Μέσα στην ταραγμένη δεκαετία του 1930, με την άνοδο και την επιβολή ολοκληρωτικών καθεστώτων στη Γηραιά Ήπειρο, η Ελλάδα, μία χώρα μικρή, προσπαθεί να πορευτεί το δρόμο της μέσα από τις “Συμπληγάδες” Πέτρες ,ενός πολιτικού και στρατιωτικού παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι που διανοίγει το δρόμο, για μια πολεμική εμπλοκή ,η οποία θα συμπαρασύρει όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρώπης, σε ένα πόλεμο, που θα παραμείνει στην ιστορία, ως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μία χώρα μικρή, που δεν προκαλεί αλλά και που δέχεται να προκληθεί.
Ήταν 15 Αυγούστου του 1940.
Ο λαός της Ελλάδας προσκυνούσε ταπεινά την Δέσποινα του Αρχιπελάγους στην Τήνο, όταν το Ιταλικό υποβρύχιο, χτύπησε ύπουλα και βύθισε το αντιτορπιλικό “Έλλη” με τους φτωχούς προσκυνητές, τις γυναίκες, τους γερόντους και τα άρρωστα παιδιά.
Και ήταν χάραμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ημέρα Δευτέρα και ώρα 5:20 το ξημέρωμα, που η χώρα μας ενεπλάκη σε έναν πόλεμο που δεν τον ήθελε, αλλά και που δεν μπορούσε να αποφύγει.
Τα γεγονότα, χιλιοειπωμένα. Θα μπορούσα χάριν οικονομίας χρόνου να μην τα μνημονεύσω. Όμως πώς να προσπεράσει κανείς, το μεγαλείο της απάντησης, του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά, στο ταπεινωτικό ιταλικό τελεσίγραφο και τη λιτότητα του πολεμικού ανακοινωθέντος: “Από της 6ης και 30 πρωινής σήμερον, αι Ιταλικαί Στρατιωτικαί Δυνάμεις προσβάλλουν τα ημέτερα τμήματα, προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.”
Ξάφνιασε το ΟΧΙ της Ελλάδας που το στήριξε, σύσσωμος ο ελληνικός λαός με πρωτοφανή προθυμία και αυταπάρνηση. Ξάφνιασε τον Μουσολίνι πρώτον από όλους. Ήταν σίγουρος πως οι ενέργειες εκφοβισμού που προηγήθηκαν – με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της «Έλλης» – είχαν προετοιμάσει το έδαφος, για μια άνευ όρων παράδοση. Ξάφνιασε και τον υπόλοιπο κόσμο. «Αν η Ελλάδα ενέδιδε στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να την κατηγορήσει» είπε σε ραδιοφωνική ομιλία του, το 1942 Βρετανός υπουργός.
Αλλά κυρίως, το ΟΧΙ, η αντίσταση, έδωσε ελπίδα. «Ο φασισμός δεν είναι ανίκητος» ήταν το μήνυμα. Με ανεπαρκή ρουχισμό και ελάχιστα πυρομαχικά, μέσα στα χιόνια των ηπειρωτικών οροσειρών, ο ελληνικός στρατός αντιστάθηκε. Με τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία του, κατάφερε, όχι μόνο να αντιμετωπίσει την επίθεση, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Διείσδυσε βαθιά στο έδαφος της Βορείου Ηπείρου και κατέλαβε μια σειρά από σημαντικές πόλεις: 21η Νοεμβρίου καταλαμβάνεται η Κορυτσά και ακολουθούν οι καταλήψεις της Μοσχόπολης, του Πόγραδετς, της Πρεμετής, των Αγίων Σαράντα, του Δέλβινου και του Αργυροκάστρου, για να ολοκληρωθούν με την κατάληψη της ηρωικής Χειμάρας και της Κλεισούρας.
Στο τέλος του χρόνου οι Ιταλοί βρέθηκαν απωθημένοι 60 χλμ. πέρα από τα αλβανικά σύνορα. Συνέτριψε ο ελληνικός στρατός και τη σφοδρή «εαρινή επίθεση» που παρακολουθούσε ο ίδιος ο Μουσολίνι. Ήταν πλέον θέμα χρόνου «ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη να υψώσουμε σημαία ελληνική». Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα, ανεβάζοντας κατακόρυφα το ηθικό του λαού και του ανδρειωμένου στρατού μας.
Η υποδουλωμένη Ευρώπη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την μικρή Ελλάδα, που τολμά να αντιταχθεί με το μικρό της ανάστημα και την μεγάλη καρδιά αλλά και με την αυτοπεποίθηση την οποία γεννά, η ιδέα της τιμής και της Ελευθερίας στη πολεμόχαρη βία του Ιταλικού φασισμού. Σύσσωμος ο παγκόσμιος τύπος ασχολείται με τα ελληνικά κατορθώματα και παρομοιάζει τους αγώνες της Ελλάδας κατά του Μουσολίνι, με τον αγώνα του Λεωνίδα των Θερμοπυλών κατά του Ξέρξη.
