Του ΧΡ. Α. ΠΙΣΣΑ
Όλοι μας, γνωρίζουμε την ημέρα που γεννηθήκαμε.
Γνωρίζουμε μάλιστα και τις λεπτομέρειες: ώρα γέννησης (λεπτά και δευτερόλεπτα!), τοποθεσία και πολλά άλλα…
Κι αν εμείς οι ίδιοι δε δίνουμε και πολύ μεγάλη σημασία σ’ αυτά, φροντίζουν άλλοι -από το οικογενειακό/φιλικό μας περιβάλλον κυρίως- να μας κατατοπίσουν σχετικά, να μας κάνουν ‘πάρτι’ κι εκπλήξεις με τούρτες και κεράκια…
Καμιά φορά μας ενοχλεί, αν τύχει και μας ξεχάσουν ή μας πιάνει το παράπονο που …μεγαλώνουμε, ενώ τις περισσότερες φορές ακούμε την φράση, ‘στα γενέθλια μου, νοιώθω μελαγχολικά’.
Όλα αυτά, καθιστούν φανερό, ότι τα γενέθλιά μας έχουν καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, δηλαδή τα πάντα κινούνται για τη δική μας αυταρέσκεια και ικανοποίηση, κι απέχουν πολύ από το σκοπό της έλευσής μας, σ’ αυτή τη ζωή.
Είναι μια συνήθεια που ήρθε από τη Δύση, όπου εκεί δε γιορτάζουν τους αγίους τους, αλλά γιορτάζουν με περισσή λαμπρότητα τα προσωπικά τους γενέθλια.
Βέβαια, να ξεκαθαρίσουμε καταρχήν, ότι δε χρειάζεται να είμαστε ή να γίνουμε αντικοινωνικοί ή να δούμε το θέμα καθαρά φαρισαϊκά, και να χάσουμε την ουσία.
Άλλο, δε γιορτάζουμε (δεν προκαλούμε την γιορτή αυτή, δεν την περιμένουμε πως και πως, δε θεωρούμε τα γενέθλια μας ως γεγονός μοναδικό κ.λ.π.), κι άλλο, το να μη δεχόμαστε ευχές και να μην είμαστε φιλόξενοι ή να γινόμαστε απόμακροι.
Ας δούμε λίγο, τι ονομάζει, τι εννοεί και τι εορτάζει η Εκκλησία μας, ως ‘γενέθλιος ημέρα’.
Η εκκλησία, τιμά τους αγίους της, με το να εορτάζει την ημέρα κατά την οποία μαρτύρησαν ή την ημέρα κατά την οποία κοιμήθηκαν-έφυγαν απ’ αυτή τη ζωή.
Η μέρα αυτή, ονομάζεται ‘μνήμη αγίου’ ή ‘γενέθλιος μέρα’ του αγίου (εισήλθε/γεννήθηκε στην αιώνια ζωή).
Η εκκλησία, καθόρισε να τελούνται τρία μόνο γενέθλια (να εορτάζει δηλαδή και τη γέννηση τους): του Χριστού (25/12), της Παναγίας (8/9) και του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου (24/06).
Επίσης, επειδή η εκκλησία είναι η ένωση του ανθρώπου με το Θεό, που για πρώτη φορά αποκαλύφθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής, θεωρείται γενέθλια μέρα της Εκκλησίας.
Καμία άλλη αναφορά (γενεθλίων), δεν υπάρχει.
Όλοι μας λοιπόν, πρέπει να εορτάζουμε τη μνήμη, δηλαδή τη ‘γενέθλια ημέρα’ του αγίου μας, κι όχι τα γενέθλια μας.
Εμείς, οι ορθόδοξοι, τιμούμε τον άγιο μας, τον έχουμε προστάτη, μεσίτη και βοηθό.
Αγωνιζόμαστε να τον μιμηθούμε, ζώντας με κέντρο πάντοτε τον Θεάνθρωπο.
Συμπερασματικά, το να εορτάζουμε τα γενέθλια μας, αποτελεί πράξη εγωισμού, καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ταπεινοφροσύνη που διδάσκει ο Κύριος.
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, είναι πως με τη γέννησή μας, δε συνέβη κάτι το εξαιρετικό, κάτι που να είναι άξιο εορτασμού, απλά ένας ακόμη άνθρωπος προστέθηκε στους υπόλοιπους, ο οποίος καλείται κι αυτός να παλέψει για τη σωτηρία του.
Αν πρέπει να γιορτάζουμε και κάτι άλλο (πέρα από την ονομαστική μας εορτή), τότε αυτό είναι, η μέρα της βάπτισής μας.
Την ημέρα εκείνη, κατά την οποία λάβαμε το Χρίσμα, τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
Πράγματι, πόσο όμορφο είναι την ημέρα εκείνη, κάθε χρόνο να συναισθανόμαστε το μεγάλο εκείνο γεγονός και να τελούμε μια πνευματική εορτή, να κάνουμε μια λειτουργία, να συμμετέχουμε στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, να πούμε ένα ευχαριστώ στον Πανάγαθο που ό,τι έχουμε μας το έδωσε Εκείνος, ό,τι πετύχαμε το οφείλουμε σ’ Αυτόν.
Να δείξουμε, έτσι, ότι δεν έχουμε ξεχάσει το σκοπό της βαπτίσεως μας κι ότι το συμφέρον της ψυχής μας, είναι με το Χριστό.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
