Τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Σὰν φλόγα ζεστή, σὰν ἄστρο φωτεινὸ στὸ γαλάζιο οὐρανό, σὰν ἥλιος ζεστὸς ποὺ διώχνει τὸ σκοτάδι, σὰν δροσερὸ ἀεράκι σὲ καλοκαιρινὸ μεσημέρι, ἡ ἀγάπη τῆς μάνας καίει αἰώνια στὴν ψυχή μας.
Ἡ φροντίδα καὶ ἡ ἀφοσίωσή της μᾶς τυλίγουν σὲ ἕνα προστατευτικὸ πέπλο.
Στὰ χέρια της νιώθουμε ἀσφάλεια καὶ γαλήνη…
Στὰ μάτια της βλέπουμε ἀγάπη καὶ καλοσύνη…
Στὰ λόγια της βρίσκουμε παρηγοριὰ καὶ σοφία…
Στὴν ἀγκαλιά της νιώθουμε σὰν νὰ ‘μαστε μικρὸ παιδί…!
Ποτὲ δὲν εἶναι ἀρκετὲς οἱ λέξεις γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὴν θυσία καὶ τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη της.
Ἡ μάνα εἶναι τὸ λιμάνι μας στὰ κύματα τῆς ζωῆς· τὸ καταφύγιό μας στὶς θύελλες· ἡ ἀστείρευτη πηγὴ δύναμης καὶ κουράγιου.
Ποτέ, λοιπόν, μὴ λυπήσῃς τὴν μάνα σου. Μὴν ξεχνᾷς ποτὲ πόσα ἔχει προσφέρει γιὰ ἐσένα. Στὶς δύσκολες στιγμές, ὅταν νιώθῃς χαμένος καὶ μόνος, θυμήσου τὰ λόγια τοῦ τραγουδιοῦ: “Ποτέ σου μὴν τὴν ἀρνηθῇς, γιατὶ στὶς δύσκολές σου ὧρες, πάλι μανούλα μου θὰ πῇς.”
Ἡ ἀγκαλιὰ τῆς μάνας θὰ εἶναι πάντα ἐκεῖ γιὰ νὰ σὲ ἀγκαλιάσῃ, νὰ σὲ παρηγορήσῃ καὶ νὰ σοῦ δώσῃ τὴν ἐλπίδα ποὺ χρειάζεσαι γιὰ νὰ συνεχίσῃς.
Τιμῆστε λοιπὸν τὴν μάνα σας, ὅσο εἶναι νωρίς. Ἐκφράστε της τὴν ἀγάπη σας μὲ λόγια καὶ πράξεις. Γιατὶ ἡ ἀγάπη τῆς μάνας εἶναι τὸ πιὸ πολύτιμο δῶρο στὴ ζωή.
Σ’ ἀγαπῶ, μάνα μου, μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὶ καὶ εὔχομαι ἡ εὐλογία σου νὰ μὲ συντροφεύῃ παντοτινά.