Όμως, στις 6 Απριλίου του 1941, η Γερμανία, βλέποντας την αδυναμία της συμμάχου της, έσπευσε σε βοήθεια. Η ιταλογερμανική συμμαχία – ο «Άξονας» – έπρεπε να παραμείνει αρραγής και οι επιδιώξεις του στη Βαλκανική να υλοποιηθούν. Ο ελληνικός στρατός αντιμετώπισε με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αυταπάρνηση, τις σιδερόφραχτες μεραρχίες του Χίτλερ. Αλλά τώρα πια, αυτό δεν ήταν αρκετό. Οι αγωνιστές του Ρούπελ παραδόθηκαν και οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1941. Ακολούθησε μία περίοδος στυγνής Κατοχής, την οποία ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε επίσης με θάρρος και αγωνιστική διάθεση, με ομόψυχη Εθνική Αντίσταση.
Στην περίοδο της τριπλής κατοχής η μικρή μας χώρα υπέστη πάσης φύσεως καταστροφή. Οι κατακτητές διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Προέβησαν σε υποχρεωτικό δανεισμό από την Τράπεζα της Ελλάδος ,χωρίς ποτέ να επιστρέψουν το ποσό, γνωστό σ’ εμάς ως κατοχικό δάνειο. Καταλήστεψαν την πολιτιστική μας κληρονομιά, κλέβοντας πολύτιμα βιβλία, λεηλατώντας αρχαιολογικούς θησαυρούς και έργα τέχνης. Το αποκορύφωμα της θηριωδίας τους όμως υπήρξαν, τα 89 αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα σε όλη την ελληνική επικράτεια, οι εκτελέσεις αθώων αμάχων, ακόμα και παιδιών, ως αντίποινα σε πράξεις αντίστασης του λαού μας. Τα αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, βρίθουν από επίσημες αναφορές μαζικών εγκλημάτων των κατοχικών δυνάμεων. Σε πολλά από αυτά τα μαζικά εγκλήματα, οι Γερμανοί ξεπέρασαν και τη διαταγή: «100 Έλληνες για έναν Γερμανό». Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους 1.100 νεκρούς στα Καλάβρυτα, τους 444 στο Κομμένο της Άρτας, τους 229 στο Δίστομο, τους 290 στο Μεσόβουνο ,τους 340 στους Πύργους Πτολεμαΐδας, τους 280 στην Κλεισούρα Καστοριάς καθώς και τη λεηλασία της Κανδάνου στην Κρήτη;
Κάποτε όμως έφτασε η λευτεριά, πολυπόθητη και ακριβά πληρωμένη. Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 οι Γερμανοί έφυγαν από την Αθήνα και από την Ελλάδα ολόκληρη! Έληξε έτσι ένας τετράχρονος αγώνας που έγραψε σελίδες δόξας στην ιστορία του τόπου μας. Η γαλανόλευκη κυματίζει ξανά στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
1940 – 2017
Πέρασαν από τότε 77 χρόνια. Οι εποχές άλλαξαν αλλά τα γεγονότα επαναλαμβάνονται. Επίβουλοι της Ελλάδας τότε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι κήρυξαν πόλεμο εναντίον της πατρίδας μας. Εχθρός του ίδιου λαού σήμερα – ένα παγκόσμιο και μισάνθρωπο σύστημα – κήρυξε το δικό του πόλεμο στην ίδια χώρα. Στο παρελθόν τα όπλα του εχθρού ήταν συμβατικά. Τα σημερινά όπλα είναι ύπουλα, σχεδόν αόρατα αλλά εξίσου καταστροφικά. Σήμερα ο πόλεμος είναι οικονομικός, πνευματικός και ηθικός. Είναι πόλεμος κατά των αρχών, ιδεών και αξιών της φυλής μας. Πόλεμος που χτυπά τις ρίζες της. Η προπαγάνδα του εχθρού έχει εισβάλει – με τη δική μας συγκατάθεση και ευθύνη – μέσα στα σπίτια μας από όλα τα μέσα ενημέρωσης.
Χαλάσαμε ως λαός.
Τις τελευταίες δεκαετίες φροντίσαμε να καταστρέψουμε ένα – ένα τα θεμέλιά μας, τους βωμούς και τα ιερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ιστορία, γλώσσα, θεσμούς, αξίες. Γι’ αυτό και δεν αντέξαμε την σύγχρονη επίθεση. Και να που φτάσαμε! Μέσα σε λίγα χρόνια βλέπουμε τις περιουσίες μας να χάνονται, την ανεργία να αυξάνεται, τους νέους μας να εκπατρίζονται, τον λαό μας να πεινάει, την αξιοπρέπειά μας να εξανεμίζεται, τη χώρα μας να αδειάζει. Βουλιάξαμε σε χρέη και δάνεια, βυθιστήκαμε σε προβλήματα και αδιέξοδο, γεμίσαμε συσσίτια.
