Ένα 29χρονο κορίτσι από τα Τρίκαλα, με σπουδές στις κλασσικές επιστήμες, κατακτά τον κόσμο ως αεροσυνοδός σε μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες.
Η Χρύσα Πλαβού-Μπαλατσούκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα, σπούδασε Φιλολογία και έλαβε ειδίκευση στην ψυχολογία, στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Παράλληλα ασχολήθηκε με το μόντελινγκ κατακτώντας τίτλους και διακρίσεις (Face of Beauty Greece 2016, World Beauty Queen 4th runner up 2016 στην νότια Κορέα) ενώ ήταν παρουσιάστρια του Πανθεσσαλικού διαγωνισμού ομορφιάς το 2018.
Αεροσυνοδός πια, με σημαντικό βιογραφικό ήδη, παρά το νεαρό της ηλικίας της, επιλέχτηκε από μια από τις κορυφαίες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου για να στελεχώσει τα πληρώματά της. Ζει μόνιμα στο Ντουμπάι, μιλάει, άπταιστα Αγγλικά, και έχει βασικές γνώσεις Ισπανικών.
Σήμερα μιλάει στο trikalavoice.gr για την καριέρα και τα όνειρά της και μοιράζεται μαζί μας εντυπώσεις απ’ τα ταξίδια της.
Ακολουθεί η συνέντευξη που ευγενικά μας παραχώρησε:
-Αεροσυνοδός. Όνειρο ζωής για πολλά νέα κορίτσια. Ήταν και δικό σου; Το κυνήγησες; Πως προέκυψε;
Θα πρέπει να είμαι ειλικρινής σε αυτό, όχι. Όνειρο ζωής για μένα ήταν να γίνω πιλότος και έψαξα ίσως να βρω ό,τι θα με έφερνε πιο κοντά στο πάθος μου. Να πετάω. Ξεκίνησα σχεδόν πριν 5 χρόνια με την εθνική μας αερογραμμή, την Aegean . Ήταν κάτι τελείως τυχαίο είδα την αίτηση την συμπλήρωσα, πέρασα τα στάδια και ξεκίνησα, Η μετοίκηση στα Εμιράτα και σε μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές του σκοπού προέκυψε από την προτροπή φίλης και δεν ήταν κάτι που πήρα απόφαση ελαφρά τη καρδία, μου πήρε σχεδόν μισό χρόνο να κάνω το μεγάλο βήμα αλλά η αγάπη μου για τα αεροπλάνα Και συγκεκριμένα να πετάξω με το μεγαλύτερο σε αυτόν τον κόσμο, το α380 με ώθησε λίγο παραπάνω. Δεν το κυνήγησα όπως αλλά παιδιά αλλά δούλεψα σκληρά για να φτάσω εδώ και να καταφέρω να μείνω. Όταν αγαπώ κάτι το κάνω με πάθος και προσήλωση.
-Τι θεωρείς το πιο σημαντικό στη δουλειά σου; Τι είναι αυτό που σου προσφέρει και σε γεμίζει;
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Η ρουτίνα με έφθειρε πάντα αν και την αναπολώ κάποιες στιγμές. Η ελευθερία του να βρίσκεσαι τόσες χιλιάδες πόδια από το έδαφος, η συναναστροφή με διαφορετικό κόσμο καθημερινά, συναδέλφους και επιβάτες, τα ταξίδια, διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες, θρησκείες, έθιμα, κουζίνες. Νομίζω ότι αυτό που με γεμίζει πιο πολύ είναι ακριβώς αυτό, η διαφορετικότητα. Ποτέ δεν έχω μια ίδια μέρα, κάποιοι το αποκαλούν αβεβαιότητα εγώ το αποκαλώ ελευθερία.
-Πίσω από τη λάμψη πάντα υπάρχουν δυσκολίες. Ποιες είναι οι σημαντικότερες που έχει το επάγγελμά σου;
Όλοι βλέπουν εμφανίσιμα νέα παιδιά με στολές, Μεικ απ, ταξίδια, μεγάλες απολαβές και τα συναφή αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Σαφώς και νιώθω ευλογημένη που έχω ταξιδέψει σε πάνω από 45 χώρες σε 2 χρόνια, αλλά η αϋπνία , οι αμέτρητες ώρες ορθοστασίας, κάποιες φορές μέχρι και πάνω από 20 ώρες Ταξιδιών, Η αλλαγή ώρας, κλίματος και προσαρμογής σε κάθε νέα κουλτούρα με άλλους νόμους και Αρχές ίσως να είναι κάποια από αυτά. Για μένα προσωπικά το δυσκολότερο είναι οι στιγμές που χάνεις μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους. Ναι μπορεί να έχω κάνει Πάσχα στην Μόσχα, να έχω κολυμπήσει στο Μπαλί και στον Μαυρίκιο, να έχω κάνει Χριστούγεννα στην Βαρσοβία, γενέθλια με φίλους στο Ντουμπάϊ αλλά τα περισσότερα από αυτά τα πέρασα ανάμεσα σε αγνώστους, ουσιαστικά μόνη. Δεν είμαι αχάριστη αλλά ποιος δεν θα ήθελε να περνάει τις πιο σημαντικές στιγμές του χρόνου με φίλους και οικογένεια; Γιορτές χωρίς το παραδοσιακό ελληνικό Δράμα, τις φωνές, την μουσική και το φαγητό για εμένα δεν είναι γιορτές.
