Διάβασα κάπου ότι το γραφείο του Ιγκόρ Στραβίνσκι έμοιαζε με χειρουργικό τραπέζι. Κι όμως η τάξη με την οποία ο χειρουργός τακτοποιεί τα χειρουργικά του εργαλεία, είναι μια επιπλέον δυνατότητα που δίνει στον εαυτό του για την πάλη ενάντια στο θάνατο. Καλλιτεχνεί ο γιατρός με το δικό του τρόπο.
Κάπως έτσι βίωσα την τριήμερη παραμονή μου στο Γενικό Νοσοκομείο Τρικάλων. Στην αρχή στο χώρο της στεφανιογραφίας ….έβλεπα, βίωνα, ένιωθα τις κινήσεις του μαέστρου γιατρού Δημήτρη Πλατογιάννη και της ορχήστρας του. Τούτο δε περνούσε μόνο μέσα στο κορμί μου, στα αγγεία μου, μα και στην εσώτερη μου ύπαρξη ,σε μια μυστηριακή πραγματικότητα. Μια ορχήστρα με βιρτουόζο μαέστρο και συνάμα εξαίρετους καλλιτέχνες, να μεταφέρουν στο είναι μου έναν ξεχωριστό τρόπο, να αρχίσω να συνειδητοποιώ τον κόσμο, να συνδεθώ με την πραγματικότητα. Κι όπως λέει ο Heidegger «αφήνει να εισέλθει το κατοικείν του ανθρώπου στην ουσία του».
Μετά ακολούθησα ένα φωτεινό διάδρομο, πόρτες ανοιγόκλειναν μέχρι που συναντώ χαμογελαστά πρόσωπα ντυμένα στα γαλάζια να με καλωσορίζουν . Γύρω μου να με προσέχουν γιατροί καλλιτέχνες ,νοσηλευτές καλλιτέχνες σε μια άλλη αίθουσα ιατρικής μουσικής . Θαρρώ μονάδα εμφραγμάτων τη λένε…. Μια ορχήστρα καλοκουρδισμένη με τη Γεωργία, την Αντωνία, την Ευδοκία, την Ελένη, την Βάσω, την Αφροδίτη, τη Σοφία, την Ευαγγελία, τη Ζωή, την Αλέκα, τη Μεταξία, τον Θανάση…. αυτά τα ονόματα θυμάμαι, να με συμπαθούν αν κάποιον-α λησμόνησα. Μια ορχήστρα που στα δικά μου φάλτσα απαντούσε με γλυκόηχες νότες, στη γκρίνια παρτίταρε με την άνοιξη του Vivaldi.
Είδα ανθρώπους που λειτουργούν έξω και πέρα από συνήθεια , με συνήθεια, για τη συνήθεια. Γιατί η συνήθεια εξ ορισμού είναι ασυνείδητο απόκτημα και γίνεται μηχανική διαδικασία. Ενώ τούτο που συνάντησα είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής και σκόπιμης αποδοχής. Είναι μια ζωντανή δύναμη που εμψυχώνει τον ασθενή και διαπλάθει την καθημερινότητα της νοσηλείας. Κι όπως σημειώνει ο Χατζηδάκις « η ποιότητα ανήκει στην ζωντανή ύλη…» Κι η ορχήστρα της ΖΩΗΣ του μαέστρου Δημήτρη Πλατογιάννη είναι εκεί , όχι μόνο για μένα , που γεύτηκα τις νότες της, μα για όλους κι όλες .
Θέλω να τους αφιερώσω μια αποστροφή από τον Φιλοπαίγμονα Μύθο της Κικής Δημουλά… …..
« Περπατώ όπως όλοι μας , σε μιαν έρημο απόλυτη. Εάν μου φανεί ότι άκουσα κελαηδισμό πουλιού, ας μου λέει η λογική ότι παραφέρομαι, εγώ, νιώθω υποχρεωμένη να ετοιμάσω σ αυτό το πουλί ένα δέντρο»
Ευχαριστώ!
Δημήτρης Κ. Νούλας
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
