Ήδη απο τον περασμένο Άυγουστο έχει ψηφιστεί ο νέος νόμος ο οποίος στοχεύει στη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Αυτή η διαδικασία δεν γίνεται αναίμακτα καθώς έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις τόσο στον πανεπιστημιακό χώρο όσο και γενικότερα στη κοινωνία. Αν και σε μεγάλο βαθμό είναι δικαιολογημένες και προκύπτουν από την εύλογη ανησυχία στο να μην μετατραπεί το ελληνικό πανεπιστήμιο σε ένα αστυνομοκρατούμενο χώρο, ωστόσο υπάρχουν και αρκετές αντιδράσεις οι οποίες κρύβουν επικίνδυνες απλοποιήσεις και υποθάλπτουν τις όποιες εγκληματικές ενέργειες που λαμβάνουν χώρα.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.” Η πρώτη νύξη στο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου έγινε τον Μάη του 1859 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας διατυπώνει την άποψη πως οι πλούσιες οικογένειες θα πρέπει να ενισχύσουν την εγχώρια παραγωγή. Ο γιος του διαδίδει αυτή την ιδέα σε φοιτητικούς κύκλους. Έτσι στις 10 του Μάη πραγματοποιείται από φοιτητές μια συμβολική πορεία στην οποία οι συμμετέχοντες φορούν ψάθινα καπέλα από τη Σίφνο που ονομάζονταν «σκιάδια».Οι εισαγωγείς καπέλων, ωστόσο, απαντούν στέλνοντας στο πεδίον του Άρεως υπαλλήλους φορώντας κουρελιασμένα ρούχα για να κοροϊδέψουν τους φοιτητές οι οποίοι με τη σειρά τους αντιδρούν και… αρχίζει το ξύλο! Καλείται η αστυνομία η οποία αφήνει ανέγγιχτους τους υπαλλήλους και συλλαμβάνει μόνο φοιτητές. Ως αντίδραση την επόμενη ημέρα οι εξαγριωμένοι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια και ζήτησαν διαδοχικές συναντήσεις από τον υπουργό Εσωτερικών μέχρι και τον ίδιο τον Όθωνα προκειμένου να ζητήσουν το «κεφάλι» του διοικητή της αστυνομίας. Το αίτημα τους δεν έγινε δεκτό και ενώ απειλούνταν επεισόδια ο φρούραρχος της Αθήνας έστειλε μεγάλη στρατιωτική δύναμη στο σημείο και εκδίωξε τους φοιτητές. Τελικά στο τέλος της ημέρας παύθηκε ο διοικητής της αστυνομίας και οι συλληφθέντες φοιτητές αφέθηκαν ελεύθεροι.Την επόμενη ημέρα η είσοδος του στρατού στο πανεπιστήμιο καταγγέλθηκε στη Γερουσία ως καταπάτηση «του ασύλου των επιστημών» το οποίο και αποτελεί την παρθενική μνεία ενός άγραφου θεσμού της νεοελληνικής ιστορίας. Ο πρώτος κανονικός νόμος για τη θεσμοθέτηση του πανεπιστημιακού ασύλου έγινε( και πολύ σωστά για εκείνη την περίοδο) το 1982 απο τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο νόμος ήρθε ως αποτέλεσμα της Χούντας και των γεγονότων του Νοέμβρη του ’74” (Πηγή:https://www.newsbeast.gr ).
