ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΜΤΣΑΣ
Πλησίαζαν , καλή ώρα, μέρες Χριστουγέννων και ήταν μία από τις πρώτες χρονιές εφαρμογής του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Τα οργανωτικά προβλήματα πολλά, οι απαιτήσεις της κοινωνίας για υπηρεσίες υγείας συνεχώς να αυξάνονται και οι γιατροί με τους οποίους λειτούργησε το σύστημα στο νομό μας, ελάχιστοι.
Εκείνη την περίοδο τα περισσότερα τμήματα του νοσοκομείου Τρικάλων, ήταν στελεχωμένα με ένα το πολύ με δύο γιατρούς και το ίδρυμα να είναι υποχρεωμένο να εφημερεύει καθημερινά 24 ώρες για 365 ημέρες τον χρόνο.
Λοιπόν, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ένα ,δυο χρόνια αν θυμάμαι καλά, πριν του 1990, έγινε σε ένα περιφερικό δρόμο, ένα τρομερό ατύχημα. Δύο αυτοκίνητα γεμάτα επιβάτες, το ένα με μετανάστες, συγκρούστηκαν με αποτέλεσμα να γεμίσουν τα εξωτερικά ιατρεία του παλιού τότε νοσοκομείου με βαριά τραυματισμένους.
Ολοι οι εφημερεύοντες, και όχι μόνον, ξενυχτήσαμε μέσα στα χειρουργεία, στην ανάγκη να προσφέρουμε το καλύτερο και είναι αλήθεια πως το βράδυ εκείνο έγινε καλή δουλειά, αν και δύο από τους τραυματίες δεν τα κατάφεραν , παρ’ όλες τις προσπάθειες.
Τα τραγικά γεγονότα εκείνης της νύχτας , καθηλώθηκαν στο νου μου και συχνά τα ανακαλώ, ιδίως τέτοιες ημέρες.
Θυμάμαι συγχρόνως και όλους τους συναδέλφους που ξενυχτήσαμε μαζί στην προσπάθεια να κρατήσουμε ζωντανούς τους τραυματίες και που μερικοί από αυτούς , δεν βρίσκονται πια στην ζωή.
Και εφέτος που ξαναθυμήθηκα τα δραματικά αυτά γεγονότα, διαπίστωσα πως οι συνάδελφοι που έφυγαν από κοντά μας, έγιναν πολύ περισσότεροι. Γιατροί που αποτέλεσαν την πρώτη γενιά της ιατρικής δύναμης του Ε.Σ.Υ. στο νομό μας και που έδωσαν την μεγάλη και δύσκολη μάχη της στήριξης του συστήματος, από την γέννησή του και μετά, μέσα στην μοναξιά των λίγων.
Γιατί είναι αλήθεια, πως εκείνη την εποχή, το νοσοκομείο ήταν φτωχό από κάθε άποψη. Τεχνολογική και κτηριακή . Ο δε μικρός αριθμός των γιατρών οι εργασιακός φόρτος, οι δυσκολίες αλλά και μικροεγωισμοί , έφεραν και συγκρούσεις και γκρίνιες. Βοήθησαν όμως να αναπτυχθούν και μεγάλες φιλίες και δημιουργικές συνεργασίες.
Απ’ αυτούς λοιπόν, τους πιονέρους του Γ.Ν.Τρικάλων και των Κέντρων Υγείας του νεόδμητου ΕΣΥ που πάνω τους στηρίχθηκε η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια περίθαλψη, αρκετοί δεν είναι πια μαζί μας. Και νοιώθω την ανάγκη και υποχρέωση να τους θυμηθώ μαζί σας.
Ενας από τους πρώτους που έφυγαν , ήταν ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ακτινολόγος. Ακτινολόγοι ήταν επίσης ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΝΑΡΙΔΗΣ και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΔΟΥΛΗΣ που χάθηκαν σχετικά πρόσφατα. Δεν είναι πια μαζί μας ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ, καρδιολόγος, ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΤΗΣ, μαιευτήρας- γυναικολόγος και ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΜΕΡΙΔΗΣ, ορθοπεδικός, όπως και ο γενικός χειρουργός, ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ.
Επίσης δεν είναι πια στην ζωή οι αναισθησιολόγοι ΒΑΙΟΣ ΛΕΡΑΣ και ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΑΤΖΑΡΗΣ , ο νευρολόγος ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, η μικροβιολόγος ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΕΤΣΑ, ο δερματολόγος ΠΑΝΟΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ο ουρολόγος ΣΟΛΩΝΑΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και παιδίατρος ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ.
Από τους γιατρούς που υπηρέτησαν στα κέντρα υγείας του νομού, δεν είναι πια μαζί μας, ο ΤΣΑΝΑΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ παθολόγος του ΚΥ Πύλης, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ, παθολόγος και ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ , οδοντίατρος και οι δύο του Κ.Υ. Φαρκαδόνας , όπως και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΟΡΓΟΓΕΤΑΣ, ακτινολόγος και ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ, γενικός γιατρός και οι δύο του Κ.Υ. Καλαμπάκας.
Ηταν μία ανάγκη και υποχρέωση, έστω και μέσα απ’ αυτό το σημείωμα , να θυμηθώ και να αναφέρω όλους αυτούς τους συναδέλφους , με τους οποίους συνεργάστηκα και συνυπήρξα για χρόνια, μαζί και την προσφορά τους στον νομό, συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες και επίσης συχνά κάτω από αναποτελεσματικές διοικήσεις .
Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται, θα ήταν άδικο, μέσα από αυτές τις γραμμές να μην τιμηθεί και η νέα γενιά των συναδέλφων στο Γ.Ν. Τρικάλων, που σήμερα δίνουν την μεγάλη μάχη των χαρακωμάτων, εναντίον της πανδημίας και της προκατάληψης
Γι αυτούς μόνο μία λέξη: Κουράγιο!
Christos.gim@gmail.com