Το φθινόπωρο βρέχει. Πότε βρέχει… πότε δε βρέχει. Όταν βρέχει πια ο Μιχαλάκης με τον Σακκά κοιτάζουν τη βροχή και κλαίνε κι όπως αυτή κυλά στα πεζοδρόμια γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια…
Ο Μιχαλάκης υπήρξε διαχρονικά το μαργαριτάρι των αυτοδιοικητικών, το αριστούργημα της φύσης και της πάλαι ποτέ γαλάζιας νεολαίας του Μεϊμαράκη…
Η φυσιογνωμία του φανέρωνε την ψυχή του και το πνεύμα του ήταν πολύ απλό, ισχυρό ωστόσο ώστε να τα βάζει πάντα με τα στοιχεία της φύσης, πλην Daniel ασφαλώς…
Ο Σακκάς από την άλλη, από την ώρα που έγινε δήμαρχος είδε τις κόρες των ματιών του να φλέγονται και να σβήνουνε την αχτιδοβολιά των άστρων καθώς κλήθηκε να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη πλημμύρα των… τελευταίων 1.000 ετών στην πόλη!!!…
Στην απορία δε του Σακκά «μα τι φταίξαμε τέλος πάντων;» ο βαθιά φιλοσοφημένος Μιχαλάκης του απάντησε απλά, πως «όλα τα γεγονότα είναι αλληλένδετα στον καλύτερον του κόσμου-Γιατί στο κάτω κάτω αν δεν τα περνάγαμε αυτά δεν θα φτάναμε ποτέ στον προορισμό μας, την 8η Οκτωβρίου τούτου του σωτηρίου έτους, οπότε και ο λαός θα μιλήσει»…
Αγαπημένη μου… Ας ελπίσουμε, όπως ο Αγαθούλης του Βολταίρου, πως ο σοφός θα μας κάνει να ξεχάσουμε τις λύπες μας…
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
