Γράφει ο
Νεκτάριος Καλαντζής*
Επισκέπτομαι τα Τρίκαλα, την πόλη του Ασκληπιού, για μόνο δύο μέρες, με αφορμή συνέδριο για τις έξυπνες πόλεις, μιας και η πόλη των Τρικάλων πρωτοπορεί τα τελευταία χρόνια στον τομέα αυτό, με γρήγορα δίκτυα, wifi και άλλες έξυπνες εφαρμογές.
Φθάνω στο Μύλο Ματσόπουλου, που πραγματοποιείται το συνέδριο, σε έναν εντυπωσιακό πολυχώρο τέχνης και πολιτισμού του 1884, που έχει μέχρι και δημοτικό κινηματογράφο.
Ο εξωτερικός χώρος ευχάριστος, με πολύ πράσινο, όμορφο καφέ, όπου κάθε Χριστούγεννα φοράει τα καλά του και μετατρέπεται σε Μύλο των Ξωτικών, με χιλιάδες επισκέπτες και κάνει τα Τρίκαλα τον πιο Χριστουγεννιάτικο προορισμό στην Ελλάδα.
Μπαίνω στον εσωτερικό χώρο του κτιρίου και διαβάζω για τους αδελφούς Αγαθοκλή, το αλεύρι, τον Ματσόπουλο και το πώς λειτουργούσε ο αλευρόμυλος. Ανεβαίνω τα επίπεδα του βιομηχανικού μουσείου, με τις ξύλινες σκάλες, και βγαίνω στο μπαλκόνι και εισέρχομαι στον χώρο της κίνησης με τον υδροστρόβιλο και το νερό που έρχεται απ’έξω, έχοντας θέα το πάρκο, που δεκάδες άνθρωποι κάνουν τις βόλτες τους πεζοί ή με το ποδήλατό τους.
Η βιομηχανική αρχιτεκτονική του μύλου αξεπέραστη, που χάριν της δωρεάς Ματσόπουλου στην πόλη, υπάρχει αυτό το κόσμημα σήμερα.
Αφού ανακαλύπτω κάθε σημείο του Μύλου, αργά απόγευμα πάω στην πόλη των Τρικάλων για να γνωρίσω το κέντρο της. Περπατώ την Ασκληπιού, με τα δεκάδες καφέ και τα μαγαζιά, εκεί που χτυπάει η καρδιά της πόλης. Κόσμος πολύς στα καφέ και στα ζαχαροπλαστεία, ενώ μπροστά στο δημαρχείο βλέπω τη στάση που δροσίζει (πέρυσι καλοκαίρι με ζέστη, την είχαμε δοκιμάσει μαζί με τον δήμαρχο της πόλης, όπου μας ψέκασε με σταγόνες δροσιάς) και στο τέλος του πεζόδρομου, σταματώ να δω τα νερά του Ληθαίου ποταμού πάνω στην κεντρική πεζογέφυρα.
Αυτό που βλέπω είναι παντού ποδήλατα και ποδηλατόδρομοι. Άνθρωποι να κάνουν ποδήλατο κάθε ηλικίας, μιας και η κουλτούρα του ποδηλάτου είναι διάχυτη στα Τρίκαλα. Ίσως τα ποδήλατα να ξεπερνούν τον αριθμό των αυτοκινήτων. Από την κεντρική πλατεία, βλέπω το σημείο που υπήρχε το πρωτοποριακό πρόγραμμα με το λεωφορείο χωρίς οδηγό, ενώ η δωρεάν λειτουργία των κοινόχρηστων ποδηλάτων για τους επισκέπτες, αποτελεί παράδειγμα για όλη την Ελλάδα.
Περπατώ προς τα Μανάβικα, την περιοχή με τις δεκάδες ταβέρνες και μπαράκια, που θες να κάτσεις σε κάποιο μαγαζί, για να δοκιμάσεις τοπική κουζίνα και τσίπουρο και να ακούσεις τον Τσιτσάνη (έχει και μουσείο η πόλη για αυτόν). Θα ναι πολύ διαφορετικό. Χάνομαι στα στενάκια της παραδοσιακής συνοικίας ‘’Βαρούσι’’ που με οδηγούν αργά τη νύχτα προς το φωτισμένο ρολόι του βυζαντινού κάστρου, σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό.
