Του Μητροπολίτου πρ. Αυλώνος Χριστοδούλου
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 8, 28, 9, 1
«…ὑπήντησαν αὐτῷ (τῷ Ἰησοῦ) δύο δαιμονιζόμενοι…» (Ματθ. 8, 28).
Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται στό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δύο δαιμονιζομένων τῶν Γεργεσηνῶν. Ἡ ὄψη τους ἦταν σκοτεινή σάν τοῦ διαβόλου καί ἡ ζωή τους νεκρή σά τό θάνατο. Καί οὔτε λίγο, οὔτε πολύ οἱ δαιμονισμένοι ἀναγνώριζαν τήν κυριότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν ἔμψυχη καί ἄψυχη κτίση, γι’ αὐτό Τόν παρακάλεσαν «νά μήν τούς βασανίσει πρίν τήν ὥρα τους».
Πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι, τό πλῆθος τοῦ κόσμου, ὁ ὄχλος κατά τά εὐαγγελικά κείμενα, θεωροῦσαν τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς ἁπλό ἄνθρωπο. Οἱ δαίμονες, ὅμως, πού εἶχαν σκηνώσει στίς ὑπάρξεις τῶν δύο δυστυχισμένων αὐτῶν δαιμονισμένων, ἀνακήρυξαν τή Θεότητά Του. Οἱ δαιμονισμένοι αὐτοί ἦταν τόσο φοβεροί, πού κανένας δέν τολμοῦσε νά περάσει ἀπό ἐκεῖνο τό δρόμο.
Οἱ ἄνθρωποι ἀπό φόβο δέν περνοῦσαν ἀπό ἐκεῖ. Πέρασε, ὅμως, ἀπό ἐκεῖ καί τούς ἐπισκέφθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιατί καί οἱ δαιμονισμένοι ἦταν παιδιά τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ὁ τιμωρός τῶν παραστρατημένων γενικά, ἀλλά εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ διάβολος, πού ἦταν μέσα τους κρυμμένος, φοβήθηκε τήν παρουσία τοῦ Κυρίου του, γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι κύριος καί τοῦ διαβόλου. Ὁ διάβολος παρακάλεσε τότε τόν Κύριο νά μήν τόν τιμωρήσει πρίν τήν ὥρα του στή γέεννα τοῦ πυρός.
Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δαιμονιζομένων ἦταν ἕνα ἀπό τά συγκλονιστικότερα θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιατί ἀπέδειξε πώς ὄχι ἐπάνω σέ ἀνθρώπους, ἀλλά οὔτε κἄν ἐπάνω σέ χοίρους δέν ἔχει δύναμη ὁ διάβολος, ἄν δέν τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Καί αὐτό πρέπει νά τό καταλάβουμε καλά ὅλοι μας.
Οἱ δαιμονισμένοι, λέει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, κατοικοῦσαν μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους μέσα στά μνήματα. Ἦταν ἄνθρωποι μακριά ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό καί αὐτή τήν ἐσωτερική τους σατανική δέσμευση τήν παρουσίαζε εὔγλωττα ἡ ἀγριότητα καί ἡ διαβολική μαυρίλα τοῦ προσώπου τους. Ἦταν τρισάθλια ὄντα, γιατί εἶχε εἰσχωρήσει μέσα τους ὁ σατανᾶς!
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θεράπευσε τή γύμνια τῶν ψυχῶν τους καί τά σώματά τους τά ἔντυσε μέ τή στολή τῆς δόξας πού ἔχει δοθεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο. Οἱ δύο δαιμονισμένοι, ὅπως ἀφήνει νά ἐννοήσουμε ἡ σημερινή περικοπή, ἤθελαν νά λυτρωθοῦν ἀπό τή δαιμονική τυραννία καί ὁ Κύριος τούς ἐλευθέρωσε καί μάλιστα ἔγιναν διαπρύσιοι κήρυκες τῆς Θεότητας Του.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος, κυριολεκτικά, κυβερνιέται ἀπό τήν ὅποια ἁμαρτία καί δέν ἐπιθυμεῖ νά μετανοήσει-ἐξομολογηθεῖ, τότε τί γίνεται; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός αὐτό τόν ἄνθρωπο, παρά τή θέλησή του, τόν σωφρονίζει; Ὁ Κύριος μᾶς ἐδώρησε τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου μας, τήν ὁποία, ὅμως, ποτέ, δέν παραβιάζει. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν», (Μάρκ. 8, 34), διεκήρυξε.
Ποιός, ἀλήθεια, πού ζεῖ σέ πόλη ἤ χωριό, δέν ἐπιθυμεῖ νά ἐπικοινωνεῖ μέ τούς συνανθρώπους του καί νά ζεῖ μόνος του; Πρέπει ἤ δέν πρέπει νά προσευχόμαστε στό Θεό γιά ὅλους, ὄχι συγκεκριμένα μόνο γιά τούς δαιμονισμένους, ἀλλά καί γιά τούς μακριά ἀπό τό Θεό ἀνθρώπους; Ναί. Ἄς τό κάνουμε, λοιπόν, μέ στοργή καί μέ ἀγάπη γι’ αὐτούς.