-Έχεις ως έδρα το Ντουμπάι, άλλη χώρα, άλλη νοοτροπία, άλλος τρόπος ζωής. Δυσκολεύτηκες να προσαρμοστείς;
Δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα απλά ακόμη προσαρμόζομαι καθημερινά. Το Ντουμπάϊ δεν είναι όπως το φαντάζονται κάποιοι, αναχρονιστικό και με αυστηρούς νόμους. Έχει μια νοοτροπία που πρέπει να σεβαστείς και να ακολουθήσεις ζώντας σε μια μουσουλμανική χώρα αλλά μην ξεχνάμε Ότι μιλάμε για την πιο πολυπολιτισμική πόλη του κόσμου μετρώντας πάνω από 165 εθνικότητες. Νομίζω ότι πιο ελεύθερη και πιο ασφαλής δεν θα νιώσω ποτέ στην ζωή μου όσον αφορά την κοινωνική μου ζωή.
-Αναπολείς τα Τρίκαλα;
Έχω φύγει από τα 19 μου από τα Τρίκαλα έζησα κάποια χρόνια στην Κρήτη όπου σπούδασα και μετά Αθήνα. Είναι η πατρίδα μου τα αγαπάω και τα παινεύω, πάντα θα θέλω να γυρίζω εκεί που μεγάλωσα αλλά για λίγο. Για μένα η πόλη αυτή είναι η στάση μου, ο σταθμός ψυχικού ανεφοδιασμού μου, να γεμίζω μπαταρίες, να βλέπω αγαπημένα πρόσωπα.
-Αγαπημένος προορισμός;
Δύσκολη ερώτηση. Αγαπώ την Ευρώπη, ερωτεύτηκα την ατμόσφαιρα του Πόρτο, την υπέροχη φύση στην Λυών και τον ρομαντισμό της Βενετίας. Η Ιαπωνία και η Ταϋλάνδη με ενθουσίασαν με το ποσό διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας ως πολιτισμοί αλλά μακράν η αγαπημένη μου ανάμνηση είναι η Σενεγάλη. Επισκέφτηκα το νησί των σκλάβων και έμαθα την ιστορία τους Και τον πόνο τους αλλά και έφαγα παρέα με ντόπιους σε « εστιατόριο» Και με το εστιατόριο εννοώ άχτιστο οικοδόμημα, ερείπιο κοινώς, χωρίς ρεύμα, σε χαρτί που εκτυπώνουμε τις αποδείξεις, Κάνοντας με να νιώθω σπίτι μου και ας ήμουν η μόνη λευκή ανάμεσα σε όλους τους και φεύγοντας πιο γεμάτη και από όταν φεύγω από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Ναι η Σενεγάλη λοιπόν θα πω είναι ο αγαπημένος μου προορισμός.
-Φοβήθηκες ποτέ σε κάποιο απ’ τα ταξίδια σου;
Ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσα φόβο στην δουλειά μου. Ο ουρανός είναι το σπίτι μας, νιώθω πιο ασφαλής εκεί από ότι στο έδαφος. Ο μόνος φόβος σε αυτήν την δουλειά είναι ένας, ότι για όσες ώρες είμαι εκεί πάνω χάνω την επαφή με τον κόσμο. Δεν ξέρω τι γίνεται σπίτι μου, στον κόσμο, στην γη γενικά. Γι αυτό και έχω θέσει έναν απαράβατο νόμο από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να πετάω στον εαυτό μου , να μην κοιτάω ποτέ το κινητό μου όσο είμαι στον αέρα. Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι η αναμονή σκοτώνει, να ξέρω ότι το χειρότερο έχει συμβεί από ένα μήνυμα που έλαβα όντας στον αέρα και να ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, θα με σκότωνε ειλικρινά. Να γνωρίζω, να μην μπορώ να είμαι εκεί, να μην μπορώ να βοηθήσω, να μην μπορώ καν να επικοινωνήσω. Δεν μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο μου να οδηγήσω και να φτάσω, δεν μπορώ να τους πω αναγκαστική προσγείωση με χρειάζονται φεύγω είναι επείγον. Ο μεγαλύτερος μου φόβος λοιπόν ναι είναι τα μηνύματα που λαμβάνω ενώ είμαι στην δουλειά. Αστείο ; Ίσως, Μπορεί να προσγειωθώ όμως στην άλλη άκρη του κόσμου και να έχει αλλάξει όλη μου η ζωή χωρίς καν να το ξέρω σε αυτές τις 15 ώρες που ήμουν εκεί πάνω. Δεν νομίζω ότι κάποιος θα γελούσε στην σκέψη.
-Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 15-20 χρόνια από σήμερα?
Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο ουτοπική ερώτηση αλλά και απάντηση. Επιλέγω να ζω για το σήμερα και δεν σχεδιάζω ποτέ το μέλλον, δεν μπορώ κιόλας δηλαδή γιατί ζω σε μια ρευστότητα. Δεν ξέρω αν με φαντάζομαι έτσι αλλά ίσως με θέλω έτσι, Να έχω επισκεφθεί όσες περισσότερες χώρες μπορώ, να έχω για παρέα την σκυλοκόρη μου Άφρο και να είμαι απλά ευτυχισμένη. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω, το μοναδικό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι θα ήθελα να έχω ακόμα την ελευθερία μου, δηλαδή να πετάω.
Χρύσα σε ευχαριστούμε πολύ.
