Του Αποστόλη Β.Παππά
Δημοτικού Συμβούλου
Δήμου Τρικκαίων.
Εθνικοί μειοδότες και ο κ. Γεραπετρίτης αλλά και ο κ. Χρυσοχοϊδης.
Για τον πρώτο.
Τι είπε ο κ. Γεραπετρίτης; Το αυτονόητο. Κόκκινη γραμμή είναι τα σύνορα. Χερσαία και θαλάσσια. Σήμερα, τα θαλάσσια σύνορα είναι στα 6 ν.μ. Μέχρις εκεί που εκτείνεται η αιγιαλίτιδα ζώνη.
Αυτό, κατοχυρώθηκε με νόμο του κράτους. Ο χώρος από τα 6 ν.μ. μέχρι τα 12 ν.μ. είναι δυνητικός κυριαρχικός χώρος.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι βάσει του διεθνούς δικαίου μπορούμε κάποια στιγμή να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, αν ποτέ γίνει, η ζώνη από τα 6 ν.μ. μέχρι τα 12 ν.μ. χαρακτηρίζεται διεθνής.
Εάν λοιπόν θεωρήσεις ως κόκκινη γραμμή τη δυνητική ζώνη των 12 ν.μ., όπως επιθυμούν κάποιοι, θα πρέπει και να την υπερασπισθείς. Πώς μεταφράζεται αυτό; Εάν το Oruc Reis εισέλθει στη ζώνη μεταξύ 6 ν.μ και 12 ν.μ. θα πρέπει να το εμποδίσεις. Εν ανάγκη να το βυθίσεις. Να γίνεις πρόξενος θερμού επεισοδίου. Έτσι όμως πέφτεις στην παγίδα του Ερντογάν. Ποιος θα συνταχθεί μαζί σου, ποιος θα σε δικαιώσει και ποιος θα σε κατανοήσει, εάν προκληθεί υπαιτιότητί σου πολεμικό επεισόδιο στα διεθνή ύδατα;
Ποιο επιχείρημα θα επιστρατεύσεις για να δικαιολογήσεις την πράξη σου; Ότι δυνητικά το κομμάτι αυτό στο μέλλον μπορεί να αποτελέσει κυριαρχικό μου χώρο; Σήμερα όμως δεν είναι. Όλοι θα συνταχθούν με το υφιστάμενο και όχι με το υποθετικό και δυνητικό. Έτσι, θα υπάρξει μια καθολική αποδοκιμασία και απομόνωση της χώρας μας και δικαίωση για τον Ερντογάν. Θα χάσουμε όλα τα δίκια μας. Τόσο δύσκολο είναι να το κατανοήσουμε αυτό γαμώ το στανιό μου. Αυτή είναι η μύχια επιθυμία του κ. Ερντογάν, γι’ αυτό έχει δώσει εντολή σ’ αυτό το ψαροκάϊκο να γυροφέρνει. Μπας και τσιμπήσουμε. Γιατί δεν νομίζω να πιστεύει κανείς, ότι το Oruc Reis διαθέτει τον ανάλογο τεχνολογικό εξοπλισμό για τον εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Παιχνίδι αντοχών παίζεται.
Αυτά είναι σοβαρά πράγματα. Δεν επιτρέπονται τέτοιες επιπόλαιες και επικίνδυνες ακροβασίες στα εθνικά μας θέματα. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν εκστομίζονται από υποτίθεται υπεύθυνα πολιτικά χείλη. Σαν τι θα του πούμε του Oruc Reis καλή μου και συμπαθεστάτη κ.Φώφη εάν θελήσει να περάσει τα 12 ν.μ.; Δεν περνάς κυρά Μαρία; Και αν επιμείνει; Τι θα κάνουμε; Θα το τορπιλίσουμε στα διεθνή ύδατα;
Για τον δεύτερο.
Εντάξει, να συμφωνήσω ότι η λέξη «εθνικισμός» που χρησιμοποίησε ο κ. Χρυσοχοϊδης να μην ήτο η πλέον ενδεδειγμένη.
