Προσκύνημα Τρικαλινών στον Άγιο Εφραίμ

Με την Χάρη του Θεού, και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης Γαρδικίου και Πύλης κ.κ. Χρυσοστόμου, τελέστηκε η ετήσια Προσκυνηματική Επίσκεψη της Ορθόδοξης Χριστιανικής Αδελφότητας ο “Ελεήμων Σαμαρείτης” σε Ιερές Μονές και Προσκυνήματα της Αττικής, το Σάββατο 9 Ιουλίου.

Η Αδελφότητα με προεξάρχοντα τον πνευματικά Υπεύθυνο της Αδελφότητας π. Νικόλαο Δαλαγιώργο, επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης Αττικής, καθώς και την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής, όπου ασκήτευσε ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.
Εκείνο το οποίο χάραξε σημαντικά ανεξίτηλα στην μνήμη των προσκυνητών, ήταν η προσκύνηση της Χαριτοβρύτου Εικόνας της Παναγίας Παρηγορήτριας, της Δακρυροούσας και μυροβλύτισσας, στην οποία εναποθεσαμε τις προσευχές μας και ικεσίες. Εκείνο που διαπιστώθηκε με έκπληξη ήταν ότι όταν ψαλλαμε δέηση υπέρ υγείας, σταμάτησε η ροή του μύρου από τους οφθαλμούς της, και με το τέλος αυτής ξεκίνησε τόσο πολύ που ξεχυλισε εκτός του προσκυνηταριου, μαζεύοντας όσο μπορούσαμε παίρνοντας μαζί μας στην επιστροφή το δώρο της Παναγίας για εμάς και της οικογένειες μας.
Κατά την διάρκεια της επιστροφής ο π. Νικόλαος μίλησε καταλλήλως για την ζωή του Αγίου Παϊσίου…
“Ο Γέροντας δεν κρατούσε κανένα να μένει μαζί του παρά ελάχιστους ανθρώπους και για ένα δυο βράδια για λόγους ησυχαστικούς και ασκητικούς. Βέβαια δεν αντέχαν και περισσότερο, αφού αυτός είχε ένα τυπικό και έναν τρόπο ζωής, που δεν μπορούσε να τον αντέξει άλλος άνθρωπος. Στο τυπικό του δεν υπήρχαν δυο πράγματα: φαγητό και ύπνος. Όταν έμεναν εκεί μερικές μέρες παραπάνω τους έλεγε: <<πήγαινε να φας και να ’ρθεις πάλι ή στο Μπουραζέρι ή στη μονή Σταυρονικήτα ή σε άλλο κοντινό μοναστήρι>>. Επομένως δεν αδικούσε και τους ανθρώπους που δυσκολεύονται να πιστέψουν.
Ο άγιος Παΐσιος έδωσε στην Εκκλησία την αγία ζωή του και τη διδασκαλία του μέσα στα δικά μας δεδομένα με απλά λόγια και στηρίζει εκατοντάδες ψυχές ανθρώπων οι οποίες επιστρέφουν κοντά στον Χριστό.

Μετά μας δείχνουν ποιο είναι το πραγματικό νόημα στη ζωή μας: η αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος είναι γεμάτος, όταν αγαπά τον Θεό. Έχω μείνει σε πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία. Σαν το καλυβάκι του Γερο- Παΐσιου δεν βρήκα. Ήταν τόσο ευλογημένος ο τόπος. Δεν είχε τίποτε μέσα ούτε μία καρέκλα. Είχε μόνο μία σπόντα στον τοίχο στην οποία κρεμόταν μία πετσέτα, που είχε να πλυθεί από τότε που την πήρε. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε ούτε ένα σουρωτήρι να φτιάξει τσάι. Όταν μάλιστα του πήρε κάποιος για το τσάι του ένα σουρωτήρι, τότε είπε πως αυτό θα θέλει μία σπόντα για να το κρεμάσει και ακόμη ένα εργαλείο για να τοποθετήσει τη σπόντα, όπως επίσης θα χρειάζεται και να το πλένει. Στο τέλος το έδωσε κι αυτό. Τα τσάγια του ήταν κάτι ξύλα. Αν και το δάσος ήταν γεμάτο από τσάγια ωραία, εντούτοις έβραζε κάποια ξύλα για τσάι. Για ψωμί είχε κάτι ξεροκόμματα. Δεν έχω δει ωραιότερη τράπεζα από την τράπεζά του. Ήταν πάνω σε έναν βράχο. Εκεί με έβαλε μία φορά και μου είπε: «Διάκο, να κάνουμε προσευχή για να φάμε». Τι θα τρώγαμε; Δυο κρεμμύδια και ένα μαρούλι και ξεροκόμματα που τα είχε σε ένα σακούλι.
Όλη νύχτα προσευχόταν και αγρυπνούσε και όλη μέρα νήστευε. Βέβαια, δεν ήταν τόσο η άσκηση η επιτυχία του, αλλά το μεγάλο του κλειδί ήταν η ταπείνωση που είχε. Μεγάλη ταπείνωση από την οποία γεννήθηκε η μεγάλη αγάπη που είχε για τον Χριστό και για κάθε άνθρωπο. Συμπονούσε τον κόσμο όλο. Δεν μπορούσε να ακούσει πράγματα πονεμένα.

