Λόγω της φρικαλεότητας του συμβάντος επέλεξα να αναφερθώ τώρα στο άδικο χαμό του George Floyd θέλοντας να είμαι όσο πιο συνασθηματικά ουδέτερος γίνεται. Αλλά ας δούμε από την αρχή το τραγικό αυτό συμβάν.
Στις 25 Μαίου συνέβη κάτι το οποίο συγκλόνισε την ανθρωπότητα. Ο αστυνομικός της Μινεάπολις Ντέρεκ Σέβιν πατώντας στο λαιμό τον αφροαμερικανό Τζορτζ Φλόιντ τον οδήγησε σε καρδιακή ανακοπή και τον σκότωσε. Η ιατροδικαστική έκθεση κάνει λόγο για καθαρή ανθρωποκτονία. Σχεδόν αμέσως διαδηλώσεις, συγκρούσεις και αναταραχή προκλήθηκε σχεδόν σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Λόγω των συγκρούσεων προέκυψαν δύο ακόμα νεκροί. Πριν λίγες μέρες ένας 29χρονος αστυνομικός δέχθηκε πυροβολισμό στο Λας Βέγκας. Τα πλιάτσικα σε καταστήματα έγιναν καθημερινότητα δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα στις ΗΠΑ. Από την άλλη, έχουμε αστυνομικούς που συμπαραστέκονται σε αφροαμερικανούς διαδηλωτές και τους αγκαλιάζουν, διαδηλωτές να αγκαλιάζουν αστυνομικούς για αυτή τους τη στάση και αφροαμερικανοί να σώζουν αστυνομικούς ή και φασίστες ακόμα από τη μανία των διαδηλωτών. Ένας Τραμπ ανύπαρκτος , που φοβούμενος τις εκλογές καταφεύγει σε απειλές και διχαστικά Show, ανίκανος να αντιμετωπίσει την κατάσταση και προτρέποντας τους κυβερνήτες των Πολιτειών να βγάλουν το στρατό στους δρόμους δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Αυτή είναι η ιστορία με μία απλή αποτύπωση των γεγονότων.
Έχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε και να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε και να εμβαθύνουμε σε κάποιες λεπτομέρειες πέρα από την απλή παρουσίαση των δελτίων ειδήσεων. Από τη μία, έχουμε το κομμάτι των διαδηλωτών όπου προφανώς είμαστε υπέρ της αντίδρασης στο συγκεκριμένο γεγονός, όπως και τα επεισόδια που προκύπτουν από μία λογική συνέχεια των γεγονότων. Όμως, δε θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι ανάμεσα στους καλοπροαίρετους διαδηλωτές οι οποίοι είχαν μία δικαιολογημένη αγανάκτηση υπήρχαν και ομάδες οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να πλιατσικολογήσουν και να εκτονώσουν όλα τους τα απωθημένα. Θα πρέπει να κατανοούμε ότι από τη στιγμή που ζητάμε δικαιοσύνη , πλιάτσικα και αντεκδίκηση δεν έχουν θέση σε αυτή. Διότι δεν μπορούμε να διώκουμε φασίστες και ρατσιστές για τις απεχθείς πράξεις τους αλλά απο την άλλη να δικαιολογούμε στο πλαίσιο του λαϊκού αισθήματος δικαίου , πλιάτσικα και καταστροφές μαγαζιών, περιουσιών, αθώων ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με τις συγκεκριμένες καταστάσεις και στη συγκεκριμένη περίπτωση ακόμα και έγχρωμων ιδιοκτητών περιουσιών. Βρήκαν ευκαιρία να διατρανώσουν την αντίθεση τους σε κάθετι άσχετο με τη δολοφονία του ανθρώπου όπως είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός και οι μεγάλες πολυεθνικές. Σε αυτό πρέπει να είμαστε κάθετοι. ΝΑΙ στη διαδήλωση, ΝΑΙ στα όποια εύλογα επεισόδια, ΝΑΙ στη καταψήφιση της συγκεκριμένης πολιτικής . ΟΧΙ όμως στα πλιάτσικα, τους φασίστες, τους ρατσιστές και την επαναστατική γυμναστική.
