Παγωμένη αγκαλιά, δασωμένο πέταλο, λημέρι λύκων και χλωριδικός παράδεισος, ο επιβλητικός Βόρας με τις πολύχρωμες πλαγιές και τα αλπικά χορτολίβαδα υψώνεται περήφανα στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Η ονομασία Βόρας είναι αρχαιοελληνική και προέρχεται από τον Βορέα, τον γιο του Αιόλου και προσωποποίηση του Βόρειου ανέμου που σύμφωνα με την μυθολογία ζούσε εδώ.
Το όνομα Καϊμάκτσαλαν είναι η τούρκικη ονομασία των ψηλότερων κορυφών του βουνού που μέχρι και τις μέρες χρησιμοποιείται εξίσου με την ελληνική ονομασία. Η λέξη Καϊμάκτσαλαν σημαίνει τόπος «απαλός σαν κρέμα» και αναφέρεται στα χιόνια που καλύπτουν τις ήρεμες κορυφές και τα αλπικά διάσελα, τις περισσότερες μέρες του χρόνου, ενώ η σλάβικη ονομασία του βουνού είναι Νίτσε. Ράμνο Μπορ, Μαύρο Δάσος, Σοκόλ, Ντόπρο Πόλε, Γριά Οξυά, Τουρκολίβαδο και δεκάδες ακόμα τοπωνύμια του βουνού μπλέκουν τρεις λαλιές και αποκαλύπτουν τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της περιοχής. Πρόκειται για το τρίτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας μετά τον Όλυμπο και τον Σμόλικα και η κορυφογραμμή του αποτελεί το σύνορο μεταξύ της χώρας μας και της ΠΓΔΜ. Το μεγαλύτερο μέρος του Βόρα απλώνεται στο βόρειο τμήμα του νομού Πέλλας, ενώ στα δυτικά εισέρχεται στο νομό Φλώρινας και χωρίζεται από τον Βαρνούντα από το πέρασμα της Νίκης και τον κάμπο της Φλώρινας. Στα ανατολικά συνδέεται με τα βουνά Πίνοβο και Τζένα τα οποία αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, τμήμα της ίδιας οροσειράς.
Γνωστό και πολυσύχναστο βουνό τουλάχιστον για τους Μακεδόνες, αφενός για το χιονοδρομικό κέντρο που κρατά χιόνι μέχρι αργά, αφετέρου για τα θερμά Λουτρά της Αριδαίας. Δεν υπολείπεται ορειβατικού ενδιαφέροντος προσφέροντας σχετικά ήπιες αλλά πολύωρες πεζοπορικές διαδρομές που συνδυάζουν το φυσικό ανάγλυφο με την ιδιαίτερη χλωρίδα και το σημαντικότατο ιστορικό ενδιαφέρον.
Τελευταίος στόχος μας η κορυφή Σοκόλ ή Γεράκι με υψόμετρο 1822 μέτρα και αφετηρία τον έρημο οικισμό του Άνω Λουτρακίου στα 1700 μέτρα. Σημαντική υψομετρική διαφορά που χρειάστηκε πολύ πρωινό ξύπνημα. Μάζεμα της κατασκήνωσης και η πορεία μας σε δασικό δρόμο με το χάραμα. Μέχρι το ρέμα της Κουνουπίτσας (3 χλμ) ομαλός, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα αυτοκίνητά μας. Από εκεί και πάνω στενεύει και γίνεται όλο και πιο δύσβατος. Μοναδικό νερό αυτό στην τσίγκινη καλύβα σε διασταύρωση δεξιά του δρόμου. Εδώ δεν υπάρχει καμία ένδειξη για τη συνέχεια του μονοπατιού. Έτσι, αντί να στρίψουμε αριστερά συνεχίσαμε στις φτέρες και στο δάσος για να ταλαιπωρηθούμε κάπως μέχρι να ξαναβρούμε το μονοπάτι.