Αμέσως τον έβλεπες ότι συνέπασχε με τους ανθρώπους. Όταν του διηγούμαστε κάποιο θλιβερό γεγονός δεν το άκουγε έτσι απλά, αλλά συνέπασχε με το γεγονός εκείνο. Τα διάφορα γράμματα που του έστελλαν και του περιέγραφαν τα προβλήματα τον συντάρασσαν και συνέπασχε με τον κόσμο αυτό. Αφιέρωνε τη νύχτα και τη μέρα του και την προσευχή του στους πονεμένους ανθρώπους. Όλη μέρα δεχόταν τον κόσμο και όλη νύχτα προσευχόταν γι’ αυτούς. Μία μέρα ήρθε εκεί ένας δαιμονισμένος που του επιτέθηκε. Τον άρπαξε, τον ταρακουνούσε και τον ύβριζε. Τότε ο Γέροντας του είπε: «Καλά, καλά! Θα σε τακτοποιήσω απόψε εσένα» και εννοούσε τον διάβολο. Πράγματι όλη νύχτα προσευχόταν.
Ο Γέροντας Παΐσιος ήταν Άγιος «ἐκ κοιλίας μητρός», αγωνίστηκε και σφράγισε την αγιότητά του με το τέλος της ζωής του. Έμεινε πιστός άχρι θανάτου στον Χριστό, παρόλο που είχε μαρτυρικό τέλος. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν «μαρτύριο». Έτσι είπε όταν άφησε την ψυχή του στα χέρια του Χριστού. Είχε φοβερούς πόνους από την ασθένεια που είχε. Τις τελευταίες ημέρες δεν έπαιρνε φάρμακα και πέρασε φοβερό μαρτύριο. Έλαβε και τον στέφανο του Οσίου και του Μάρτυρος από τον Θεό.

Σκοπός μας δεν είναι να ικανοποιούμε την περιέργειά μας με θαύματα και διάφορες ιστορίες από τους Αγίους, αλλά να δούμε τι θέλουν να μας πουν και εν προκειμένω πως εμείς ωφελούμαστε από τον Γέροντα και άγιο Παΐσιο. Ο Γέροντας ήταν Άγιος για τον εαυτό του αλλά και για αυτούς όλους που ακολουθούν το δικό του παράδειγμα, διότι μνήμη Αγίου σημαίνει μίμηση Αγίου, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «μνήμη μάρτυρος μίμηση μάρτυρος». Δεν αρκεί μόνο να ενθυμούμαστε τους Αγίους και να κάνουμε πανηγύρια στις γιορτές τους. Η μίμηση των Αγίων είναι κάτι πολύ περισσότερο σημαντική, γιατί έχει άμεση αναφορά στην προσωπική μας ζωή. Έτσι ο Γέροντας Παΐσιος είναι για μας ένα σημείο του Θεού στην εποχή μας. Ο αιώνας μας είναι ένας τρισευλογημένος αιώνας από τον Θεό, διότι είναι γεμάτος Αγίους, μάρτυρες και ομολογητές, στη Ρωσία, στην Αλβανία, στη Γεωργία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στη Σερβία. Όμως και στον ελλαδικό χώρο με Νεομάρτυρες και Οσίους Γέροντες, οι οποίοι στιγμάτισαν αυτόν τον αιώνα και έδωσαν τη μαρτυρία τους ότι ο Χριστός είναι ο ίδιος και χθες και σήμερον και στους αιώνες. Αυτό είναι το πρώτο που μπορούμε να πούμε, ότι ο άγιος Παΐσιος έδωσε στην Εκκλησία την αγία ζωή του και τη διδασκαλία του μέσα στα δικά μας δεδομένα με απλά λόγια και στηρίζει εκατοντάδες ψυχές ανθρώπων οι οποίες επιστρέφουν κοντά στον Χριστό.
Γι’ αυτό να επικαλείσθε τον Γέροντα Παΐσιο όπως και όλους τους Αγίους και βέβαια όχι να λέμε μόνο ότι τον γνωρίσαμε, αλλά και να τον μιμηθούμε και να μοιάσουμε έστω και λίγο στην αγία ζωή του, να μιμηθούμε τη μεγάλη ταπείνωση που είχε και τη μεγάλη αγάπη του για τον Χριστό και τους ανθρώπους.