Μια Νύμφη ζει στη Θεσσαλία και ονομάζεται Τρίκκη, κόρη του Ασωπού ποταμού. Μια Νύμφη που σε γαληνεύει με την απλότητα του τοπίου, περιζωσμένη από εντυπωσιακές βουνοκορφές.
Η ομορφιά της είναι σαν την ανεπιτήδευτη κλασική ομορφιά μιας κόρης που σε σαγηνεύει όχι με την προκλητικότητά της, αλλά με την πραότητα της κοψιάς της. Ανοιχτωσιά, άπλετο φως, ευρύς ορίζοντας που σε ‘ησυχάζει’ με την απανεμιά του.
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω και να εκτιμήσω τι βλέπω. Ως παιδί … στο μυαλό μου φάνταζε ως γυάλα που περιόριζε τα όνειρά μου, γι’ αυτό και η επιθυμία φυγής με είχε τυφλώσει. Αισθανόμουν το κάλος της, αλλά μου ήταν αδύνατον να το εκτιμήσω.
Κι, όμως, το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και μαζί του γιατρεύτηκα. Ξαναβρήκα το φως μου!
Μεγάλωσα, ταξίδεψα, πήρα εμπειρίες. Είδα άλλους τόπους, ‘γεύτηκα’ άλλες νοοτροπίες, ‘αισθάνθηκα’ άλλους ανθρώπους. Και τότε η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη!
Ποιά Ελβετία; Ποιές Άλπεις; Τί να μας πουν και “οι έξω από δω” σε φυσικό τοπίο και ακατέργαστη ομορφάδα; Και φαντάσου ότι αυτό που βλέπεις γύρω σου, στην Ελλάδα γενικώς, είναι κι ό,τι απέμεινε μετά από ανθρώπινη παρέμβαση. Αγγίζει σχεδόν τα όρια του θαύματος!
Μια ποδηλατάδα στα πέριξ των Τρικάλων σε πείθει για του λόγου το αληθές. Μια πόλη ιδανική για τσάρκα με δίκυκλο καθότι επίπεδη, και απολύτως ασφαλής καθώς υπάρχει η ανάλογη κουλτούρα.
Ειδικά την άνοιξη με τη χλωρίδα στα ντουζένια της η ζωή αποκτά άλλο νόημα και μια χαρά άνευ λόγου και αιτίας φουσκώνει το ‘είναι’ σου. Σαν τον τρελό του χωριού που όλα γύρω του καταρρέουν και αυτός το χαβά του.
Πατάς φρένο στην κεντρική πλατεία και κάτω απ’ τα σκιερά ψηλά πλατάνια και δίπλα από μια φυσική πηγή που αναβλύζει παρατηρείς την Εκκλησία του Δήμου. Η τοπική γερουσία εν μέσω σχολιαστικού οργίου σκοτώνει τον χρόνο της μέχρι την ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Μεγάλη υπόθεση το ‘πηγαίο συναγελάζεσθαι’ της ελληνικής επαρχίας. Αξία ανεκτίμητη!
Απέναντι, κάνεις μια στάση για να απολαύσεις το γάργαρο στολίδι, επ’ ονόματι Ληθαίος. Ένας κατάφυτος ποταμός που μεταμορφώνεται στην κυριολεξία, αναλόγως την εποχή. Δέντρα, λουλούδια, καταρράκτες – τα πάντα όλα στη διάθεσή σου σαν ένα φανταστικό playground για ενήλικες.
Η κεντρική γέφυρα δε, είναι από μόνη της ένα υπερθέαμα – ειδικά μετά το ηλιοβασίλεμα αν αποφασίσεις να την αράξεις σ’ ένα παγκάκι στην όχθη του ποταμού. Κουβεντούλα, δροσιά που σε ξεκουράζει, πάπιες διαφορετικών ηλικιών σε τέλεια στοίχιση, πρόθυμες για κέρασμα και χάζι της μπλε μυστηριακής φωταγώγησης του θολωτού της γέφυρας.
Συνεχίζεις με κατεύθυνση την παλιά πόλη – το Βαρούσι. Εκεί καταλαβαίνεις πώς ζεις στις μεγαλουπόλεις σε σχέση με το πώς θα ΕΠΡΕΠΕ να ζεις! Πετρόχτιστες νέες, παρέα με παλιές, παραδοσιακές μονοκατοικίες – full στο ξύλο και την καλαισθησία – σε μια γειτονιά που μυρίζει χωριό. Στα σοβαρά … αρχίζεις σχέδια για την άμεση μετακόμισή σου!
Κάπου εκεί πιο πάνω, αφήνεις ποδήλατο και συνεχίζεις ποδαράτος μια πλατύσκαλη ανάβαση με προορισμό το σήμα κατατεθέν – το Ρολόϊ στο Φρούριο. Δεσπόζει σ’ ένα ύψωμα απ’ όπου χαζεύεις όλη την αστική φούστα. Πράσινο … πολύ πράσινο, χορταστικές μυρωδιές και παντού χρώμα από ασυγκράτητη ανθοφορία.
Θυμάμαι που ένα τσούρμο εφηβάκια τρυπώναμε κρυφά στον προαύλιο χώρου του Ρολογιού και δεν μας έφτανε αυτό αλλά προχωρούσαμε στα ενδότερα και ανεβαίναμε στην κορυφή του. Ακροβατώντας σε μια ετοιμόρροπη σκάλα, το άνοιγμα της καταπακτής και η κατάκτηση του απαγορευμένου ήταν μια αίσθηση πλημμυριστικά απολαυστική.
Το θέαμα ήταν αποχαυνωτικό και τόσο μαγευτικό που άξιζε το ρίσκο!
Πολλές ενθυμήσεις, πολλά πρόσωπα και γεγονότα περνούν απ’ το μυαλό μου σε καθένα απ’ αυτά τα σημεία. Γλυκιά αναπόληση ιστοριών απ’ το παρελθόν που έχτισαν αυτό που είμαι σήμερα. Τόπος κατάσπαρτος από συναισθήματα και σκέψεις – ΟΛΑ φυτεμένα στο υποσυνείδητο.
Ακόμη και η μουρμούρα στις γειτονιές που συμβάλλει στην ταχύτατη διάδοση ανομολόγητων μυστικών ΔΕΝ μ’ ενοχλεί πια. Είναι κομμάτι του ίδιου παζλ που η προσπάθεια αφαίρεσής του θα άφηνε πίσω ένα μεγάλο κενό.
Τη ζωή στην επαρχία ή την αποδέχεσαι ως έχει με τα καλά και τα κακά της ή αλλιώς μείνε εκεί που είσαι. Μην κάνεις καν τον κόπο να επιστρέψεις. Εξάλλου, η έλλειψη “μουρμούρας” είναι σύμπτωμα αποξένωσης και ατομικισμού.
Είσαι ο Κανένας στη χώρα του Πουθενά – βλέπε Ευρώπη.
Αυτή η αρχοντοεπαρχιώτισσα που λέγεται Τρίκκη είναι Νύμφη με προίκα. Αν την αγαπήσεις κιόλας, σου επιφυλάσσει μια ζωή ήρεμη και ευφρόσυνη που δύσκολα αποχωρίζεσαι.
macroscopio.gr