Η θεσμοθέτηση αυτή εξυπηρετούσε το αίσθημα ελευθερίας που είχε ανάγκη να εδραιωθεί στην ελληνική κοινωνία καθώς και να αναγνωριστεί η προσφορά του φοιτητικού κινήματος στην ανατροπή της δικτακτορίας. Απο εκεί και έπειτα ο συγκεκριμένος νόμος τροποποιήθηκε ελάχιστα το 2007 ενώ βαθύτερη τομή στο συγκεκριμένο ζήτημα έκανε ο νόμος Διαμαντοπούλου το 2011. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν μετά τη ψήφιση του νόμου Γιαννάκου το 2007 καθώς και τις σφοδρές αντιδράσεις που ακολούθησαν τη ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011. Και στις δύο περιπτώσεις σύσσωμη η ελληνική κοινωνία και το φοιτητικό κίνημα είδαν τους συγκεκριμένους νόμους ως απειλή στη δημοκρατία και περιστολή των δικαιωμάτων των φοιτητών. Όμως από το 2011 και έπειτα έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι με αποτέλεσμα η κατάργηση του ασύλου να αποτελεί όχι ένα ζήτημα προς μία γενικότερη συζήτηση και ιδεολογική αντιπαράθεση αλλά αναγκαίο μέτρο για τη διάσωση των ελληνικών πανεπιστημίων.
Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι πλέον το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταστεί προκάλυμμα εγκληματικών πράξεων και οι λόγοι θέσπισης του έχουν πλέον ατονίσει . Τα πανεπιστήμια εξακολουθούν να αποτελούν χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών και ανάπτυξης επιστημονικών δράσεων . Ωστόσο, έχουν πάψει πλέον να χαρακτηρίζονται ως απολύτως δημοκρατικά και αυτό διότι σε αρκετά πανεπιστήμια της χώρας και όχι σε όλα( όπως μερικοί κακόβουλοι ισχυρίζονται ) η ελεύθερη διακίνηση ιδεών σταματάει εκεί που αρχίζει η δράση τυραννικών μειοψηφιών που εμποδίζουν την υγιή αντιπαράθεση και προωθούν τη φίμωση οποιασδήποτε αντίθετης γνώμης μέσω τραμπουκισμού εώς και εγκληματικών ενεργειών . Σε αυτό βέβαια έχει μεγάλη ευθύνη η ύπαρξη και η λειτουργία των φοιτητικών παρατάξεων εντός των πανεπιστημίων το οποίο όμως θα αναλυθεί ξεχωριστά μία επόμενη φορά. Εδώ να προσθέσουμε και το γεγονός ότι στο άσυλο των πανεπιστημίων βρίσκουν καταφύγιο και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου οι οποίοι σχετίζονται με ναρκωτικά, βιασμούς, trafficking καθώς και εγκληματικών πράξεων οι οποίες σχετίζονται με δράσεις εκτός πανεπιστημίου γενικότερα , αλλά οι δράστες βρίσκουν καταφύγιο εντός των ιδρυμάτων. Σε αυτό το σημείο βέβαια οφειλούμε να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό δεν συμβαίνει στην πλειονότητα των πανεπιστημίων της χώρας, ούτε συνδέεται με την εν γένει εγκληματικότητα, όπως μερικοί κακόβουλοι θέλουν να υποστηρίξουν. Από την άλλη βέβαια είναι απολύτως αυτονόητο ότι δεν γίνεται για την αντιμετώπιση αυτών των πράξεων να ζητηθεί ή να επιβληθεί η εν μέρη, ή κατά τόπους, ή κατά περίπτωση και ή κατά πανεπιστήμιο κατάργηση του προνομιακού αυτού καθεστώτος.