Επόμενο πρωί φεύγω από τα Τρίκαλα με κατεύθυνση την Καλαμπάκα και προορισμό τα Μετέωρα. Ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία της Ελλάδος. Μοναστήρια που έγιναν από τον άνθρωπο και πιο συγκεκριμένα από μοναχούς, πάνω σε τεράστιους βράχους.
Παλιά υπήρχαν είκοσι μονές λένε, σήμερα λειτουργούν οι έξι και πρόλαβα να επισκεφθώ τις τρεις. Ο δρόμος από την Καλαμπάκα προς τις μονές σε προετοιμάζει για το απόλυτο σκηνικό, εκεί που θα δεις από μακριά αναρριχητές με τα σχοινιά τους, να προσπαθούν να επιτύχουν το απόλυτο. Να φθάσουν στην κορυφή. Στον ουρανό θα πω εγώ. Κινέζοι, Ρώσοι και κάθε εθνικότητας φωτογραφίζουν το μοναδικό τοπίο, καθώς εγώ βλέπω έναν προσκυνητή να μπαίνει σε μια αυτοσχέδια τροχαλία, σαν μικρό τελεφερίκ μεταφοράς πραγμάτων για τη μονή και να αιωρείται με το συρματόσχοινο πάνω στον γκρεμό. Θέλει μεγάλο θάρρος να το κάνεις, αν και μικρότερο από αυτό των μοναχών που παλαιότερα, που δεν υπήρχαν γέφυρες, έμπαιναν μέσα σε ένα καλάθι πάνω από το γκρεμό και ανέβαιναν στη μονή. Εντυπωσιάζομαι από το Μεγάλο Μετέωρο (Μεταμόρφωση Σωτήρος) , με μεγάλο ύψος, πολλούς ορόφους και πολλά σκαλιά.
Έπειτα με το αυτοκίνητο φθάνω στο ύψος της μονής Αγίας Τριάδος, που μετά από μεγάλο μονοπάτι (υπάρχει και ένα που πας κατευθείαν Καλαμπάκα) και σκαλιά που είναι λαξευμένα δίπλα στο βράχο, σε κάνουν να λαχανιάσεις, με την ιερότητα του χώρου να σε ανταμείβει. Η θέα έξω στην αυλή του μοναστηριού, με την Καλαμπάκα στο βάθος και το κενό κάτω, σου κόβει την ανάσα.
Άλλωστε μέχρι και ο θρυλικός Τζέιμς Μποντ έχει σκαρφαλώσει στους βράχους των Μετεώρων, μιας και ο σωσίας του Ρότζερ Μουρ το 1980 αναρριχήθηκε στη μονή του Αγίου Βαρλαάμ, κατά τη διάρκεια της ταινίας του Τζέιμς Μοντ ‘’Για τα μάτια σου μόνο’’.
Κατευθύνομαι προς τη μονή Αγίου Στεφάνου, που χωρίς περπάτημα, μιας και η είσοδος είναι δίπλα στο παρκινγκ, εισέρχομαι στο γυναικείο μοναστήρι.
Φεύγοντας από τα Μετέωρα βγάζω φωτογραφίες τα μοναστήρια που στέκονται πάνω στους βράχους, μπαίνω για λίγο στην Καλαμπάκα με τα μαγαζιά και το μεγάλο ξενοδοχείο Divani και εντυπωσιάζομαι από τη θέα του ξενοδοχείου Grand Meteora , όπως και του Meteora Hotel στον παραδοσιακό οικισμό στο Καστράκι.
Επιστρέφω Τρίκαλα για λίγο και φεύγω με τις καλύτερες εικόνες από μια περιοχή, που αν και δεν έχει θάλασσα, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, αφού τα έχει όλα, με εικόνες και εμπειρίες που αφήνουν στον επισκέπτη τη μοναδικότητα των Τρικάλων και αυτή της απαράμιλλης ομορφιάς των Μετεώρων.
*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης