Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἕνας ἀγώνας γιά τή σωτηρία του. Ἕνας ἀγώνας σταυροῦ! Αὐτός εἶναι ὁ ἀπώτερος στόχος καί ὁ σκοπός τοῦ χριστιανοῦ. Ἐξάλλου κάθε μεγάλο στή ζωή στηρίζεται ἐπάνω στή θυσία καί στή σταυρωμένη προσπάθεια. Καί ἡ κατάκτηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἀπό τόν χριστιανό στηρίζεται στό γεγονός τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτές τίς ἀλήθειες διδάσκει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἐκεῖνος πού θέλει νά γίνει ἀπό δοῦλος καί μισθωτός, μαθητής καί φίλος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχει πολλές ἐπιλογές στή ζωή του. Πρέπει νά γίνει ἕνας σταυροφόρος. Ἕνας ἐσταυρωμένος ἀγωνιστής πού θά ἀντιγράψει στή ζωή του τόν Ἐσταυρωμένο Θεάνθρωπο, ὁ Ὁποῖος πρῶτος βάσταξε στούς ὤμους Του τόν Σταυρό τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.
«Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν….»
Τρία εἶναι τά στάδια τῆς πνευματικῆς σταύρωσης τῶν μαθητῶν καί φίλων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι μέ τήν προσωπική τους θέληση καί χωρίς καμμιά ἐξωτερική βία ἀκολουθοῦν τόν Θεάνθρωπο. Τό πρῶτο ἀναφέρεται στήν ἀπάντηση τοῦ ἑαυτοῦ τους. Στήν ἐγκατάλειψη, δηλαδή, τοῦ ἑαυτοῦ τους καί τῆς πίστεως στόν ἑαυτό τους. Μέ ἄλλα λόγια κατά τή λαϊκή παροιμία «ἐγώ εἶμαι καί ἄλλος δέν εἶναι».
Ὁ ἄνθρωπος ἄν δέν πάψει νά στηρίζεται στίς πεπερασμένες καί ἀσθενικές του δυνάμεις, δέν μπορεῖ νά ξυπνήσει μέσα του ἡ λαχτάρα καί ἡ ἐπιθυμία νά ἀνεβεῖ πιό πάνω ἀπό τή γῆ καί τά πράγματα τῆς γῆς. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τονίζει: ” Ὅποιος δέ χάσει τήν ψυχή του (δηλαδή τή ζωή του) γιά μένα καί τό Εὐαγγέλιο, αὐτός δέ θά μπορέσει νά τήν κερδίσει”. Τί σημαίνει, ὅμως, ὁ παράξενος αὐτός λόγος;
Ὅταν δέν χάσει ὁ ἄνθρωπος τίς ἀνθρώπινες ἐλπίδες, δέν μπορεῖ νά γεννηθεῖ μέσα του ἡ μεγάλη ἐλπίδα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτό γίνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δένεται μέ τά πράγματα καί τίς ἐλπίδες τῆς γῆς. Ὅταν πάνω σ’ αὐτά τά μικρά καί ἀνίσχυρα νά προσφέρουν οὐσιαστική βοήθεια στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη “δεθεῖ” ὁ ὅλος ἄνθρωπος τότε φυλακίζονται ὅλες του οἱ ἐπιδιώξεις !
Ἐκεῖ ὅπου ὁ καθένας τοποθετεῖ τόν θησαυρό τῆς ψυχῆς του, ἐκεῖ μένει καί κατοικεῖ καί ἡ ψυχή του (Ματθ. 6,21)!.. Τό πρῶτο, λοιπόν, σύνθημα πού θέτει ὁ Θεάνθρωπος στό ξεκίνημα κάθε χριστιανοῦ γιά τήν κατάκτηση τῆς Βασιλείας Του εἶναι ἡ ἀπάρνηση τῆς ὕλης καί τῆς γῆς καί κάθε ἐλπίδας πού θά ἤθελε νά τόν κρατήσει μακριά ἀπό τό σκοπό καί τόν προορισμό του, ἔστω και ἄν αὐτό ἦταν ὁ ἴδιος του ὁ ἑαυτός!
Εὔλογα προκύπτει μετά τά παραπάνω τό ἐρώτημα: Μπορεῖ τόσο εὔκολα ὁ ἄνθρωπος νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του; Νά ἀρνηθεῖ τήν αὐτάρκεια καί τήν αὐτοτέλειά του; Νά ἀρνηθεῖ τό “ἐγώ” του; Πρῶτον, ἄν δέν ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του καί τά περί τόν ἑαυτό του, εἶναι εἰδωλολάτρης! Ἐνῶ μπορεῖ νά λέει πώς πιστεύει στόν Τριαδικό Θεό, ἡ πίστη του αὐτή ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν τρόπο πού ζεῖ καί ὑπάρχει. Καί δεύτερον, χωρίς περιστροφές, ὀφείλει γιά τή σωτηρία του καί μόνο νά ἀκολουθήσει Ἐκεῖνον πού δίδαξε τόν τρόπο τῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ. Ἀπό ἀγάπη πρός Ἐκεῖνον ὁ κάθε πιστός ἄς συμμορφωθεῖ πρός τόν Καλέσαντα, πού εἶπε:
” Ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ…”
Ἡ ζωή εἶναι ἕνας Γολγοθάς. Ὁ καθένας μέ τό βάπτισμά του ἔχει “χρεωθεῖ” καί ἕναν σταυρό πού καλεῖται νά τόν σηκώνει πρόθυμα καί θαρραλέα στό διάβα του ἀπό τούτη τή γῆ. Αὐτοί οἱ σταυροί εἶναι διαφόρων εἰδῶν καί μορφῶν. Πάντως ὄχι δυνατότεροι καί μεγαλύτεροι ὁ καθένας ἀπό τή δύναμη ἐκείνου πού τόν σηκώνει (Α΄ Κορ. 10,13).