Από την άλλη, βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις συνθήκες κάτω απο τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές έγχρωμων στις ΗΠΑ και την καταπίεση την οποία έχουν υποστεί. Ακόμα και όλη η κουλτούρα τους απο το Χόλυγουντ μέχρι τη μουσική βιομηχανία είτε στηρίζει είτε αναπαράγει στερεότυπα για τους έγχρωμους τα οποία συνοδεύονται απο βία, υπόκοσμο και hardcore καταστάσεις. Αν και οι ΗΠΑ αποτελούν φιλελεύθερη χώρα πρότυπο για τον δυτικό πολιτισμό, ωστόσο αποδεικνύεται κατά καιρούς ότι το βαθύ κράτος διαιωνίζει τις ανισότητες και κερδίζει από το διχασμό. Επίσης, ο παράγων Τραμπ στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο παίζει προφανώς επιβαρυντικό ρόλο στην όλη υπόθεση. Ένας βαθύπλουτος πρόεδρος της Αμερικής που εξάρει τα κατώτερα ένστικτα των υποστηρικών του και κατά καιρούς προχωρά σε δηλώσεις και σε πράξεις ρατσιστικού περιεχομένου και διχαστικής- εμπρηστικής καθεστωτικής λογικής. Ενδεχομένως, αν στο τιμόνι των ΗΠΑ βρισκόταν είτε ένας Δημοκρατικός είτε ένας άλλος Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος η πορεία της κατάστασης θα ήταν διαφορετική. Συνεπώς, η τήρηση των ισορροπιών ανάμεσα στους παραπάνω παράγοντες είναι δύσκολη και δεν μπορεί να προκύπτει από αφορισμούς και απόλυτες λογικές
Φτάνουμε λοιπόν σε έναν επίλογο όπου αν δεν γίνουν κατανοητές και κοινός τόπος ορισμένες σταθερές θα βρισκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο αντεκδικήσεων και βίας ένθεν και ένθεν. Δηλαδή, θα πρέπει να καταννοήσουμε ότι στον 21 αιώνα η βία είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται. Η αντεκδίκηση δεν οδηγεί πουθενά και στοιχειώνει παραπάνω τον εκδικητή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να ξεφύγουμε απο την νηπιακή σκέψη ότι για όλα φταίει ο παγκόσμιος καπιταλισμός και πάντα κάποιος άλλος. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου απαρτίζεται από αδύναμες υπάρξεις όπως είναι οι άνθρωποι και προφανώς καταφεύγουν σε σφάλματα , λάθη και εγκλήματα. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο έχουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κρίση της δικαιοσύνης και την τήρηση των νόμων, την αλληλεγγύη, την ηθική και άλλες αρετές που οφείλουμε να καλλιεργήσουμε. Δηλαδή και ο αστυνομικός πέρα από την αποπομπή του απο το σώμα θα πρέπει να καταδικαστεί για ανθρωποκτονία, αλλά και όσοι βρήκαν ευκαιρία να ξεμουδιάσουν λεηλατώντας περιουσίες αθώων ανθρώπων θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με την κρίση της δικαιοσύνης. Προφανώς, υπάρχουν δομικά λάθη ή και εκούσιες παραλήψεις που οδηγούν στις ανισότητες αλλά όταν η μία πλευρά δεν σέβεται την άλλη δεν μπορεί και η άλλη να απαιτεί σεβασμό απο την μία.
Προς δυσαρέσκεια αρκετών φίλων δεν θα διαλαλήσω ότι φταίει ο παγκόσμιος καπιταλισμός και οι ΗΠΑ αλλά θα διαλαλήσω το τρίπτυχο
Je suis Floyd, Je suis American, Je suis Human.
*Νίκος Μουστάκας, Φοιτητής Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου