Του Αποστόλη Β. Παππά Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Τρικκαίων
Το 1648 η Ουκρανία βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας. Μετά την κατάργηση των προνομίων που απολάμβανε εξεγέρθη με επικεφαλής τον Μπογκτάν Χμελνίτσκι. Ο Χμελνίτσκι ζήτησε την βοήθεια των Ρώσων. Ο τσάρος της Ρωσίας Αλέξιος προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει, υπό την εκβιαστική όμως προϋπόθεση, ότι μετά την επικράτηση επί των Πολωνών θα ενώνονταν με την Ρωσία. Πράγματι, μετά την νίκη επί των Πολωνών η Ουκρανία ενώθηκε με την Ρωσία βάσει της συμφωνίας του Περαγιασλάβ το 1654. Το 1917 με την κατάρρευση της Τσαρικής Αυτοκρατορίας επακολουθεί ο Ρωσικός εμφύλιος πόλεμος. Με την επικράτηση των Μπολσεβίκων, πάλι κατά έναν βίαιον τρόπο ενσωματώνεται στη Σοβιετική Ένωση. Για την αντίδραση της και την αντίσταση της τιμωρήθηκε με την μεγάλη επισιτιστική κρίση του 1932, Γολοντομόρ στα ουκρανικά, που στοίχισε τη ζωή σε κάμποσα εκατομμύρια ουκρανούς. Το 1954 επί τη επετείω των τριακοσίων (300) χρόνων της Ενώσεως, της εκχωρήθηκε ως δώρο από το Ανώτατο Σοβιέτ η Κριμαία.
Όταν λοιπόν μετά από τρεισήμισι αιώνες αναγκαστικής συμβίωσης δεν υπήρξε η αναγκαία όσμωση ώστε αυτή να μετουσιωθεί σε οικειοθελή, τότε το πρόβλημα της συνύπαρξης των δύο λαών το έχει λύσει η ιστορία. Η χημεία τους δεν ταιριάζει για να πάνε χέρι-χέρι. Προτιμούν να ακολουθήσουν ξέχωρους δρόμους. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει ενιαία εθνική συνείδηση η οποία είναι βασικότερη συγκολλητική ουσία ενός έθνους. Έτσι, κι αν ακόμη πειθαναγκασθούν να συνυπάρχουν, με την πρώτη ευκαιρία θα βγουν στην επιφάνεια τα διαλυτικά φαινόμενα. Όπως επίσης συμβαίνει και το αντίστροφο. Διεχωρίσθη η Γερμανία για ένα διάστημα σε Δυτική και Ανατολική. Όταν όμως οι συνθήκες το επέτρεψαν συνενώθη εν μια νυκτί. Όταν ένας λαός δεν επιθυμεί τη συμπόρευση του με έναν άλλο λαό και παρόλα αυτά προσαρτάται βίαια, τότε μιλάμε για κατάκτηση, για κατοχή. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Βέβαια, σε τέτοιες περιπτώσεις πέραν του τεράστιου ηθικού ζητήματος που προκύπτει και το οποίο χρεώνεται ο εισβολέας, υπάρχει και το ζήτημα της επόμενης ημέρας. Πως θα διαχειρισθεί η Ρωσία, η μάλλον ο Πούτιν για να είμαστε ακριβοδίκαιοι την ουκρανική υπόθεση, γατί δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο ρωσικός λαός συμφωνεί με αυτή την επιλογή του. Το αντίθετο μάλιστα πιστεύω. Απλώς ο Πούτιν δεν ρωτάει κανέναν. Ο Πούτιν είναι ένας ολοκληρωτικός χαρακτήρας. Απαίδευτος δημοκρατικά. Ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας ταυτίζει τον εαυτό του με το κράτος.
Αναγορεύεται σε πολυθεσμικό κέντρο. Πιστεύει ότι εκπροσωπεί τα πάντα. Την πολιτεία, την δικαιοσύνη, το στρατό, την εκκλησία, όλα. Του ενός ανδρός αρχή. Όλα λειτουργούν καθ’ υπαγόρευση του. Απεχθάνεται την κοινή γνώμη. Την έχει γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Όταν έχεις μπροστά σου το ψυχογράφημα ενός τέτοιου πολιτικού, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσεις και τις επιδιώξεις του. Ο Πούτιν θέλει την Ουκρανία ως μια κρατική οντότητα όχι με απόλυτη αλλά με περιορισμένη κυριαρχία, κάτι που παραπέμπει σε προτεκτοράτο. Τη θέλει ως ένα φυλάκιο προκαλύψεως δηλαδή ως ένα αμυντικό εκ δυσμών ανάχωμα. Ως κάτι το αναλώσιμο σε κάποια δύσκολη στιγμή. Αυτό σε πρώτη φάση. Το Ανσλούς (προσάρτηση) θάρθει αργότερα, καθώς και ο σοβιετικός αναθεωρητισμός υπάρχει στο μυαλό του. Αφού ολοκληρώσει την κατάκτηση θα προχωρήσει με τους πρόθυμους. Υπάρχουν τέτοιοι; Πάντα και παντού. Τόπε άλλωστε και ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ θεωρητικός του ναζιστικού κόμματος. «Σε κάθε χώρα που θα καταλαμβάνουμε θα υπάρχουν κάποια καθάρματα έτοιμα να συνεργασθούν μαζί μας. Δεν χρειάζεται να τους ψάξετε, θάρθουν αυτοί να σας συναντήσουν». Και δικαιώθηκε. Κουΐσλινγκ υπήρξαν παντού. Έτσι θα γίνει και στην Ουκρανία. Τι θα γίνει όμως με τους απρόθυμους που είναι η συντριπτική πλειοψηφία του ουκρανικού λαού. Ένας πληγωμένος και υποταγμένος λαός έρχεται η στιγμή που βγάζει τέτοια αντίδραση που είναι δύσκολο να την καταστείλεις.
