Του Αποστόλη Β.Παππά, Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Τρικκαίων
Η υποχρεωτικότητα εξ΄ορισμού ενέχει το στοιχείο του αυταρχισμού και του ολοκληρωτισμού. Είναι πειθαναγκασμός. Δεν έχω καμμιά δυσκολία να το αναγνωρίσω. Αναιρεί το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Όμως, απεριόριστα ελεύθερη επιλογή που συνέπεται μόνον δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις υπήρχε μόνον στη φυσική κοινωνία. Τότε, που ο άνθρωπος ζούσε κατά μόνας ή οικογενειακά. Από τη στιγμή που αποφάσισε να εγκαταλείψει την κατά μόνας και οικογενειακή διαβίωση και να οργανωθεί σε συντεταγμένες κοινωνίες, εν αρχή σε γένη στη συνέχεια σε εθνότητες για να καταλήξει στα έθνη, τότε από τη φυσική κοινωνία περάσαμε στην πολιτική κοινωνία. Το πέρασμα όμως αυτό είχε και το ανάλογο τίμημα. Ο άνθρωπος, συνειδητά θυσίασε ένα μέρος των φυσικών του ελευθεριών και ανέλαβε ένα κομμάτι δεσμεύσεων και υποχρεώσεων. Το έπραξε αυτό πιστεύοντας, ότι η πολιτική κοινωνία παρά τις όποιες υποχρεώσεις και περιορισμούς του επέβαλε θα βελτίωνε τους όρους διαβίωσης. Όπερ και εγένετο. Γι’ αυτό από ελεύθερος επέλεξε να γίνει υπήκοος. Ετυμολογικά η λέξη υπήκοος προέρχεται από το ρήμα υπακούω. Δεν χρειάζεται νομίζω περαιτέρω ερμηνεία της εννοιολογίας του εν λόγω ρήματος. Από τον υπήκοο έλκει την καταγωγή της η υπηκοότητα. Η υπηκοότητα, είναι η νομική και πολιτική ιδιότητα ενός ατόμου με το κράτος στο οποίο ανήκει. Από την ιδιότητα αυτή το άτομο, στα πλαίσια μιας πολιτικής κοινωνίας, χαίρει δικαιωμάτων, προστασίας, ελευθεριών, αλλά υπόκειται και υποχρεώσεων. Εν αντιθέσει με την φυσική κοινωνία όπου κυριαρχεί το ατομικό συμφέρον, στην πολιτική κοινωνία το κοινωνικό και δημόσιο συμφέρον υπερέχει παντός άλλου. Σε μια πολιτική κοινωνία λοιπόν, όταν τούτο διακυβεύεται , η πολιτεία όχι απλώς δικαιούται αλλά μάλλον υποχρεούται να αναστείλει ελευθερίες, να απαλλοτριώσει, να δεσμεύσει, να επιτάξει, να υποχρεώσει να, να, να, εάν κρίνει, ότι ενεργώντας έτσι τούτο προασπίζεται. Όταν επί παραδείγματι κινδυνεύει η ασφάλεια της χώρας από επιτιθέμενο γείτονα όλοι οι μάχιμοι καλούνται υπό τα όπλα. Υποχρεωτικά. Ο μη παρουσιασθείς κηρύσσεται λιποτάκτης, με ό,τι κάτι τέτοιο συνέπεται. Η υπεράσπιση της πατρίδας υπερέχει και αυτού του δικαιώματος της ζωής, καθώς υπάρχουν πιθανότητες πολλοί να εκπνεύσουν στα πεδία των μαχών. Μου είναι λοιπόν δύσκολο να κατανοήσω, αφού έχει πλέον εξαντληθεί η πειθώ, τη στιγμή που αποδεδειγμένα τίθεται εν κινδύνω η δημόσια υγεία και η δημόσια οικονομία με όλες τις προεκτάσεις της, η πολιτεία δεν έχει προχωρήσει στην εμβολιαστική υποχρεωτικότητα, όταν μάλιστα σύνολη η κοινότητα των ειδικών εισηγείται των εμβολιασμών. Και μου είναι ακόμη πιο δύσκολο να το κατανοήσω, τη στιγμή που με μια τέτοια ενέργεια υπάρχουν αρκετές πιθανότητες ή μάλλον βεβαιότητες να σωθούν ζωές, εν αντιθέσει με την προηγούμενη περίπτωση όπου είναι εκ προοιμίου βέβαιον ότι θα χαθούν ζωές. Το νομικό αλλά και το ηθικό οπλοστάσιο υπάρχει. Απομένει μόνον η πολιτική βούληση. Εδώ, ο αντίλογος λέει, ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να διαχειρίζεται το σώμα του κατά το δοκούν. Σωστά. Καμία ένσταση επ’ αυτού. Δεν θα με ενδιέφερε καθόλου, εάν η διαχείριση αυτού αφορούσε αποκλειστικά τον ίδιο και μόνο. Ας το τεμάχιζε κιόλας. Ενίσταμαι όμως, επειδή στη προκειμένη περίπτωση η διαχείριση διαχέεται και προκαλεί επηρεασμούς στο ευρύτερο περιβάλλον. Θα το πω απλά. Δεν γίνεσαι απλώς αυτόχειρ. Αυτό δεν με αφορά. Δικό σου πρόβλημα. Γίνεσαι κάτι χειρότερο. Γίνεσαι δολοφόνος, ίσως και κατά συρροήν, έστω και ακούσια. Αυτό όμως με αφορά και είναι και δικό μου πρόβλημα. Τι συμβαίνει σήμερα με τους αντιεμβολιαστές. Είναι οι πονηρά σκεπτόμενοι, που ενώ θέλουν να απολαμβάνουν τα αγαθά της πολιτικής κοινωνίας θέλουν όμως να ζουν σε συνθήκες φυσικής κοινωνίας. Εντάξει, κι εμένα με γοητεύει η ιδέα να ταχω όλα. Στη ζωή όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Παιδιά ηρεμείστε. Εάν επιθυμείτε επιστροφή στον πρωτογονισμό και στη φυσική κοινωνία, δόξα τω θεώ η Ελλάδα διαθέτει μπόλικα βουνά, όπου μπορείτε να αποσυρθείτε σε κάποιο σπήλαιο διάγοντας βίο ελεύθερο και ανυπότακτο, αφήνοντας ήσυχους εμάς τους ‘’υποταγμένους’’ να βιώνουμε στην ‘’ υποτελή μιζέρια μας’’.
Η πειθαρχία, αρέσει δεν αρέσει, είναι ένας από τους στύλους της πολιτικής κοινωνίας. Έτσι συντεταγμένα προχώρησαν οι κοινωνίες και κατάφεραν να δημιουργήσουν πολιτισμό, να κατακτήσουν πλανήτες, να ερμηνεύσουν το σύμπαν. Και πολλά άλλα. Κοινωνίες, όπου ο ένας κάνει το μακρύ και ο άλλος το κοντό του, στο όνομα μιας δήθεν ελευθερίας που καθίσταται συνώνυμη της αναρχοασυδοσίας δεν έχουν μέλλον. Τελεία και παύλα.