Λάβρος ο Τρίκκης Χρυσόστομος: “Ὁ λάθρα τι πράσσων τοῦ Ἐπισκόπου, τῷ διαβόλῳ λατρεύει”

Ὁ Ἐπίσκοπος, ὡς πνευματικὸς πατὴρ καὶ ποιμὴν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, κατέχει τὸν κεντρικὸν ρόλον εἰς τὴν διοίκησιν, τὴν καθοδήγησιν καὶ τὴν θείαν Λειτουργικὴν ζωὴν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Κατὰ τὴν ἱερὰν παράδοσιν, οὐδὲν μυστήριον, καμία ἱερατικὴ πρᾶξις δύναται νὰ τελεσθῇ ἄνευ τῆς εὐλογίας καὶ τῆς ἀδείας αὐτοῦ, διότι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ἡ ζῶσα εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ φέρει τὴν πληρότητα τῆς Ἱερωσύνης.

Ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ διάκονος, οἱ ὁποῖοι λαμβάνουν τὴν Ἱερωσύνην αὐτῶν ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπον, λειτουργοῦν ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς ἐπισκοπικῆς εὐθύνης καὶ ὑπὸ τὴν εὐλογίαν αὐτοῦ. *Ὁμοίως, οὐδεὶς κληρικὸς ἢ λαϊκὸς δύναται νὰ κηρύξῃ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ διδάξῃ τὴν πίστιν ἄνευ τῆς ἀδείας αὐτοῦ,* διότι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ὁ θεματοφύλαξ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας.

*Ὁ Μακαριστὸς Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρὸς Παντελεήμων ὁ Β’* (Χρυσοφάκης) ἐπανελάμβανε πάντοτε ὅτι *«Ὁ λάθρα τι πράσσων τοῦ Ἐπισκόπου, τῷ διαβόλῳ λατρεύει.»*

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (+113) εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς Μαγνησιεῖς γράφει: *«Ὁ Ἐπίσκοπος ἵσταται εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ».* Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σαρκωμένος Λόγος, ὁ ὁποῖος ἐνοποιεῖ τὰ πάντα εἰς τὸν ἑαυτόν Του: Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι *τὸ πρόσωπον δηλαδὴ ποὺ ἐνοποιεῖ τὰ μέλη τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.*

Γι’ αὐτὸ εἰς πᾶσαν λατρευτικὴν σύναξιν οι Ιερείς μνημονεύουσι τὸν Ἐπίσκοπόν των ὡς σημεῖον ἐνότητος ὅλων. Καὶ ἕκαστος Ἐπίσκοπος μνημονεύει τὴν Ἱερὰν Σύνοδον, εἰς ἣν ἀνήκει, διὰ νὰ φανερῶσῃ τὴν ἐνότητα μετὰ τῶν ἄλλων κατὰ τόπους μητροπολιτικῶν περιφερειῶν.

Εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς Ἐφεσίους, ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος γράφει: *«Ὁ λάθρα τοῦ Ἐπισκόπου τι πράσσων, τῷ διαβόλῳ λατρεύει»* . Οὗτος, δηλαδὴ, ὁ ὁποῖος πράττει ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν ἀνὰνδον τοῦ Ἐπισκόπου αὐτοῦ, ἀποδίδει λατρείαν εἰς τὸν διάβολον.

*Διότι, ἐνώ ὁ Χριστὸς ἐνοποιεῖ, ὁ διάβολος διαιρεῖ.*

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, εἷς ἐκ τῶν σημαντικωτέρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπέμενεν εἰς τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐνότητος καὶ τῆς ὑπακοῆς εἰς τὸν Ἐπίσκοπον.

Σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλίαν του, ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, *καὶ ἄνευ τῆς εὐλογίας καὶ τῆς καθοδηγήσεως αὐτοῦ, καμία πνευματικὴ ἐνέργεια δὲν ἐκλαμβάνεται ὡς ἔγκυρος.*

Ἡ φράσις αὕτη ἐκφράζει μὲ ἔντονον τρόπον *ὅτι πᾶσα πρᾶξις γινομένη ἐκτὸς τῆς δικαιοδοσίας καὶ τῆς εὐλογίας τοῦ Ἐπισκόπου δὲν εἶναι μόνον ἀταξία, ἀλλὰ καὶ πνευματικῶς ἐπικίνδυνος,* καθότι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος τὴν ἐκτελεῖ, ἐνεργεῖ ὄχι διὰ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὴν οὐσίαν διὰ τὴν ἰδιοτελῆ καὶ κρυφίαν λατρείαν τοῦ ἑαυτοῦ του, ἡ ὁποία τελικῶς ἀπομακρύνει αὐτὸν ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὕτη ἡ ῥῆσις ἀναδεικνύει τὴν ἁγιοπατερικὴν διδασκαλίαν περὶ τῆς ἀναγκαιότητος τῆς ὑπακοῆς εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, ὃς εἶναι ὁ κανονικὸς ποιμενάρχης τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ θεματοφύλαξ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐνότητος.

*Ἡ ὑπακοὴ εἰς τὸν Ἐπίσκοπον θεωρεῖται βασικὴ ἀρετή, καὶ πᾶσα πρᾶξις ἡ ὁποία γίνεταί ἄνευ τῆς εὐλογίας καὶ τῆς ἐγκρίσεως αὐτοῦ, οὐχὶ μόνον παραβιάζει τὴν ἐκκλησιαστικὴν τάξιν, ἀλλὰ ἐκλαμβάνεται ὡς πνευματικὴ παρακοή,*

ἣν ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος συνδέει μετὰ τῆς λατρείας τοῦ διαβόλου. Διὰ τούτου, *ἡ φράσις αὕτη τονίζει τὴν σημασίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐνότητος καὶ τῆς ὑποταγῆς εἰς τὴν πνευματικὴν ἀρχήν, ὡς μέσον διαφυλάξεως τῆς θείας χάριτος καὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.*

Ἡ διδασκαλία αὕτη ὑπογραμμίζει τὴν σημασίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ τὸν ρόλον τοῦ Ἐπισκόπου ὡς θεματοφύλακος τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐνότητος. Μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν τάξιν, ἡ Ἐκκλησία διατηρεῖ τὴν συνοχήν, τὴν καθαρότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ἐνότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου ὡς πνευματικοῦ φάρου ὁδηγοῦντος τὸ ποίμνιον εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας.

+ Ὁ Τρίκκης Χρυσόστομος