Το 40ήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Καθηγητού Σπύρου Μπονώτη τελέστηκε το πρωί του Σαββάτου και ο γαμπρός του και πρώην υπουργός τον αποχαιρετά με ένα κείμενο από καρδιάς.
Αναλυτικά:
«40 μέρες αφότου έφυγε…
Όταν μελετάμε τη διαδρομή σου εντυπωσιαζόμαστε
Όταν μετράμε το μέγεθος των παρεμβάσεων σου ξαφνιαζόμαστε
Όταν προσεγγίζουμε την παρακαταθήκη που μας άφησες αισθανόμαστε το φορτίο βαρύ.
Δεν θα μιλήσω –λόγω της οικογενειακής μας σχέσης αλλά και της απόστασης που με χωρίζουν από τα γεγονότα – ούτε για τη διαδρομή σου ούτε για τις παρεμβάσεις στην κοινωνία ούτε για τη συνεισφορά σου στην επιστήμη και στα Τρίκαλα.
Το έκαναν και το κάνουν με πολύ σεβασμό, οι εκατοντάδες φίλοι σου που είχαν τη καλοσύνη να θυμηθούν ότι συνέδεσες το όνομά σου με το τρικαλινό αθλητισμό, με την κατασκευή του καλύτερου για την εποχή επαρχιακού Σταδίου, του κολυμβητηρίου, του αθλητικού κέντρου, υποδομές που βοήθησαν ώστε τα Τρίκαλα να αποκτήσουν τη σημερινή σχολή ΣΕΦΑΑ.
Το έκαναν και το κάνουν οι παράγοντες του τόπου που θυμούνται και αναγνωρίζουν ανάμεσα σε πολλά άλλα ότι με την παρέμβασή σου και τη συμβολή σου ξεκίνησε η μελέτη διαρρύθμισης και εξωραϊσμού των οχθών του Ληθαίου.
Το έκαναν και το κάνουν οι ανώνυμοι Τρικαλινοί πολίτες που πέραν από τις όποιες πολιτικές απόψεις τους αισθάνθηκαν την ανάγκη να πουν ένα καλό λόγο για τις κοινωνικές σου παρεμβάσεις, ως γιατρού και καθηγητού άλλα και ως Πρόεδρου για πολλά χρόνια του τρικαλινού τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού το οποίο χάρη στη δραστηριότητα που ανέπτυξε επί της προεδρίας σου ανακηρύχτηκε ως το καλύτερο παράρτημα του ΕΕΣ.
Μάλιστα -κάτι που προσφάτως πληροφορήθηκα- σου απονεμήθηκε από την κεντρική διοίκηση η ανωτάτη διάκριση για τη δράση σου, διάκριση την οποία και αφιέρωσες στην ανώνυμη εθελόντρια αδελφή.
Ήταν εκείνη η ανώνυμη εθελόντρια που τη τελευταία στιγμή του αποχαιρετισμού μας, ξεκαρφίτσωσε από τη στολή της το δικό της διακριτικό μετάλλιο του ΕΕΣ για να το εναποθέσει στο στήθος σου, να το έχεις μαζί σου στο μακρινό ταξίδι σου που άρχιζε.
Είμαι σίγουρος ότι ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσαν να σου κάνουν. Γιατί ήταν φτιαγμένο από αγάπη και σεβασμό.
Τα δυο στοιχεία που κυριάρχησαν στη ζωή σου και τα οποία σε βοήθησαν να προσπερνάς το κάθε εμπόδιο με τη φράση που σε χαρακτήριζε …πάμε παρακάτω.
Όπως άλλωστε έκανες παραμερίζοντας ότι σε πίκρανε κατά την αποχώρησή σου από την προεδρία του τοπικού ΕΕΣ.
Δεν υπέκυψες, το υπέμεινες, το προσπέρασες.
Και στο τέλος δικαιώθηκες για ακόμη μια φορά.
Γιατί ήξερες και ένιωθες πως λίγο πιο κάτω θα ξανάβρισκες την αγάπη, το σεβασμό, την αναγνώριση.
Αναγνώριση που γεύτηκες άπλετα στον αποχαιρετισμό μας.
Πίστεψέ με, στα χρόνια πού βρισκόμουν στην πολιτική και συμμετείχα σε αντίστοιχες κοινωνικές συνευρέσεις ποτέ δεν είδα τόσους πολλούς, όσους είδα να θέλουν να σε αποχαιρετίσουν και το κυριότερο τόσους νέους ανθρώπους να δακρύζουν στο τελευταίο τους αποχαιρετισμό.
Και αυτό γιατί ασυναίσθητα και ίσως χωρίς να το καταλάβεις καλλιέργησες τόσες ανθρώπινες σχέσεις βασισμένες στη ειλικρίνεια, στην ευθύτητα, στην αποτελεσματικότητα.
Καλλιέργησες τόσες σχέσεις, από την έντονη επιθυμία σου να είσαι πρώτα άνθρωπος και μετά γιατρός, προσφέροντας τις υπηρεσίες σου και ανοίγοντας δύσκολες ιατρικές πόρτες σε αυτούς που αντιμετώπιζαν προβλήματα και κυρίως σε αυτούς που δεν είχαν τη δυνατότητα.
Θυμάμαι ότι στην προσπάθειά σου να μας πεισμώνεις με το αποτέλεσμα συνήθιζες να μας λες ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο σε σημείο που να αισθανόμαστε αδύναμοι, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που εκτόξευες την οικεία για σένα ιατρική απειλή. ‘ξεβούλωσε τα αυτιά σου.. να ακούς τον κόσμο γιατί διαφορετικά θα σου το κάνω εγώ ’.
Ήσουν απόλυτος, ασυμβίβαστος και ειλικρινής, αφού δεν ήξερες τι σημαίνει δικαιολογία. Ακόμη και όταν ήσουν δυσάρεστος το έκανες με έναν ανυπόκριτα ευθύ λόγο, που στο τέλος κατέληγε στην αποθέωση της ειλικρίνειας.
Ήσουν αυστηρός με τις αρχές σου, με τις συνήθειές σου άλλα και με το τρόπο της ζωής σου. Και το κακό για μας ήταν ότι όχι μόνο ήθελες να μη στις παραβιάζουν άλλα να τις εφαρμόζουμε κι εμείς.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που μαλώναμε για το τσιγάρο -ώσπου το έκοψα- για τη διατροφή, για την απόλυτη μεσημεριανή ησυχία, για τα ξενύχτια, για… για…
Ένας μόνο τη γλύτωνε. Η μεγάλη αδυναμία σου, ο εγγονός σου ο Σωτήρης για τον οποίο είχες καταλύσει όλους τους κανόνες.
Έτσι γνωρίσαμε ένα άλλο Μπονώτη που έμοιαζε στη συμπεριφορά περισσότερο σαν συμμαθητής και φίλος του Σωτήρη παρά παππούς.
Και με αυτές τις τελευταίες αναμνήσεις σε αποχαιρετήσαμε.
Θα σε θυμόμαστε για όσα καλά έκανες …για την πόλη, για τον πολίτη, για μας.
Νίκος Λέγκας».