Στη προκειμένη περίπτωση ο πλέον δόκιμος όρος είναι τυχοδιωκτισμός. Ρίχνεις μια φωτοβολίδα στο πόπολο, και όποιος τσιμπήσει. Ίσως αυτόν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει ο κ. Υπουργός. Εν πάση όμως περιπτώσει, δεν έχει και τόση σημασία ο λεκτικός χαρακτηρισμός όσο το τι υπονοείς με αυτόν. Είναι προφανές τι υπονοεί ο κ. Χρυσοχοϊδης. Την ώρα που αγωνίζεσαι να καταχωρίσεις στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση τον κ. Ερντογάν ως τον ταραξία της περιοχής, την ώρα που δηλώνεις ότι είσαι έτοιμος για την επανεκκίνηση των διερευνητικών, την ώρα που δηλώνεις πρόθυμος για την από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, εσύ ανακοινώνεις μονομερώς την επέκταση των χωρικών σου υδάτων στα 12 ν.μ., έστω και μόνον νότια της Κρήτης και των νησιών της Ανατολικού Αιγαίου, θα υπάρξει κανείς μέσος νους που να μην το εκλάβει αυτό ως τροπίλισμα όλων των ανωτέρω.
Εάν αύριο το πρωί υλοποιήσουμε την πρόταση Τσίπρα, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι δεν θα μας εγκαταλείψουν άπαντες; Ότι θα μείνουμε ολομόναχοι;
Τόσο λιανά έπρεπε να σας τα πει ο κ. Υπουργός για να τα κατανοήσετε; Λάβρος ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ραγκούσης εγκαλώντας τον κ. Χρυσοχοϊδη να ανακαλέσει, ζήτησε μάλιστα και την αποπομπή του, είπε και κάτι άλλο. «Ως γνωστόν, η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της πατρίδας μας που απορρέει από το Διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας».
Σωστό. Ουδεμία αντίρρηση επ’ αυτού. Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια. Το δίκαιο της θάλασσας ισχύει από το 1982. Γιατί 38 χρόνια αυτό δεν έγινε πράξη; Τέσσερα και ήμισυ έτη ήτο κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι έγινε και δεν το υλοποίησε; Του διέφυγε; Προφανώς όχι.
Απλώς είχε επίγνωση των παρεπομένων μια τέτοιας ενέργειας. Γι’ αυτό το παραπέμπουμε σε χρόνο μελλοντικό.
Μάλιστα αόριστα μελλοντικό. Ίσως μετά από πενήντα, εκατό, διακόσια ίσως και παραπάνω χρόνια, όταν οι παγκόσμιοι γεωπολιτικοί συσχετισμοί θα το επιτρέπουν…….. ή όταν η Τουρκία πάψει να υφίσταται ως κράτος.
Εντάξει το εμπεδώσαμε.
Σήμερα πάντως μια τέτοια πράξη θα ισοδυναμούσε με αυτοχειριασμό. Τα εθνικά ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται μ’ έναν πλειοδοτικό πατριωτισμό που κινείται στα όρια της φαιδρότητας.
Στο παρελθόν πληρώσαμε ακριβά αυτού του είδους τον «υπερπατριωτισμό».
Το «υπερπατριωτιλίκη» της Εθνικής εταιρείας μας έσπρωξε στον καταστροφικό πόλεμο του 1897, απότοκος του οποίου ήτο η επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στη χώρα μας. Εδώ δεν χωράνε πολιτικάντικα παιχνιδάκια. Απαιτείται σοβαρότητα και υπεύθυνος βηματισμός. Προπάντων όμως εθνική ομοψυχία. Υπάρχει; Η διαπίστωση μου είναι ότι μάλλον παραμένει ακόμη ζητούμενο.
Αν όμως, ο μη γένοιτο συμβεί το απευκταίο, όλοι μαζί στα ίδια χαρακώματα θα βρεθούμε.
Γι’ αυτό…………………….λίγο μυαλό.
Γιατί ως φαίνεται, η κοινή λογική είναι είδος εν ανεπαρκεία σ’ αυτόν τον τόπο.