Η φιλοπατρία βαφτίστηκε μισαλλοδοξία και συντηρητισμός.
Την παράδοση της χώρας μας στους εχθρούς της, την ονομάσαμε «πρόοδο και ανάπτυξη» και την προδοσία των αρχών και αξιών μας «συναίνεση στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών», τη στιγμή που οι ίδιοι εχθροί μας στήνουν πολέμους σε διάφορα μέρη της γης. Η έννοια «Έλληνας» τείνει να αντικατασταθεί με την μοντέρνα έννοια «πολίτης του κόσμου», λες και το δεύτερο δεν μπορεί να συνυπάρξει με το πρώτο.
Η ελληνική σημαία, την οποία υπερασπίστηκαν οι στρατιώτες του ’40 στα βουνά της Αλβανίας – δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους – δεν αποτελεί για κάποιους τιμημένο σύμβολο. Αντίθετα όποιος την προβάλλει χαρακτηρίζεται «εθνικιστής» και «κωλύει την πρόοδο.»
Κάτι πρέπει να αλλάξει τώρα άμεσα, χωρίς καθυστέρηση. Θέλουμε πολιτικούς με καθαρή σκέψη, εξυπνάδα, με ηρωισμό και τόλμη. Δεν θέλουμε πολιτικούς που να ψηφίζουν κατά παραγγελία νόμους. Θέλουμε ανθρώπους που να μας κυβερνήσουν, ίσως να μας διορθώσουν. Όχι να μας τιμωρήσουν για τα δικά τους κυρίως λάθη, Τους θέλουμε να εκπροσωπούν το λαό, όχι τους δανειστές. Δεν αντέχουμε πολιτικούς συμβιβασμούς, γιατί η αξιοπρέπειά μας δεν επιδέχεται ούτε καθυστερήσεις, ούτε και μισές λύσεις.
Δεν τους ψηφίζουμε για να μας στύψουν στο όνομα της Ευρωπαϊκής σκοπιμότητας, ούτε για να μας αντικαταστήσουν την πίστη μας στον Τριαδικό Θεό, με την υποτέλειά μας στην μνημονική Τρόικα.
Τους επιλέξαμε, για να εκφράσουν τη δόξα του Ιστορικού λαού μας. Η χώρα μας την ιστορία της, την έγραψε στο παρελθόν, με ένα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, με ένα ηρωικό ΟΧΙ, που τα είπανε κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι στην κατάλληλη στιγμή. Όταν έφτασαν οι πρόγονοι μας να τρώνε ποντίκια και γέμισαν με αρρώστιες, τότε έκαναν την έξοδο τους στο Μεσολόγγι και όταν η κατοχή χτυπούσε την πόρτα της πατρίδας μας το 1941.
Θέλουμε πολιτικούς που να πούνε ΟΧΙ στην Τρόικα και να δείξουν τί σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, σε όλον τον κόσμο. Θέλουμε οδηγούς σε μία έξοδο ελεύθερων πολιορκημένων, για να κατεβάσουμε κάθε ξενική σημαία από την Ακρόπολη της Ιστορίας, του τόπου και του πολιτισμού μας.
Δώσαμε τον ιδρώτα και το δάκρυ μας. Δεν θα δώσουμε όμως καμιά σταγόνα από το αίμα μας.
Μέχρι σήμερα έχουμε δει μόνο μέτρα, συμφωνίες εις βάρος μας, εκβιασμούς, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ατέλειωτες υποχωρήσεις. Δεν έχουμε δει καμία νίκη, καθόλου τόλμη, Κάνουμε έκκληση στον πολιτικό μας κόσμο. Οφείλουν να φωνάξουνε παντού, ότι δεν πεινάμε μόνον ως πολίτες, κυρίως πονάμε ως λαός. Όποιος ηγέτης στην παρούσα φάση δεν μπορεί να είναι ριψοκίνδυνος, γίνεται από μόνος του επικίνδυνος. Εάν σιωπήσουν, δεν θα τους συγχωρέσει η Ιστορία. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον ποιος φταίει για τη σημερινή μας κατάσταση. Μας νοιάζει ποιός και τι θα μας σώσει. Ψάχνουμε για πατριώτες, όχι για ενόχους.
Το ΟΧΙ του 1940 δεν είχε καμία λογική, είχε όμως εξυπνάδα και αξιοπρέπεια.
Οι νίκες δεν στηρίζονται σε ΝΑΙ συμβιβασμού.
Στηρίζονται σε ΟΧΙ ηρωισμού.