Από εδώ και πέρα ανηφορίζουμε συνεχώς έχοντας αριστερά μας το απόκρημνο φαράγγι το Ράμνομπορ. Βαδίζουμε σε πυκνό δάσος με οξιές κυρίως. Πυκνό και σκοτεινό κατά περιοχές, με σημεία θέας στο όλο και βαθύτερο φαράγγι και στις δυτικότερες ψηλές κορυφές του βουνού. Μα τι κορυφή είναι η δικιά μας. Δασωμένη μέχρι πάνω, αόρατη μέχρι να πατήσουμε στα τελευταία βράχια. Βρίσκεται ακριβώς στο σύνορο και η ράχη συνεχίζεται μέσα στη Βόρεια Μακεδονία.
Κάποιες στιγμές ανάπαυσης και κατηφορίζουμε ακολουθώντας το νοητό σύνορο μέσα σε πυκνότατη βλάστηση. Φτέρες, χαμηλά κέδρα και θάμνοι κάνουν το μέρος αδιάβατο. Είναι και τα βαθιά ορύγματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που συχνά πρέπει να διαβούμε. Με χίλια βάσανα φτάνουμε στον χωματόδρομο που βλέπαμε τόσο κοντινό από την κορυφή. Η πορεία μας ανατολική προς το Ντόμπρο Πόλε, το ιστορικό οροπέδιο όπου έγινε μια από τις φονικότερες μάχες στις 15 Σεπτεμβρίου 1918 μεταξύ των δυνάμεων της Αντάντ και της Βουλγαρίας και έληξε με την υπογραφή ανακωχής που απομάκρυνε τη Βουλγαρία από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην πρώτη γραμμή, οι Σύμμαχοι είχαν παρατάξει την 122η Γαλλική Μεραρχία Πεζικού, τη 17η Γαλλική Αποικιακή Μεραρχία Πεζικού και τη Σέρβικη Μεραρχία Σουμάντια, ενώ στη δεύτερη γραμμή παρατάχθηκαν δύο σέρβικες μεραρχίες (Τίμοκ και Γιούγκοσλαβ). Η μάχη ξεκίνησε στις 14 Σεπτεμβρίου με βαρύ κανονιοβολισμό. Μέχρι τότε, οι Βούλγαροι φημίζονταν πως δεν είχαν υποστεί απώλειες κατά τη διάρκεια του πολέμου και ο Φερδινάνδος Α’ αποφάσισε να διατηρήσει τα στρατεύματα στην περιοχή – εκεί πολεμούσαν η 2η Βουλγαρική Μεραρχία Πεζικού και η 3η Βουλγαρική Μεραρχία Πεζικού. Από τις 15 μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου, οι Βούλγαροι είχαν περικυκλωθεί. Καθώς είχαν αριθμητικό και στρατηγικό μειονέκτημα, οι Βούλγαροι ήσαν ανίκανοι να σταματήσουν την προώθηση των Συμμάχων, ωστόσο συνέχισαν τον αγώνα παρά τις προτάσεις για παράδοση.
Μετά τη νίκη, ο στρατός της Αντάντ προέλασε στη Βουλγαρία. Στις 19 Σεπτεμβρίου, τα γαλλικά, τα βρετανικά και τα ελληνικά στρατεύματα ηττήθηκαν στην τρίτη μάχη της Δοϊράνης και η Βουλγαρία απέφυγε την κατοχή. Τον Νοέμβριο του 1919, η Συνθήκη του Νεϊγύ παραχώρησε τη Θράκη στην Ελλάδα με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της βουλγαρικής εξόδου στο Αιγαίο πέλαγος. Το νεοϊδρυθέν Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων προσάρτησε τη Βόρεια Μακεδονία.
Ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας και η συσσωρευμένη κούραση δεν μας επέτρεψε να φτάσουμε μέχρι το Ντόμπρο Πόλε. Στρεφόμενοι νότια μέσα από έναν δαίδαλο δασικών δρόμων και μονοπατιών επιστρέψαμε στο Άνω Λουτράκι μετά από μαραθώνια πορεία 21 χλμ και 10 ωρών.
Πηγές πληροφοριών: www.naturagraeca.com, www.wikiwand.com
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Το Σαββατοκύριακο 10-11/7 θα γίνει ανάβαση στην κορυφή Κόψη των Αγράφων (υψ. 1934 μ.) με διανυκτέρευση σε σκηνές στα Καμάρια Αγράφων (1500μ.). Δηλώσεις συμμετοχών στο email του συλλόγου info@trikalasport.gr
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