Τα κατασταλτικά μέτρα όσο ακραία κι αν είναι δεν μπορούν να αποδώσουν. Τουναντίον, επιφέρουν αντίστροφα αποτελέσματα. Αυτό το συνέλαβε πρώτος ένας μεγάλος κατακτητής ο Κουμπλάι Χαν εγγονός του Τζένγκις Χαν και διατύπωσε το διαχρονικό αξίωμα: ‘’Έναν λαό μπορείς να τον κατακτήσεις έφιππος, αλλά δεν μπορείς να τον διοικήσεις έφιππος’’. Η έφιππη διακυβέρνηση της Ουκρανίας, διότι περί αυτού πρόκειται όταν έχουμε έναν δοτό κυβερνήτη, θα οξύνει την κατάσταση. Προϊόντος του χρόνου το ρήγμα θα διευρύνεται, θα γίνεται χαοτικό, και με τον ένα η τον άλλο τρόπο η νομοτέλεια θα κάνει τη δουλειά της. Ο χωροφύλαξ και ο αποικιοκράτης θα εκμετρήσουν το ζην , θα βρεθούν σε αποδρομή, και η φυλακισμένη κοινωνία θα δραπετεύσει. Έτσιθελική συνένωση, συμβίωση η οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να έχει μέλλον. Δεν υπήρξε πουθενά. Ο χρόνος τα σαρώνει όλα. Τι θα μείνει στο τέλος; Θα χυθεί πολύ δηλητήριο. Η έχθρα και το μίσος των δύο λαών θα γιγαντωθεί. Ένα αόρατο κυκλώπειο τείχος θα στηθεί ανάμεσα τους. Δείτε το γίνεται στην Πολωνία. Ανοίγουν διάπλατα τα σύνορα οι Πολωνοί για να υποδεχθούν του ουκρανούς πρόσφυγες. Τυχαίο; Όχι βέβαια. Τότε γιατί; Γιατί οι Πολωνοί δοκιμάσθηκαν πολλές φορές κατά το παρελθόν από το ρώσικο σπαθί, και αυτό είναι κάτι που δεν σβήνει και δεν ξεχνιέται.
Είναι αντινομοτελειακό να πιστεύει κανείς, ότι μια χώρα 40-45 εκατομμυρίων και μάλιστα ευρωπαϊκή, η οποία καταλαμβάνεται δια της κλαγγής των όπλων θα παραμείνει κοιμωμένη. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θα ολοκληρωθεί η κατάληψη. Διότι ο περίπατος εξελίσσεται σε μια οδυνηρή περιπέτεια. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί, εάν οι Ουκρανοί αποφασίσουν το Κίεβο να γίνει Στάλινγκραντ.
Αλλά και από τα ευρωπαϊκά κράτη και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το ζήτημα αυτό δεν καταπίνεται εύκολα. Θάναι συνεχώς στην ημερήσια διάταξη. Ο Πούτιν ακούσια προσέφερε ένα ανέπλιστο δώρο στη Δύση. Έκλεισε τις όποιες ρωγμές υπήρχαν στη Βορειοατλαντική συμμαχία. Η στήριξη στα αντιρωσικά μέτρα δίδεται πλέον χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Η μέχρι τα χθες διστακτική Γερμανία βλέπουμε να γίνεται πρωτοπόρος σ ‘αυτή την προσπάθεια. Έχει εμπεδωθεί πλέον στον Δυτικό κόσμο, ότι ο Πούτιν είναι ένας επικίνδυνος για την ειρήνη και την δημοκρατία άνθρωπος. Επιτέλους, η Δύση αντελήφθη ότι η σύγκρουση αυτή δεν είναι απλώς μια αντιμαχία δύο κρατών, αλλά έχει μια βαθύτερη προέκταση. Είναι μια πάλη δύο διαφορετικών κόσμων. Είναι μια σύγκρουση της Δημοκρατίας με την ασιατική δεσποτεία. Στη μάχη αυτή δεν χωράνε ουδετερότητες. Μόνον καθαρές θέσεις. Ο πάγος πρέπει να μπει τώρα. Αλλιώς θα αφηνιάσει. Συμπεριφορές εξ’ απαλών ονύχων, οι δικτάτορες τις εκλαμβάνουν ως αδυναμία. Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το δεύτερο, η ταπείνωση και η κατοχή είναι οι ιδανικότερες εθνικογερτικές ουσίες. Αφυπνίζουν. Εξεγείρουν. Πλείστα τα ιστορικά παραδείγματα. Η υπόθεση Ουκρανία δεν κλείνει με την κατάληψη, όπως λανθασμένα εκτιμά το Κρεμλίνο. Απλώς ανοίγει.
Η εισβολή είναι μόνον η αρχή. Η επόμενη μέρα θάχει μεγάλο μάκρος. Η ουκρανική υπόθεση θα αποδειχθεί μια χαίνουσα πληγή για την Μόσχα. Κατακλείδα. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ.
Υ.Γ.
Ο Πούτιν και οι συν αυτώ αποκαλούν την ουκρανική ηγεσία νεοναζί. Ας κοιταχθούν λίγο στον καθρέπτη. Τότε θα διαπιστώσουν, ότι αυτοί είναι τα ομοιώματα.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