Ὁ θάνατος πχ. προσφιλῶν προσώπων, ἡ ἀρρώστια στίς διάφορες μορφές της, οἱ δοκιμασίες, ὁ πόνος, ἡ κακή συζυγία, οἱ προδομένες ἐλπίδες, τά ναυαγισμένα ὄνειρα, οἱ ὑψηλοί στόχοι καί οἱ ὡραῖες ἐπιδιώξεις, ὅλα σέ γενικές γραμμές τῆς ζωῆς τοῦ ἄνθρώπου τά γεγονότα προβάλλουν τίς πιό πολλές φορές σάν ἕνας σταυρός πού δέν φαίνεται καί, ὅμως, ὑπάρχει σάν χειροπιαστή πραγματικότητα διά τήν ψυχή του.
Σταυρός δέν εἶναι τό νά εἶναι κανείς σήμερα ἀγωνιστής τῆς ἀρετῆς καί τοῦ καθήκοντος. Σταυρός εἶναι νά ζεῖ μέ τιμή καί ἀξιοπρέπεια ὁ ἄνθρωπος στήν ἐποχή μας, στήν ὁποία, καθώς βλέπουμε, ἡ τιμή τοῦ ἱεροῦ καί τοῦ ἁγίου ἔχει πέσει στο “χρηματιστήριο” τῶν ἀξιῶν καί τά οὐσιώδη καί βασικά πνευματικά πράγματα τῆς ὑπάρξεως ἔχουν περάσει σέ δεύτερο πλάνο, ἐνῶ τά ἀσήμαντα ἦρθαν νά κυριέψουν τίς κορυφές τῶν ὑψηλῶν ἰδανικών καί καθηκόντων. Στό κάθε βῆμα τής ζωής τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει καί ἕνας σταυρός πού καλεῖται νά τόν σηκώσει στούς ὤμους του, ἄν θέλει νά ἀκολουθήσει τόν Ἐσταυρωμένο Ἀρχηγό καί τελειωτή τής πίστεως Ἰησοῦ Χριστό ( Ἑβρ. 12,2).
Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας εἶναι σαφής στήν πρότασή Του νά Τόν ἀκολουθήσει ὁ ἄνθρωπος: “Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθήτω μοι”. Ὁ Κύριός μας δέν κολακεύει τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ὅταν καλεί τόν ἄνθρωπο! Δέν τόν ἐνδιαφέρουν οἱ “ὀπαδοί”, ἀλλά οἱ φίλοι πού θά ἔχουν μέσα τους τήν γνησιότητα τῆς ἀγάπης τους καί τήν εἰλικρίνεια τῆς πίστεως γία τό πρόσωπό Του.
Τόν ἐνδιαφέρουν ὄχι οἱ πολλοί, ἀλλά οἱ λίγοι. Αὐτοί πού θά ἔχουν τή δύναμη νά σηκώσουν τό σταυρό Του. Τόν ἐνδιαφέρουν ἐκεῖνοι πού στό ἄκουσμα τῆς κλήσεώς Του, “ἀκολουθείτω μοι” θά ἀφήσουν τά πάντα καί θά ἀφιερωθοῦν σ’ Ἐκεῖνον. Ὁ Κύριός μας δέν θέλει οἱ φίλοι Του νά εἶναι δειλοί καί ριψάσπιδες. Στήν “παράταξή” Του δέν ἔχουν θέση ἐκεῖνοι πού φοβοῦνται νά πολεμήσουν φορτωμένοι τό Σταυρό Του. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς λέει στόν καθένα, ἀκολούθησέ με, θέλει ταυτόχρονα νά τοῦ θυμίσει πώς ἡ πορεία μαζί Του εἶναι ἔργο ὑψηλό πού γοητεύει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά γίνεται συγχρόνως καί στόχος τοῦ διαβόλου. Αὐτός μισεῖ αύτή τή συσταύρωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό, γιατί γνωρίζει τά ἀποτελέσματά της. Ὅμως κάθε καρδιά πιστοῦ πού γίνεται ἀπό ἀγάπη πρός τόν Χριστόν γενναία καί ἡρωϊκή, δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τόν διάβολο. Ὁ Χριστός καί τούς ἀδυνάτους ἀκόμη κάνει δυνατούς.
Ἄς ἀγκαλιάσουμε, λοιπόν, τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα. Στήν πορεία μας προπορεύεται Ἐκεῖνος που ἁπλώθηκε πάνω Του ἀπό λυτρωτική ἀγάπη. Ἄς Τόν ἀκολουθήσουμε ἐσταυρωμένοι μέ χαρά. Στό τέλος εἶναι ἡ Ἀνάσταση, γιατί σταυρωμένη πορεία σημαίνει ἀναστάσιμη ζωή. Σημαίνει ζωή στά “ὅρια” τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἀνέσπερη.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
