς εξάλειφε από την καρδιά του κάθε ίχνος ελέους και οίκτου.
Ο τελευταίος του φίλος ο καλός εαυτός του, γιατί όλους τους είχε αποδιώξει, προσπάθησε να τον κουνήσει: « Στην καρδιά υπάρχουν δυο βάθρα, ένα για την αγάπη και το συναίσθημα κι ένα για την ωμότητα και την απληστία. Παρηγόρησε τον εαυτό σου με το εξής πρόσχημα: «Όποιος απέχει από τη διαφθορά σ αυτή την πόλη αφανίζεται!» Και αναρωτήσου τι επιθυμείς με μια δόση αυτοσαρκασμού : « Ποια θα ήταν αλήθεια η μοίρα μας αν αναλάμβανε τις υποθέσεις μας ένας τίμιος και δίκαιος ηγέτης;» Αλλά τι παραλογισμός είναι τούτος; «Εσύ ο ίδιος ο ηγέτης ,έχεις καταδικάσει με τις αποφάσεις σου τόσους έντιμους κι ενάρετους πολίτες. Αλήθεια πόσο ίδιος σα καρμπόν φαντάζεις μπροστά σε όλους τους πομπώδεις, μεγαλορρήμονες ηγεμόνες που έχουν λάβει το κλειδί σκήπτρο αυτού του τόπου».
Ξαφνικά αρπάζει το μελανοδοχείο που με τη μελάνη του υπέγραφε όλες τις εγκύκλιες αποφάσεις και διατάγματα για το «καλό» όπως έλεγε των υπηκόων του, τινάζοντας το μανιασμένα στον χρυσοποίκιλτο καθρέφτη της αίθουσας του θρόνου, κάνοντας τον παζλ χιλίων δυο κομματιών
Κοίταξε τον θρυμματισμένο καθρέφτη του μεγάρου του και φώναξε στην αχανή αίθουσα του θρόνου: «Είστε όλοι σας υποκριτές, ειδήμονες στην απαγγελία των όρκων και την κολακεία, αλλά πρέπει να ξέρετε πως καμιά αμαρτία δε μένει ατιμώρητη».
Βγαίνει από την αίθουσα με αποφασιστικότητα. Καλεί τους συμβουλάτορες και τους ανακοινώνει: «Βρισκόμαστε σε μια αδιάκοπη σύγκρουση με τους εαυτούς μας , με τους άλλους και με την ίδια τη ζωή. Οι συγκρούσεις αυτές αφήνουν πίσω τους άδολα, αθώα θύματα. Η μόνη μας παρηγοριά είναι η αστείρευτη ελπίδα μας στο έλεος και στη συγχώρεση του Θεού. Θυμηθείτε πως η συγχώρεση είναι το ευγενέστερο συναίσθημα σ αυτή τη ζωή. Η άφεση ανήκει σε όσους την αξίζουν. Η αθλιότητα κι η μικροψυχία δεν αθωώνονται με τη σαπίλα και την δολιότητα. Πιστεύουμε στην ευσπλαχνία ακόμα κι όταν κόβουμε κεφάλια!»
Κάποιος δικός του άνθρωπος από ψηλά έβλεπε την τρικυμία που έρρεε άφθονη στην καρδιά και το νου του Κλαύδιου προσπαθώντας να του στείλει μήνυμα: «Αγαπημένε μας Κλαύδιε… Είναι φθονερή η αλήθεια όταν δε σου δείχνει το δρόμο της , όταν δε σε παρακινεί να τη φτάσεις, όταν σ αφήνει αβοήθητο, χαμένο μέσα στο λαβύρινθο των διλλημάτων της, μισοπνιγμένο ναυαγό μέσα στη θάλασσα των ενδοιασμών και των αναστολών της. Όποιος πιστεύει πως έφτασε κοντά στην αλήθεια, θα πρέπει να βρήκε το δρόμο της και όποιος νόμισε πως τον βρήκε χάθηκε, γιατί ούτε την φτάνεις την αλήθεια ,ούτε την αποφεύγεις… και απεγνωσμένα την αποζητάς!»
Άραγε έφτασε το μήνυμα στον Κλαύδιο ή το τρικυμιώδες τοπίο το κατάπιε;
ΥΓ: «Απόδειξη της δύναμης των ηγεμονευόντων είναι η διαφορά ανάμεσα στις προσωπικές απόψεις των συμπατριωτών τους και στις απόψεις που εκφράζουν δημόσια» (Τζελάλ Σαλίκ)
Δημήτρης Κ. Νούλας