Επομένως πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε ξεκάθαρα και χωρίς δισταγμούς.Προσωπική άποψη αποτελεί το γεγονός ότι η κατάργηση του παρόντος καθεστώτος στο χώρο του πανεπιστημίου είναι επιβεβλημένη και αποτελεί επιτακτική ανάγκη να γίνει πράξη. Ωστόσο δεν θα πρέπει να διολισθήσουμε σε εκδικητικές , ρεβανσιστικές και υπερβολικές πρακτικές οι οποίες θα δώσουν την λανθασμένη και μερικές φορές( χυδαία στημένη ) εικόνα ενός αστυνομοκρατούμενου πανεπιστημίου και μιας εν δυνάμει εγκληματικής φοιτητιώσσας νεολαίας. Δηλαδή για να μην υπάρχουν παρερμηνείες διευκρυνίζουμε τα εξής :
Αρχικά λέμε ναι στην κατάργηση του ασύλου αλλά υπό προυποθέσεις όπως η διασφάλιση των δικαιωμάτων των φοιτητών, ύπαρξη εγγυήσεων για τη μη κατάχρηση από τις πρυτανικές αρχές, μη επιβολής της θεωρίας νόμου και τάξης εντός του χώρου των πανεπιστημίων με ταυτόχρονη αναβάθμιση και της ποιότητας ζωής των φοιτητών εντός του χώρου( βιβλιοθήκες, εστίες, αίθουσες κλπ.) και η μη χρήση υπέρμετρων κατασταλτικών πρακτικών σε περιπτώσεις που δεν απειλείται η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των χρηστών του πανεπιστημιακού χώρου. Έπειτα η απόδειξη ακαδημαϊκών ταυτοτήτων και η εισαγωγή ειδικών αδειών χρήσεως του πανεπιστημιακού χώρου για άτομα που δεν φοιτούν αλλά θέλουν να παρακολουθήσουν μαθήματα ή να κάνουν χρήση διαφόρων χώρων του πανεπιστημιού για εκπαιδευτικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς θα πρέπει να κρίνεται αναγκαία για την είσοδο κάποιου στον πανεπιστημιακό χώρο. Δε τίθεται θέμα <<face control>>, τίθεται θέμα αποκλειστικής χρήσης των δυνατοτήτων που σου παρέχει ένα πανεπιστήμιο απο άτομα που μοναδικό σκοπό έχουν την περαιτέρω πνευματική καλλιέργεια τους, την προσπάθεια ανάπτυξης καινοτόμων επιστημονικών ιδεών και τη προσπάθεια πνευματικής ολοκλήρωσης της προσωπικότητας του ατόμου. Τέλος, η οποιαδήποτε επιβολή τέτοιων μέτρων είναι ανάγκη να συνοδεύεται από τη μία ύπαρξη ισχυρής πολιτικής βούλησης από τη πλευρά της πολιτείας και από την άλλη συλλογική καταννόηση και στους κόλπους του φοιτητικού κινήματος αλλά και στην ελληνική κοινωνία, η οποία θεωρώ πως είναι πλέον αρκετά ώριμη για κάτι τέτοιο, ότι όταν ο υπόλοιπος κόσμος προωθεί μέσω των πανεπιστημίων τα καλύτερα μυαλά και προχωρά στην προσπάθεια εφαρμογής των πιο καινοτόμων ιδεών, εμέις στη χώρα μας ασχολούμαστε με το αν θα πρέπει να δίνουμε ή όχι άσυλο σε άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τον πανεπιστημιακό χώρο. Είναι σχεδόν αστείο, νομίζω, ότι εν έτει 2019 θεωρούμε τη περιφρούρηση του πανεπιστημίου ως κίνδυνο για την Δημοκρατία.
Είναι καιρός λοιπόν να φύγουμε μπροστά. Να κατανοήσουμε ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και πρέπει να δώσουμε στα ελληνικά πανεπιστήμια τα οποία βρύθουν από εξαιρετικά μυαλά και εξαιρετικούς καθηγητές τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν τα πανεπιστήμια του εξωτερικού και να επαναπροσδώσουν στην ελληνική παιδεία τη λάμψη που ανέκαθεν είχε στο πέρασμα της ιστορίας. Και προφανώς στο τρόπο και στις λεπτομέρειες εφαρμογής μπορεί να γίνει ενάς αρκετά γόνιμος διάλογος, ωστόσο, η εφαρμογή της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου κατά γενική αρχή είναι μονόδρομος.
Νίκος Μουστάκας – Προπτυχιακός Φοιτητής Δημόσιας Διοίκησης, επί των Δημοσίων Θεσμών, του Παντείου Πανεπιστημίου
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
