του Σεβ/του Μητροπολίτου κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΗΛ. ΜΟΥΣΤΑΚΑ
Τα Χριστούγεννα είναι η μητρόπολη των εορτών από την οποία θα προέλθουν και όλες οι άλλες δεσποτικές εορτές. Η Γέννηση του Κυρίου είναι ένα μυστήριο που ξεπερνάει και αυτό ακόμη της Δημιουργίας κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Για να καταλάβουν όλοι σε βάθος αυτή τη μεγάλη εορτή θα χρησιμοποιηθούν μερικά εύγλωττα παραδείγματα και, σχεδόν, άγνωστες προφητείες για το μεγάλο αυτό γεγονός.
Φανταστείτε ολόκληρη τη Δημιουργία να είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο ένα να είναι το περιβόλι του Θεού που περιείχε λογιών-λογιών εύοσμα άνθη. Στο άλλο φανταστείτε ένα σταύλο που κόπριζαν, αμαρτάνοντας, οι άνθρωποι. Ήρθε η μέρα που στο περιβόλι του Θεού δεν υπήρχε τρόπος να βγουν ομορφότερα και ευωδέστερα άνθη. Τότε γεννήθηκε η Παναγία, που είναι το τέλος της Παλαιάς Διαθήκης. Ήρθε, όμως η μέρα που αυτόν τον σταύλο τον γέμισε ασφυκτικά η αμαρτία, γιατί δε μπορούσε περισσότερο να αμαρτήσει ο κόσμος.
Η γέννηση της Παναγίας ήταν ένα πολυσήμαντο προφητευμένο γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης, στην οποία ο Χριστός είναι άσαρκος Λόγος, ενώ στην Καινή Διαθήκη σαρκωμένος. Παίρνει τον άνθρωπο από την αμαρτία (παρά φύσιν), τον οδηγεί στη χάρη (κατά φύσιν) και από εκεί στο υπέρ φύσιν (θέωση). Η Παναγία έγινε κατά σάρκα Μητέρα του Χριστού και πνευματική μητέρα όλης της ανθρωπότητας. Είναι η άρουρα, (η γη), δηλαδή.
Στο βιβλίο της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης μπορεί ο καθένας να δει πως δημιουργήθηκε η γη και μετά πως φύτρωσαν αυτά που έσπειραν οι άνθρωποι. Έριξαν διάφορους σπόρους στη γη και κείνη βλάστησε για πρώτη φορά παρθενικά! Η Παναγία μας είναι η νέα γη που δημιούργησε ο Θεός και βλάστησε από αυτήν ο Χριστός!
Είναι, αλήθεια, η Παναγία η φλεγομένη και μη κατακαιομένη βάτος (Έξοδ. 3, 1-3); Ο Μωυσής, μετά από διάφορες περιστάσεις, έφυγε από την Αίγυπτο επί Ραμσή του Β΄ (1299-1233 π.Χ.) και έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του ιερέα Ιοθόρ στη γη Μαδιάμ για σαράντα χρόνια. Η ερημιά και η μόνωση είναι η τροφή των μεγάλων ανθρώπων πριν αναλάβουν αρχηγικούς ρόλους.
Όπως ήταν φυσικό η καρδιά του φλεγόταν για το λαό του, που, όντως, καίγονταν στην καταπίεση. Προσευχόταν έντονα και ο Θεός του απάντησε με τη φλεγομένη και μη κατακαιομένη βάτο στο Σινά, εκεί όπου είναι σήμερα το περιάκουστο μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης. Σαν να του έλεγε με έμφαση ο Θεός: Ο λαός σου τώρα φλέγεται, αλλά δε θα καεί, γιατί από αυτόν τον λαό θα προέλθει ο Μεσσίας, ασφαλώς, και η Παναγία. Αυτό δεν έχει την έννοια ότι η Παναγία είναι η φλεγομένη βάτος που δεν κατακαίεται· η χάρη του Θεού δεν καίει κανέναν άνθρωπο, απλά είναι ένας συμβολισμός της Παναγίας.
Ο Εζεκίας έκλαψε γοερώς για τις αμαρτίες του· ο Θεός είδε τη μετάνοιά του και έδωσε εντολή στον Ησαΐα να τον ενημερώσει πως ο Θεός θα τον γιάτρευε. Ο Εζεκίας ζήτησε σημάδι για τη γιατρειά του και ο Θεός έδωσε εντολή στο ηλιακό ρολόι του παλατιού να πάει δέκα γραμμές πίσω και μετά να μπει σε μια σκιά.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ήλιος είναι ο Χριστός. Ο Εζεκίας συμβόλιζε όλη την ανθρωπότητα που ήταν πνευματικά άρρωστη, αμαρτωλή. Οι δέκα γραμμές είναι ο ουρανός και τα εννιά τάγματα των αγγέλων και σκιά η κοιλιά της Παναγίας, εννοώντας τη Σάρκωση.
Με τα λίγα αυτά και, εν πολλοίς, άγνωστα μπορεί ο καθένας να δει το μεγάλο μυστήριο της Γέννησης του Κυρίου, ο Οποίος ήταν προτυπούμενος στην Παλαιά Διαθήκη ως άσαρκος Λόγος, γι’ αυτό «ρήσεις προφητών και αινίγματα (με τη σημερινή έννοια της λέξεως, δηλαδή, λόγια ως επί το πλείστον ασαφή) την σάρκωσιν υπέφηναν (παρείχαν μερικές ενδείξεις γι’ αυτήν) την εκ Παρθένου σου, Χριστέ…» (Τροπάριο Καταβασιών Δεκαπενταύγουστου).
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ.